POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art. 216 § 1 w związku z art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) – Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu po rozpatrzeniu wniosku Podatnika z dnia 18 stycznia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczących świadczenia usług najmu nieruchomości w przypadku zajęcia wierzytelności na lokalach przez komornika sądowego – stwierdza, że stanowisko Podatników jest nieprawidłowe w zakresie podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

W dniu 22 stycznia 2007 r. w kancelarii tut. Urzędu Skarbowego złożono wniosek z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zmianami) w kwestii opodatkowania usług polegających na wynajmowaniu lokali w przypadku zajęcia wierzytelności na ww. lokalach przez komornika sądowego.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku.

Podatnicy jako osoby fizyczne są współwłaścicielami (po 25% udziałów) lokali znajdujących się w X. Dotychczas najemcy, z którymi zawarto umowy najmu przekazywali Podatnikom należny czynsz wraz z podatkiem VAT. Z uzyskanych należności przekazywano do urzędu skarbowego:
- cały VAT w wysokości 22%;
- zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 19% od kwoty netto pomniejszonej o koszty uzyskania przychodu.

Taki sposób rozliczania prowadzony był do końca 2006 r. W dniu 06.12.2006 r. Komornik Rewiru x przy S.R. w X zajął wierzytelności na lokalu nr 1,2,3 oraz 5 i 6, zaznaczając, że „zajęciu podlega cała suma przypadająca dłużnikowi do wypłaty i obejmująca także wypłaty przyszłe”.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Podatnicy formułują m.in. następujące zapytania:
1. Kto jest obowiązany do wystawienia faktury VAT za najem powyższych lokali – komornik, który otrzyma czynsz czy Podatnicy?
2. Kto powinien odprowadzić należny podatek VAT z tytułu przychodów uzyskanych z najmu?

Stanowisko Podatników

W opinii Podatników, w związku z faktem, iż poprzez zajęcie komornicze nie otrzymują Oni należności czynszowych, nie mają obowiązku wystawiania faktur VAT i odprowadzania należnego podatku od towarów i usług.

Dokonując oceny prawnej przedstawionego stanowiska Stron w ich indywidualnej sprawie Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wyjaśnia co następuje.

Przedmiotem opodatkowania, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zatem uznać, iż skoro Podatnicy posiadają status czynnych podatników podatku od towarów i usług są Oni zobowiązani do naliczenia z tytułu najmu lokali należnego podatku od towarów i usług oraz jego terminowego rozliczenia z organem podatkowym. Obowiązek zapłaty należnego podatku z tytułu tych czynności spoczywa zatem na Podatniku niezależnie od zadysponowania kwotą należności czynszowej dobrowolnie bądź w drodze przymusu.

Jeżeli bowiem dłużnik nie reguluje swoich zobowiązań wierzycielowi służy prawo do ich dochodzenia na drodze egzekucji administracyjnej lub w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Przedmiotem egzekucji jest określona kwota wierzytelności, która podlega zaspokojeniu z dostępnych środków egzekucji. W przypadku egzekucji z wierzytelności pieniężnych organ egzekucyjny działający na podstawie tytułu wykonawczego umocowany jest do poboru pełnej kwoty dochodzonej wierzytelności.

Oznacza to, iż jeżeli odrębne przepisy w zakresie zasad prowadzenia postępowania egzekucyjnego nie wprowadzają w tym zakresie ograniczeń, właściwy organ egzekucyjny może prowadzić egzekucję z wierzytelności pieniężnej należnej Podatnikom od najemców, tj. do kwoty należnej wraz z podatkiem od towarów i usług – do wysokości nie przekraczającej dochodzonej wierzytelności.

Tutejszy organ podatkowy informuje ponadto, iż zakres wyłączeń spod egzekucji określają szczegółowo przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.) i ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.).

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne, należy stwierdzić, iż stanowisko Podatników w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.

Jednocześnie Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje:
- iż przedmiotowa informacja o zakresie stosowania prawa podatkowego ma zastosowanie wyłącznie w przedstawionym stanie faktycznym i w stanie prawnym obowiązującym na dzień zaistnienia omawianego zdarzenia;
- interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 236 § 1 i art. 236 § 2 pkt 1 oraz art. 239 w związku z art. 223 § 1 powołanej ustawy Ordynacja podatkowa, na niniejsze postanowienie służy zażalenie, które wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego postanowienia.