Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zamierza zawrzeć w 2007r. umowę z wyspecjalizowanym podmiotem o świadczenie abonamentowych usług medycznych na rzecz osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów zleceń, które nie prowadzą działalności gospodarczej i nie pozostają ze Spółką w stosunku pracy. Opłatę abonamentową za usługi medyczne będzie ponosić Spółka. W umowie wysokość opłaty będzie określona w sposób ryczałtowy, tj. jako iloczyn stawki miesięcznej za jedną zgłoszoną osobę oraz liczby osób zgłoszonych w danym miesiącu. Opłata nie będzie w żaden sposób uzależniona od liczby osób faktycznie korzystających ze świadczeń medycznych w danym miesiącu, co również oznacza, że jej wysokość nie będzie odpowiadała rzeczywistej wartości wykonywanych usług. Spółka nie otrzyma również informacji czy i z jakiej usługi medycznej dana osoba współpracująca ze Spółką korzystała w danym miesiącu.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka stoi na stanowisku iż opisane powyżej świadczenie nie można uznać za przychód z nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie ma możliwości ustalenia wartości usługi, z której faktycznie dana osoba korzysta. Spółka stwierdza ponadto, iż w przedmiotowym przypadku nie można określić wartości świadczenia z jakiego podatnik faktycznie skorzystał.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego nie podziela stanowiska Spółki i wyjaśnia:

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r. poz. 176 ze zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane m.in. od osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej. Jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego świadczenia będą dokonywane na rzecz osób z którymi Spółka zawarła umowy zlecenia i dokonanie przedmiotowego świadczenia znajduje się w bezpośrednim związku z tymi umowami. Z tego względu po stronie tych osób może powstać z tego tytułu przychód nie w źródle wskazanym w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, czyli w tzw. innych źródłach, lecz w źródle wskazanym w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, czyli będzie to przychód z działalności wykonywanej osobiście.

Jak wynika z powyżej przytoczonego przepisu art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami z działalności wykonywanej osobiście nie sa tylko świadczenia pieniężne wynikające z tych umów, lecz wszelkie przychody uzyskiwane przez osoby fizyczne z tytułu m.in. umów zlecenia.

Słuszne jest stanowisko Spółki, iż wartość poszczególnych usług medycznych nie będzie stanowiła przychodu ww. osób. Jednakże należy wskazać, iż nieodpłatnym świadczeniem Spółki na rzecz jej pracowników w tym przypadku nie jest korzystanie przez tych pracowników z konkretnych usług medycznych, lecz fakt objęcia pracowników opieką medyczną. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim jest uprawnienie do korzystania z takich usług. Należy zauważyć, iż usługa objęcia opieką medyczną jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z jej tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym osoba fizyczna, gdyby nie otrzymała przedmiotowego świadczenia od Spółki, mogłaby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatki.

Z powyższych względów błędne jest twierdzenie Spółki, iż nie jest możliwe ustalenie wartości świadczenia z jakiego korzystają podatnicy. Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń innych niż świadczenia w naturze, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, ustala się według cen zakupu. Z tego wynika, iż przychodem każdej z osób będzie cena zakupu usługi objęcia go opieką medyczną. W przedmiotowym wniosku Spółka wskazała iż w umowie jaką zamierza zawrzeć wysokość ponoszonej przez nią opłaty będzie określona jako iloczyn stawki miesięcznej za jedną osobę i liczby zgłoszonych przez Spółkę w danym miesiącu osób. W związku z tym znana jest Spółce wartość otrzymanego przez ww. osoby fizyczne przychodu.

Niezależnie od powyższego, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W związku z tym, jeśli świadczenia o których jest mowa we wniosku w części spełniają te wymogi to w tej części będą korzystać ze zwolnienia.

Powyższe jest zgodne z powołanym przez Spółkę we wniosku art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Wszystkie przepisy regulujące opodatkowanie przedmiotowego świadczenia są przepisami rangi ustawowej, a więc przesłanki zawarte w tym przepisie Konstytucji RP sa spełnione.

Reasumując, słuszne jest stanowisko Spółki, iż wartość świadczeń medycznych z których skorzystają osoby fizyczne o których mowa we wniosku nie będzie ich przychodem. Jednakże przychodem tym będzie cena zakupu usługi w postaci objęcia opieką medyczną. Nie dotyczy to świadczeń, które przysługują pracownikom na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, gdyż te świadczenia są zwolnione z podatku.

Obowiązki płatnika z tytułu dokonywania świadczeń stanowiących przychody z działalności gospodarczej reguluje art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Kwoty pobranych zgodnie z art. 41 ust. 1 zaliczek na podatek należy na podstawie art. 42 ust. 1 tej ustawy przekazać w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca siedziby płatnika. Ponadto zgodnie z art. 41 ust. 1a tej ustawy w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca siedziby płatnika, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (obecnie wzór ten został określony na formularzu PIT-4R). Należy przy tym wskazać, iż obowiązek sporządzania informacji wg wzoru PIT-8C wynika z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. W przedmiotowym przypadku Spółka jest obowiązana pobrać zaliczkę na podatek, a więc nie ciąży na niej obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C.