INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 29 lutego 2008 r. (data wpływu 03.03.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5 % przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe,
• opodatkowania przychodów ze sprzedaży budynku wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3.03.2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5 % przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych oraz opodatkowania przychodów ze sprzedaży budynku używanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2000 Wnioskodawczyni zakupiła od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej budynek mieszkalny w stanie surowym otwartym. W roku 2001 w stanie niezmienionym wprowadziła część budynku tj. 65 % do firmy - którą prowadzi jako osoba fizyczna – z przeznaczeniem na wynajem pokoi gościnnych. Pozostała część budynku tj. 35 % przeznaczona została na cele mieszkalne. Prace wykończeniowe i adaptacyjne tego budynku były prowadzone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nakłady na powyższe prace były ujmowane w księgach rachunkowych firmy w wysokości 65 % całkowitych nakładów. Po zakończeniu prac budynek jako mieszkalny został zgłoszony do użytkowania do Starostwa Powiatowego, a następnie wprowadzony do ewidencji środków trwałych z dniem 27.11.2001 r. Wartość początkowa budynku została ustalona na podstawie poniesionych nakładów i stanowiła 65 % wartości całkowitej. W miesiącu następnym po przyjęciu do użytkowania tj. w grudniu 2001 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła amortyzację budynku z zastosowaniem stawki 2,5%. W 2004 r. pozostała część budynku została również wprowadzona do ewidencji środków trwałych i jest wykorzystywana w celu prowadzonej działalności gospodarczej tj. wynajem miejsc krótkotrwałego zakwaterowania PKD 55.23.Z.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać budynek, który został przedstawiony w opisie stanu faktycznego. Budynek od momentu oddania do użytkowania i wprowadzenia do ewidencji środków trwałych jest wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

• Czy zastosowanie stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5 % było prawidłowe, czy powinna być zastosowana stawka w wysokości 1,5 % ...
• Czy odpłatne zbycie budynku będzie opodatkowane tak jak przychód z działalności gospodarczej ...
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni do celów ustalenia stawki procentowej amortyzacji budynku, Wnioskodawczyni posłużyła się Klasyfikacją Środków Trwałych, wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30.12.1999 r. ( Dz.U. nr 112, poz. 1317 ), w której hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania znajdują się w grupie 1, podgrupa 10, rodzaj 109. W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) wyżej wymieniona grupa i podgrupa została umieszczona w poz. 02 ze stawką 2,5 %.

Odpłatne zbycie nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ budynek nie utracił cech budynku mieszkalnego i bez dodatkowej adaptacji może być wykorzystywany przez potencjalnego nabywcę na cele mieszkalne. Podstawą do zastosowania zwolnienia od podatku jest art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm. ), z którego treści wynika między innymi, że do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą budynku mieszkalnego. Odpłatne zbycie tego budynku nie będzie również podlegało podatkowi ryczałtowemu w wysokości 10% zgodnie z art. 28 w/w ustawy, w brzmieniu obowiązującym do końca 2006 r., ponieważ od nabycia nieruchomości minęło więcej niż 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5% - uznaje się za prawidłowe;
• opodatkowania sprzedaży budynku wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą - uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

W oparciu o przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji, wydanie opinii statystycznej w przedmiocie klasyfikowania do właściwej grupy, podgrupy i rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych nie jest interpretacją przepisów prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania przepisów w zakresie klasyfikacji statystycznych.

Kompetencje w tym zakresie ustawodawca przyznał na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 1995 r. Nr 88, poz. 439 z późniejszymi zm.) w zakresie KŚT - Klasyfikacji Środków Trwałych (wprowadzonej Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późniejszymi zmianami) Ośrodkowi Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Należy przy tym zważyć, iż zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych, o wskazanie zaklasyfikowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego i wydanie informacji do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż brak jest podstawy prawnej do analizy prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji statystycznej (przyporządkowania do danego rodzaju) opisanego we wniosku budynku.

W związku z powyższym, dla analizy opisanego we wniosku stanu faktycznego należy przyjąć, iż opisany we wniosku budynek należy do grupy 1, podgrupy 10 (budynki niemieszkalne), rodzaju 109 - hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania.

Przechodząc na płaszczyznę prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

W myśl przepisu wyrażonego w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy).

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. (art. 22i ust. 1 ustawy).

W pozycji 01 przedmiotowego wykazu dla podgrupy 10 KŚT ustawodawca przewidział stawkę amortyzacyjną 2,5 % dla hoteli i innych budynków krótkotrwałego zakwaterowania.

W odniesieniu do pytania drugiego należy stwierdzić, iż w świetle art. 14 ust. 2 pkt 1 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (…), z zastrzeżeniem ust. 2c (…).

Do przychodów tych nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy). Jednakże przepis wyrażony w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit a) powołanej ustawy w sposób jednoznaczny odwołuje się do ewidencji środków trwałych.

Skoro zatem przedmiotowy budynek został ujęty w ewidencji środków trwałych pod symbolem KŚT 109 jako budynek niemieszkalny (podgrupa 10), brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, iż w opisanej w przedmiotowym wniosku sytuacji zastosowanie będzie miał przepis wyrażony w art. 14 ust. 2c powołanej ustawy odnoszący się do odpłatnego zbycia budynków mieszkalnych.

Zaznaczyć należy, iż w przypadku wycofania składnika majątku z działalności gospodarczej, przychód z tytułu jego zbycia będzie powstawał również w sześcioletnim okresie po wycofaniu tego składnika — stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy uznać, iż jeżeli budynek opisany we wniosku został prawidłowo sklasyfikowany pod symbolem 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, to zastosowanie stawki amortyzacyjnej 2,5 % było prawidłowe, a przychód ze zbycia tego budynku będzie podlegał opodatkowaniu jako przychód z działalności gospodarczej na ww. zasadach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.