INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani Z., przedstawione we wniosku z dnia 09 czerwca 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 30 czerwca 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie okresu amortyzacji zakupionego budynku handlowo – usługowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie okresu amortyzacji zakupionego budynku handlowo – usługowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki jawnej. Przedmiotem działalności gospodarczej jest handel oraz usługi. Działalność gospodarcza prowadzona jest w wynajętym lokalu handlowym.Spółka Jawna zamierza zakupić ww. lokal handlowy na własność wraz z parkingiem oraz budowlami (m. in. ogrodzenie) oraz wprowadzić go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i użytkować ten lokal na cele handlowo – usługowe. Środek trwały tj. budynek handlowo – usługowy spełnia kryteria używanego środka trwałego – budynek został wybudowany i oddany do użytkowania Spółce Jawnej w 1999 roku, i do dnia dzisiejszego jest przez Spółkę Jawną wynajmowany na cele prowadzonej w nim działalności handlowej. Ponadto budynek spełnia kryteria lokalu handlowo – usługowego i zalicza się do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek jest trwale związany z gruntem. Budynek, który zamierza kupić Spółka nie był amortyzowany przez dotychczasowego właściciela ani przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zakupem i wprowadzeniem w styczniu 2009 roku po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych opisanego wyżej budynku handlowo – usługowego można amortyzować go w okresie nie krótszym niż 36 miesięcy...

Zdaniem wnioskodawczyni budynek handlowo – usługowy jako używany, trwale związany z gruntem, pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wymieniony w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych może być amortyzowany przez okres nie krótszy niż 36 miesięcy – zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawczyni przytacza pismo Ministerstwa Finansów z dnia 03 listopada 2005r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ww. ustawy).Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 tego przepisu, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Przy czym, środki trwałe, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy). Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka Jawna w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zamierza kupić trwale związany z gruntem budynek handlowo – usługowy (wraz z parkingiem oraz budowlami), zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych. Budynek ten Spółka wykorzystuje w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej od 1999 roku, zatem dłużej niż 60 miesięcy. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym przedmiotowy budynek, zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, spełniać będzie kryteria zawarte w cyt. wyżej art. 22j ww. ustawy. Dlatego też okres amortyzacji przedmiotowego budynku może wynosić co najmniej 3 lata (36 miesięcy).

Jednocześnie zauważyć należy, iż powyższe zasady nie znajdą zastosowania do wskazanych we wniosku innych składników majątku tj. parkingu oraz budowli (m. in. ogrodzenia) jeżeli w myśl przepisów ww. ustawy stanowić będą one odrębne od przedmiotowego budynku środki trwałe. Ponadto zaznaczyć, iż zakwalifikowania środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem. Dlatego też w niniejszej interpretacji tut. organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.