INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2008 r. (data wpływu 5 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie usług hotelarskich i gastronomicznych. We wrześniu 2004 r. spółka zakupiła budynek hotelowy o wartości 45.467,83 zł. Budynek został przebudowany i zmodernizowany. Hotel został przyjęty do użytkowania 30 czerwca 2007 r. po wydaniu przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego pozwolenia na użytkowanie budynku i zakwalifikowany zgodnie z klasyfikacją środków trwałych do grupy KŚT 109. Budynek został przekazany po raz pierwszy do używania w 1988 r. Zdaniem Wnioskodawcy budynek został nabyty jako używany, gdyż spełnia definicję środka trwałego używanego zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Hotel spełnia również definicję środka trwałego ulepszonego, tj. przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez spółkę na modernizację wyniosły co najmniej 30% wartości początkowej. Spółka zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3a ustaliła indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanego (ulepszonego) środka trwałego HOTEL o symbolu KŚT 109, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji w dniu 30 czerwca 2007 r. w wysokości 33,33%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych przyjęcie przez spółkę 3-letniego okresu amortyzacji dla używanego (ulepszonego) budynku hotelowego trwale związanego z gruntem, zakwalifikowanego do symbolu KŚT 109, a tym samym ustalenie na tej podstawie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 33,33% jest prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22j ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na ustalenie indywidualnie stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszanych budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wyjątek dotyczy trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zdaniem Wnioskodawcy, indywidualna stawka amortyzacji została ustalona w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3a powołanej ustawy, który określa, że okres amortyzacji dla używanych (ulepszonych) budynków niemieszkalnych trwale związanych z gruntem wymienionych w rodzaju 109 klasyfikacji nie może być krótszy niż 3 lata. A zatem Wnioskodawca uważa, że przyjęcie okresu amortyzacji na okres 3 lat, a w ślad za tym określenie stawki amortyzacyjnej w wysokości 33,33% jest prawidłowe. Wnioskodawca podaje, że jego stanowisko jest zgodne z publikacją UNIMEX z 2007 r. „Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne”: której autorami są Małgorzata Wieczorek-Fronia, Małgorzata Grzybowska, Janusz Zubrzycki s. 244

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do powyższej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ww. ustawy. Za wartość początkową środka trwałego, uważa się między innymi cenę nabycia, czyli kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności prowizji, opłat notarialnych, skarbowych i innych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, który określa, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych

   - dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl przepisu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż wyżej wymieniony budynek został zakwalifikowany do podgrupy 109 KŚT. Budynek został nabyty przez spółkę jako używany. Hotel spełnia również definicję środka trwałego ulepszonego, ponieważ przed wprowadzeniem budynku do ewidencji wydatki poniesione przez spółkę na modernizację wyniosły co najmniej 30% wartości początkowej.

Odnosząc przedstawiony stan prawny do opisanego stanu faktycznego uznać należy, że Wnioskodawca mógł indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla budynku stanowiącego używany środek trwały, który po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, przy okresie amortyzacji wynoszącym 3 lata, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.