INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Cywilnej reprezentowanej przez radcę prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2008 r. (data wpływu 19 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł w dniu 1 lutego 2005 r. umowę współpracy ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.. Na mocy tej umowy Wnioskodawca (zleceniobiorca) zobowiązał się do świadczenia na rzecz zleceniodawcy usług transportowych oraz spedycyjnych.

Zgodnie z § 5 tej umowy, zleceniobiorca zobowiązał się przez okres trwania umowy, a także przez 24 miesiące po jej wygaśnięciu, nie podejmować współpracy, ani też nie wykonywać zleceń przewozów na rzecz kontrahentów, którym udzielano usług przewozowych na zlecenie zleceniodawcy.

W trakcie trwania umowy o współpracę dochodziło jednak do świadczenia usług przewozowych bezpośrednio na rzecz klientów zleceniodawcy, powodowało to niniejszym naruszenie zakazu konkurencji.

W związku z powyższym zleceniobiorca obciążył Wnioskodawcę (zleceniodawcę) notami księgowymi z tytułu naruszenia zakazu konkurencji, wynikającego z zawartej umowy o współpracy, w łącznej wysokości 190.500 złotych. W wyniku zawartej w dniu 15 grudnia 2006 r. ugody, Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty na rzecz zleceniobiorcy kwoty 80.000 złotych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów zapłacone w wysokości 80.000 zł w 2007 roku na mocy ugody odszkodowanie na zaspokojenie roszczeń z tytułu naruszenia zakazu konkurencji...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwotę 80.000 złotych, zapłaconą tytułem odszkodowania za naruszenie zakazu konkurencji można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ spełniony został ogólny warunek zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, czyli poniesienia kosztu w celu uzyskania przychodu.

Wnioskodawca uważa, iż poniesienie kosztu w postaci odszkodowania za złamanie zakazu konkurencji było niezbędnym, aby móc właściwie świadczyć usługi dla wspomnianych podmiotów, by uzyskiwać w związku z tym przychody. Wnioskodawca wskazuje, że poniesiony wydatek ma wyraźny związek z utrzymaniem przyszłych zleceń, a opisane działanie podjęte było w celu uzyskania przychodu.

Wnioskodawca podaje, iż odszkodowanie za naruszenie zakazu konkurencji, ustalone na podstawie ugody nie jest objęte wyłączeniem art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23.

O zakwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje zatem z jednej strony istnienie związku przyczynowego między przychodem (chociażby potencjalnym), a tymi kosztami oraz z drugiej strony, brak wyraźnego wyłączenia (w art. 23 ww. ustawy) z kosztów uzyskania przychodów (nieuznania za koszt) dla celów podatkowych. Analizując powołane wyżej uregulowania należy wywieść, że definicja kosztów uzyskania przychodu opiera się na dwóch zasadniczych przesłankach – pozytywnej i negatywnej. Pierwsza zakłada konieczność poniesienia wydatków w celu osiągnięcia przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Druga przejawia się normatywnym wykazem wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodu.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z brzmienia tego przepisu wynika, iż dotyczy on jedynie zdarzeń spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest bowiem w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Przepis ten nie obejmuje przypadków naruszenia zakazu konkurencji.

W związku z tym, możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty odszkodowania z tytułu naruszenia zakazu konkurencji należy rozpatrywać biorąc pod uwagę ogólne kryterium celowości, wynikające z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, w odniesieniu do zaprezentowanego stanu faktycznego, iż wydatek w postaci zapłaconego przez Spółkę odszkodowania, winien przynieść oczekiwane następstwo – przychód (jego zwiększenie) lub też przyczynić się do utrzymania funkcjonowania źródła przychodu.

Jednakże należy wyraźnie wskazać, iż to Spółka zobligowana jest do wykazania związku celowościowego poniesionych wydatków z finalnym efektem w postaci uzyskania (zwiększenia) przychodu lub zabezpieczenia jego źródła. Dopiero po spełnieniu tych zasadniczych przesłanek poniesiony wydatek – zapłata odszkodowania – stanowić może koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka cywilna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.