INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2008 r. (data wpływu – 4 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawiony następujący stan faktyczny i opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, na podstawie otrzymanej decyzji z dnia 12 września 2007 r. tj. orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydanego przez Miejski Zespół ds. Orzekania Niepełnosprawności kwalifikujące Ją do III grupy inwalidzkiej z równoczesnym wskazaniem w pkt 6, że wymagane jest wsparcie w samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni nadmienia, że wniosek o ustalenie niepełnosprawności złożyła po 25 latach od powstania niepełnosprawności, a powodem jego złożenia są dodatkowe udokumentowane schorzenia (zaawansowana osteoporoza, zwyrodnienie kręgosłupa), które uniemożliwiają Jej w pełni samodzielną egzystencję (mieszka sama).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wskazania zawarte w pkt 6 orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 13 września 2007 r. oraz aktualny stan zdrowia i wiek uprawniają Wnioskodawczynię do korzystania z ulgi podatkowej polegającej na odliczeniu od dochodu kwoty 2 280 zł za rok 2007 oraz w latach następnych zgodnie z ustawowym limitem...

Zdaniem Wnioskodawczyni, jest Ona osobą uprawnioną do wnioskowanej ulgi podatkowej. Uważa, iż przysługuje Jej przedmiotowa ulga ze względu na aktualny stan zdrowia i wiek oraz fakt zaniechania przez ponad 25 lat nie korzystania z ulg należnych osobom niepełnosprawnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog wydatków, których poniesienie uprawnia do przedmiotowej ulgi został zawarty w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich znajdują się wydatki, których wysokości nie ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Ponoszący je podatnik może bowiem odliczyć maksymalnie kwotę 2 280 zł. W takiej sytuacji nie jest wymagane posiadanie dowodu poniesienia wydatków, jednakże podatnik ma obowiązek uprawdopodobnić, że wydatki takie zostały faktycznie poniesione.

Wydatkami tymi są:

1. koszty opłacenia przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy (art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy),
2. koszty utrzymania przez osoby niewidome, o których mowa wyżej, psa przewodnika (art. 26 ust. 7a pkt 8 cyt. wyżej ustawy),
3. koszty używania samochodu osobowego#61472; stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 14 wyżej cyt. ustawy).

Wydatki o których mowa w art. 26 ust. 7a ustawy podatkowej, podlegają odliczeniu od dochodu jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do III grupy inwalidztwa. W związku z tym chciałaby Ona skorzystać z odliczenia od dochodu osiągniętego w 2007 r. oraz w latach następnych kwoty 2 280 zł. Zainteresowana nie wskazała natomiast, iż poniosła jakikolwiek wydatek uprawniający do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Jednocześnie tut. organ podkreśla, iż wydatki rehabilitacyjne określone kwotą limitu 2 280 zł dotyczą wyłącznie osób niepełnosprawnych zaliczonych do I bądź II grupy inwalidztwa.

Wobec powyższego brak jest podstaw prawnych umożliwiających odliczenie od dochodu Wnioskodawczyni kwoty 2 280 zł w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.