Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-389/12-4/ES
z 24 lipca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2012 r. (data wpływu 13 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 lipca 2012 r. (data wpływu 10 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 28 czerwca 2012 r., nr ILPB2/415-389/12-2/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 28 czerwca 2012 r., skutecznie doręczono w dniu 2 lipca 2012 r., natomiast w dniu 10 lipca 2012 r. (data nadania 4 lipca 2012 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od wielu lat Wnioskodawczyni jest rencistką. Ze względu na Jej stan wzroku ma pierwszą grupę inwalidzką. Zainteresowana posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym.

Ponadto Wnioskodawczyni poinformowała, że należy do związku niewidomych. Jest osobą jednooczną. Dodała, że drugie oko wymagało natychmiastowego wszczepienia soczewki, gdyż groziła Jej całkowita ślepota.

Termin zabiegu wyznaczony przez NFZ przypadał na grudzień 2013 r. Wyznaczony termin był zbyt odległy, bowiem według lekarzy, czekając do tej daty mogłaby zostać osobą całkowicie niewidomą.

W związku z pilnością wszczepienia soczewki Zainteresowana poddała się ww. zabiegowi w X Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej, tj. w Ośrodku Okulistyki Klinicznej „(…) ”.

Koszt zabiegu zgodnie z fakturą VAT wyniósł 4 000 zł.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana przywołała wyrok NSA z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt. 1927/09, z którego wynika m.in., że zabieg chirurgiczny jest częścią rehabilitacji, w sytuacji jeżeli ten zabieg stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównuje je w takim stopniu aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność.

W oparciu o ww. wyrok Wnioskodawczyni wskazała, że w Jej przypadku zabieg wszczepienia soczewki jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym.

Ponadto Zainteresowana poinformowała, że wydatek poniesiony przez Nią na wszczepienie soczewki nie został dofinansowany ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Nie został Jej zwrócony w jakiejkolwiek formie.

Również poniesione wydatki przez Wnioskodawczynię nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym oraz nie zostały Jej zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawczyni może odliczyć koszt zabiegu wszczepienia soczewki, w wysokości 4 000 zł przyjmując za podstawę art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w Jej przypadku – osoby jednoocznej zagrożonej całkowitą utratą wzroku z powodu zaćmy – zabieg wszczepienia soczewki należy traktować jako zabieg leczniczo-rehabilitacyjny i jako taki podlega odliczeniu w załączniku PIT/O.

W ocenie Zainteresowanej zabieg przywrócił Jej ograniczone funkcje życiowe, przywrócił społecznie przydatną sprawność i jako taki ma znamiona rehabilitacji. Zabieg aby był skuteczny, musiał być wykonany w trybie pilnym. Oczekiwanie 16-miesięcy na zabieg w ramach NFZ spowodowałoby, że zmiany w oku byłyby nieodwracalne, zabieg nie byłby skuteczny, czyli bezprzedmiotowe stałoby się leczenie czy też rehabilitacja. Natychmiastowe operacyjne wszczepienie soczewki, w przypadku Zainteresowanej to jedyny możliwy zabieg leczniczo-rehabilitacyjny.

Wnioskodawczyni uważa, że może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, bowiem działania rehabilitacyjne to nie tylko działania bezinwazyjne, ale również niektóre operacje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 cyt. ustawy stanowi m.in., iż wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Wydatki, o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą z jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy wysokość wydatków na powyższe cele ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
   
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
   
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym. Jak wskazała Zainteresowana poddana została niezbędnemu zabiegowi leczniczo-rehabilitacyjnemu, który polegał na wszczepieniu soczewki, ponieważ groziła Jej całkowita ślepota. Zabieg przywrócił Jej sprawność pozwalającą na wykonywanie funkcji życiowych i społecznych. W związku z ww. zabiegiem Wnioskodawczyni poniosła wydatek w wysokości 4 000 zł, udokumentowany fakturą VAT.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że Zainteresowana ma prawo, w oparciu o przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczyć od dochodu wydatek na pokrycie kosztów przedmiotowego zabiegu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, bowiem - co wynika z wniosku zabieg wszczepienia soczewki jest zabiegiem rehabilitacyjnym prowadzącym w bezpośredni sposób do poprawy sprawności życiowej.

Do wniosku Zainteresowana dołączyła dokument (informację dla lekarza kierującego). Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.