INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2008r. (data wpływu do tut. Biura 24 kwietnia 2008r.)uzupełnionym w dniu 16 czerwca 2008r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu.Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 30 maja 2008r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP w dniu 16 czerwca 2008r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest sprzedawcą towarów i usług. W przypadku nie zapłacenia należności wobec dłużników prowadzone jest postępowanie windykacyjne, na które składa się postępowanie sądowe, a po uzyskaniu prawomocnego orzeczenia sądu opatrzonego klauzulą wykonalności, sprawa jest kierowana do egzekucji komorniczej. Zdarza się, iż komornik wydaje postanowienie o bezskutecznej egzekucji z powodu braku majątku dłużnika. Bywa również, iż wobec dłużnika toczy się postępowanie upadłościowe, a sąd postanowieniem orzeka o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika.
   
   

We wszystkich tych sytuacjach egzekucja jest bezskuteczna wobec braku zapłaty i wierzytelność jest nieściągalna.Takie samo postępowanie windykacyjne prowadzi wobec dłużników Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która posiada udziały w Wnioskodawcy. Zdarza się, że te same podmioty są dłużnikami Wnioskodawcy i Spółki która posiada udziały w Spółce-Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wobec udokumentowania przez Spółkę z o.o., która posiada udziały w Spółce-Wnioskodawcy, nieściągalności wierzytelności w sposób zgodny z art. 16 ust. 2 pkt 1 i 2 lit a), b), c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca, który ma wierzytelność wobec tego samego dłużnika, potwierdzoną prawomocnym orzeczeniem sądowym, może powołując się na udokumentowanie nieściągalności wierzytelności wobec swojego udziałowca, zaliczyć te wierzytelności (wcześniej opodatkowane przez siebie jako przychód) na zasadzie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kategorii kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu podatkowym...

Zdaniem Wnioskodawcy w/w wierzytelności można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.Ustawa z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) przewiduje w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Zatem aby zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kategorii kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu podatkowym, wcześniej wierzytelność ta musi zostać opodatkowana jako przychód. Zgodnie z art. 16 ust. 2 powołanej ustawy za wierzytelności nieściągalne uważa się wyłącznie te, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem komornika o bezskutecznej egzekucji z powodu braku majątku, albo
2. postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku.
   
   

Udokumentowanie nieściągalności jest zatem obiektywne – gdyż zostało stwierdzone orzeczeniami sądów lub komorników. Nadto zgodnie z art. 332 § 1. Kpc Sąd jest związany wydanym wyrokiem od chwili jego ogłoszenia. Powyższe z mocy art. 361 K.p.c. dotyczy również postanowień sądu i komornika. Zatem sąd i komornik we wszystkich innych sprawach – dotyczących innych wierzycieli tego samego dłużnika muszą wydać te same postanowienia stwierdzające niewypłacalność dłużnika. Z tych względów stanowisko Wnioskodawcy jest zasadne.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a cytowanej ustawy wynika natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Jak stanowi art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Art. 16 ust. 2 ww. ustawy stanowi z kolei, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3 protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy.

Dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności wydany dla jednego wierzyciela co do zasady nie może stanowić udokumentowania nieściągalności wierzytelności dla innego wierzyciela. Dokumenty wymienione w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą nieściągalności konkretnej należności i powinny być wydane w postępowaniu wszczętym przez konkretnego wierzyciela, któremu te należności przysługują. Wnioskodawca, który posiada wierzytelności wobec tego samego dłużnika co Spółka z o.o. będąca udziałowcem Wnioskodawcy, nie może zaliczyć tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, bowiem nie posiada dokumentów potwierdzających nieściągalność „swoich” wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.