INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 01.07.2008r. (data wpływu 07.07.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 7 i 12 konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 roku, Nr 250, poz. 1840) dalej umowa polsko – angielska oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.07.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 7 i 12 umowy polsko – angielska oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła umowę o autoryzowanej dystrybucji szkoleniowego oprogramowania komputerowego (e - learning) z firmą X (dalej: Producent) z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Firma ta nie posiada w Polsce zakładu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz konwencji polsko - angielskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania. Na podstawie zawartej umowy Spółka zobowiązuje się współpracować z Producentem w zakresie dystrybucji na terenie Polski i innych krajów, zgodnie z punktem 1.1 umowy, oprogramowania wraz z licencjami użytkownika końcowego, tj. Spółka będzie wykonywać wg punktu 1.10 umowy „usługi odsprzedaży”, polegające na rozprowadzaniu albo przyznawaniu dostępu do oprogramowania (kursu szkoleniowego) poprzez sieć informatyczną. Rozprowadzanie oraz przyznawaniu dostępu do oprogramowania odbywa się poprzez odsprzedaż licencji na użytkowanie dla użytkowników końcowych oprogramowania komputerowego produkowanego przez Producenta. W celu realizacji postanowień umowy Producent udzielił Spółce niewyłącznego prawa do wprowadzania na rynek, dystrybucji i wydawania licencji użytkownikom końcowym na oprogramowanie będące przedmiotem umowy (punkt 2.1 umowy). Spółka otrzymała także pozwolenie na sporządzanie całkowitych i wiernych kopii oprogramowania, dostarczonego Spółce przez Producenta, ale wyłącznie w celu wykorzystania przez Spółkę swoich praw i wypełnienia zobowiązań wynikających z umowy. Ponadto Spółka ma obowiązek prowadzić pełny i dokładny zapis takich kopiowań (punkt 2.3 umowy). Spółka ma dodatkowo prawo do dystrybucji oprogramowania wraz z licencjami poprzez podwykonawców (sub-agentów, czyli sub-mianowanych w nomenklaturze umowy) według punktu 3.1 umowy. Dystrybucja oprogramowania i licencji na określonym umową terytorium polega na przyjmowaniu przez Spółkę od osób trzecich zamówienia na zakup oprogramowania z licencją na użytkowanie. Następnie, zamówienia przesyłane są Producentowi i na tej podstawie Spółka nabywa zamawiane oprogramowanie (wraz z licencją) lub licencje na ich użytkowanie, dokonując dalszej ich odsprzedaży zamawiającemu (użytkownik końcowy lub sprzedawca oprogramowania). Rolą Spółki jest więc pośrednictwo w sprzedaży na określonym terytorium oprogramowania komputerowego tworzonego przez Producenta oraz licencji na użytkowanie tego oprogramowania. Płatności za zakupione oprogramowanie oraz licencje przekazywane są bezpośrednio do Producenta w oparciu o ustalone przez niego cenniki i na podstawie otrzymanych faktur. W umowie płatności te zostały nazwane „opłatami licencyjnymi” (punkt 7 umowy), ale określenie to nie odpowiada charakterowi wypłacanych Producentowi przez Spółkę należności, które de facto są niczym innym, jak prowizją od ilości odsprzedanych przez Spółkę licencji na oprogramowanie e-learning. Spółka, będąc wyłącznie podmiotem zajmującym się dystrybucją oprogramowania oraz licencji, pośrednikiem w sprzedaży, w wyniku zakupu oprogramowania lub licencji nie nabywa jakichkolwiek praw autorskich do tych przedmiotów. W szczególności Spółka nie uzyskuje prawa do użytkowania zakupionego oprogramowania lub korzystania z licencji będącej przedmiotem nabycia i odsprzedaży. Co więcej, Spółka jest zobowiązana o dbanie o nienaruszalność praw autorskich Producenta z zagrożeniem wypłacenia zadośćuczynienia (punkt 9.3 umowy). Spółka w wykonaniu zawartej umowy jedynie nabywa i odsprzedaje poszczególne egzemplarze oprogramowania lub dokonuje przekazania licencji na to oprogramowanie. W każdym przypadku dokonywanych transakcji prawo do korzystania z oprogramowania przysługuje jednak wyłącznie użytkownikowi końcowemu, a stosowna umowa licencyjna zawierana jest bezpośrednio pomiędzy Producentem a tym użytkownikiem (załącznik D do umowy - umowa licencyjna na kursy). Spółka nie pozostaje stroną takich umów licencyjnych zarówno w charakterze licencjobiorcy, jak i licencjodawcy. Spółka, w przypadku dokonywanych transakcji nabycia, nie uzyskuje od Producenta jakichkolwiek praw do korzystania z dystrybuowanego oprogramowania. W punkcie 12 umowy zapisano, że Spółka przyjmuje „licencję na używanie” znaków towarowych Producenta w związku z marketingiem i dystrybucją towarów Producenta. Jest to jednak zapis niewłaściwy, mylący, gdyż z kontekstu punktu 12.1 wynika, że nie jest to licencja, a tylko zezwolenie na bezpłatne używanie znaków firmowych Producenta w całej kampanii reklamowo-sprzedażowej i wyłącznie w ramach tejże umowy dystrybucyjnej. Jest to zapis chroniący Spółkę przed ewentualnymi przyszłymi roszczeniami Producenta o opłaty za używanie jego znaku firmowego przez Spółkę przy dystrybucji oprogramowania. Takie zapisy wnosi się standardowo do umów tego typu. Ponadto w Załączniku F w punkcie 2 zatytułowanym „Przyznanie licencji” zawarto zapis równie mylący, co poprzedni, gdyż Producent udzielił tam „niewyłącznej licencji na używanie chronionej patentem technologii i innych praw własności Books24x7”, ale wyłącznie w zakresie potrzebnym Spółce na zapewnienie dostępu do baz danych dla klientów Spółki, czyli użytkownikom końcowym, zgodnie z warunkami umowy. Nie jest to więc udzielenie licencji Spółce, a tylko jej klientom — użytkownikom końcowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wypłatą należności wynikających z załączonej umowy Producentowi Spółka ma obowiązek poboru jako płatnik podatku zryczałtowanego zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 umowy polsko-angielskiej ...

Spółka stoi na stanowisku, iż należności płacone Producentowi za zakupione oprogramowanie wraz z licencją na użytkowanie przez użytkowników końcowych oraz za zakupione licencje na użytkowanie oprogramowania przez użytkowników końcowych - w sytuacji, gdy z uzyskaniem tych egzemplarzy lub licencji nie wiąże się uzyskanie jakichkolwiek praw autorskich do oprogramowania, m.in. prawa do modyfikowania, poprawiania itp., a w szczególności prawa do użytkowania lub wykorzystania przez Spółkę tych programów - nie podlega obowiązkowi poboru zryczałtowanego podatku z tytułu należności licencyjnych, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 i art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zgodnie z art. 12 umowy polsko-angielskiej. Należności płacone Producentowi należy zakwalifikować do zysków z przedsiębiorstwa, zgodnie z art. 7 umowy polsko-angielskiej. Dodatkowo należy zauważyć, że art. 12 ust. 3 Konwencji polsko-angielskiej zawiera następujące określenie należności licencyjnych: „Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know—how)”. Trudno przypuszczać, by akt prawny z 20 lipca 2006 roku przypadkowo pomijał należności z licencji do programów komputerowych w definicji należności licencyjnych, zawartych w art. 12 umowy. Tym bardziej, że np. umowa Polski z Kazachstanem z 1995 roku (czyli 11 lat wcześniejsza) włącza expressis verbis programy komputerowe do należności licencyjnych, co nie stwarza żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Zatem skoro w art. 12 umowy polsko - angielskiej nie ma mowy o programach komputerowych, to nawet w przypadku nabywania licencji przez Spółkę od podmiotu mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii nie byłaby ona zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Takie rozumowanie potwierdził ostatnio Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 kwietnia 2008 r. III SA/Wa 2153/07 (Monitor Podatkowy nr 6/2008).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy o pdop przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko – angielskiej określenie „należności licencyjne” (…) oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Brak wyraźnego wskazania programów komputerowych, których użytkowanie lub prawo użytkowania stanowiłoby podstawę naliczenia należności licencyjnych objętych definicją zawartą w art. 12 ust. 3 powyższej umowy, nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień artykułu.

W art. 3 ust. 2 przedmiotowej umowy wskazano, iż jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa polsko – angielska.

I tak, w celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), zwanej dalej ustawą o prawie autorskim, który stwierdza, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto, w art. 1 ust. 2 pkt 1, stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Nie ulega wątpliwości, iż art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawiera ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, iż niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Wyszczególnienie to nie ma jednak charakteru rozłącznego. W przeciwnym razie, utwory publicystyczne nie mieściłyby się w pojęciu utworu literackiego, czy też utwór kartograficzny nie mógłby być dziełem naukowym. Podobne wnioski wynikają z kolejnych punktów zawartych w art. 1 ust. 2 wskazanej ustawy, mianowicie, inne niż rozłączne traktowanie wymienionych utworów prowadziłoby do wniosku, iż utwór wzornictwa przemysłowego nie może być dziełem plastycznym. Zatem, automatyczne wykluczenie programów komputerowych, jako utworów literackich czy też naukowych, nie znajduje uzasadnienia.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie.

Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego, i jak wskazano wcześniej nie ma znaczenia, iż wymieniony został obok dzieła naukowego czy literackiego. Wyliczenie egzemplifikujące zawarte w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawach autorskich, pozwala dopuścić, iż istnieją programy komputerowe, które mogą być jednocześnie dziełem naukowym.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko- angielskiej, należy podkreślić, że Państwa-Strony tejże umowy posłużyły się sformułowaniem „wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego”, obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, iż program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Intencją Państw-Stron umowy było objęcie zakresem dyspozycji art. 12 ust. 3 umowy polsko-angielskiej, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo do traktowania i opodatkowania jako należności licencyjnych wszelkich dochodów z tytułu oprogramowania, o ile dochód ten nie jest osiągany z tytułu całkowitego przeniesienia praw autorskich związanych z tym oprogramowaniem.

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się Strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności również dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania praw autorskich objętych programem komputerowym.

Zatem brak wyraźnego wymienienia kategorii programów komputerowych jako utworów, w związku z którymi wypłacane należności objęte są zakresem dyspozycji art. 12 ust. 3 umowy polsko – angielskiej nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień tego artykułu.

Dlatego też uznaje się za nieprawidłowe stanowisko Spółki w zakresie braku obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu wypłaty należności za użytkowanie lub prawo użytkowania programu komputerowego, z powodu nieuwzględnienia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych, zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko-angielskiej.

Przechodząc do rozpatrzenia sprawy na podstawie przedłożonego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego należy podkreślić fakt, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień, dotyczących programu.

O należnościach licencyjnych, w przypadku korzystania z oprogramowania komputerowego, można bowiem mówić wtedy, kiedy umowa między stronami określa zakres korzystania z oprogramowania komputerowego w taki sposób, iż korzystanie przez nabywcę z oprogramowania w zakresie objętym umową ale bez tej umowy, stanowiłoby naruszenie autorskich praw majątkowych (zakres korzystania z oprogramowania komputerowego bez „dodatkowego” zezwolenia właściciela praw określa art. 75 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Należy również podkreślić, że pojęcie „należności licencyjnych” zawarte w umowach u unikaniu podwójnego opodatkowania nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z umowami których przedmiotem są prawa na dobrach niematerialnych, lecz wyłącznie opłat, wynikających z ustanowienia prawa do użytkowania takich praw.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka pośredniczy w sprzedaży licencji na oprogramowanie komputerowe. Czynność prawna polegająca na udzieleniu licencji do oprogramowania realizowana jest pomiędzy dostawcą oprogramowania Wnioskodawcy, a klientem Wnioskodawcy.

Działalność Spółki polega na sprzedaży licencji na konkretny egzemplarz oprogramowania komputerowego, który Spółka nabyła od kontrahenta angielskiego w celu jego odsprzedaży. We wniosku podano, iż Spółka nie jest użytkownikiem nabytego egzemplarza oprogramowania komputerowego, a co za tym idzie nie jest stroną umowy licencyjnej, zawieranej między producentem a końcowym użytkownikiem oprogramowania (klientem Spółki).

Zgodnie z brzmieniem ust. 2 Komentarza OECD do art. 12, jeżeli z umowy zawartej pomiędzy polskim, a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca oprogramowania komputerowego nabywa egzemplarz lub egzemplarze oprogramowania i nie ma między nim a zbywcą żadnej szczególnej umowy dotyczącej zakresu korzystania z takiego oprogramowania, w takim przypadku nie następuje udzielenie prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych. Chodzi tu o sytuację, w której zakres uprawnień nabywcy do korzystania z egzemplarza oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do działań umożliwiających mu skorzystanie z legalnie zakupionego egzemplarza tego oprogramowania. Tym samym należność za użytkowanie oprogramowania w takim zakresie nie jest należnością licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W treści wniosku podano, w wykonaniu zawartej umowy Spółka jedynie nabywa i odsprzedaje poszczególne egzemplarze oprogramowania lub dokonuje przekazania licencji na to oprogramowanie.. W związku z powyższym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania praw do używania praw autorskich Spółce.

Zatem płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz kontrahenta angielskiego nie będą stanowić należności licencyjnych (nie będą objęte dyspozycją art. 12 umowy polsko- angielskiej oraz art. 21 i 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oznacza to, że podmiot polski dokonujący wypłaty takich należności nie będzie obowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niepobranie podatku jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od usługodawcy zaświadczeniem (certyfikat rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W takiej sytuacji, dochód kontrahenta angielskiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje z tytułu sprzedaży oprogramowania komputerowego, należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 umowy polsko-angielskiej.

Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje(w rozpatrywanej sprawie w Wielkiej Brytanii), o ile podmiot zagraniczny nie posiada zakładu na terytorium Polski.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Spółkę przesłanek zwolnienia z obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz podmiotu angielskiego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.