INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2008 r. (data wpływu 16 czerwca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 18 sierpnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz metody jego amortyzacji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz metody jego amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W grudniu 2005 r., Pan i małżonka wraz z innym małżeństwem, nabyliście lokale użytkowe w budynku pokoszarowym, za kwotę 125.000 zł. Lokale te stanowią odrębną własność. Budynek, w którym znajdują się lokale, był przez kilkadziesiąt lat używany do celów wojskowych. Jest on również wpisany do ewidencji zabytków. Przedmiotowe lokale zostały zakupione jako lokata kapitału, w okresie szybkiego wzrostu cen nieruchomości. W akcie notarialnym nie ma zapisów dotyczących celu zakupu przedmiotowej nieruchomości.

W lutym 2008 r., wraz z właścicielem pozostałych lokali, zawiązał Pan spółkę cywilną. W marcu 2008 r. podjęta została decyzja o adaptacji przedmiotowej nieruchomości na lokale mieszkalne, z przeznaczeniem na wynajem.

Realna była groźba zawalenia budynku. W związku z powyższym, w krótkim czasie po nabyciu nieruchomości, przystąpiono do prac zabezpieczających budynek przed zniszczeniem. Zaś po wykonaniu i zatwierdzeniu projektu przystąpiono do rekonstrukcji i budowy poszczególnych lokali mieszkalnych. W tym celu uzupełniono i oszklono okna, naprawiono doraźnie dach i strop na poddaszu budynku. Wstawiono drzwi na wejściach z klatek schodowych na korytarze. W drugim etapie przebudowy i rekonstrukcji dokonano demontażu stropów na obydwu kondygnacjach, usuwając dziesiątki ton starego materiału izolacyjnego. Każdy strop został dodatkowo wzmocniony belkami ze stali konstrukcyjnej i zabezpieczony niepalnymi płytami kartonowo-gipsowymi. Stropy zaizolowano, wzmocniono siatką zbrojeniową i wylano betonowe posadzki. Usunięto pokrycie dachu wykonane z płytek azbestowych. Wymieniono zniszczone elementy więźby dachowej. Całą powierzchnię dachu pokryto folią paroprzepuszczalną, zainstalowano łaty i pokryto nową płytką wykonaną z Euronitu. Ponadto, zainstalowano 25 sztuk okien dachowych. Od podstaw zbudowano nową instalację wodno-kanalizacyjną i elektryczną. Zmodernizowano i rozbudowano system wentylacyjny budynku, składający się między innymi z dwunastu kominów wentylacyjnych. W dalszym ciągu przebudowy postawiono ściany działowe, wstawiono nowe okna na korytarzu. Regeneracji poddano wszystkie pozostałe okna – zgodnie z zaleceniem konserwatora zabytków.

Suma wydatków na przebudowę, rekonstrukcję i modernizację znacznie przekroczyła kwotę 125.000 zł. Początkowo budynek był modernizowany do celów osobistych, z tego powodu dokumentacja wydatków nie jest kompletna. Ponadto, duża część prac została wykonana sposobem gospodarczym. Wszystkie opisane powyżej prace zostały wykonane przed przekazaniem budynku do spółki i trwają do dnia dzisiejszego.

Przedmiotowe lokale nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych, ponieważ nie zostały jeszcze oddane do użytkowania, zaś symbol KŚT zostanie przypisany po oddaniu budynku do eksploatacji.

Wartość początkowa środka trwałego będzie określona przez rzeczoznawcę majątkowego, posiadającego stosowne uprawnienia w zakresie szacowania nieruchomości.

Zamierza Pan zastosować indywidualną stawkę amortyzacji – po wprowadzeniu po raz pierwszy wybudowanych lokali do ewidencji środków trwałych i amortyzować je przez okres 10 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wybrany sposób określenia wartości początkowej środka trwałego i jego amortyzacji jest prawnie uzasadniony...

Zdaniem Wnioskodawcy, wybrany sposób określenia wartości początkowej środka trwałego i jego amortyzacji jest prawidłowy.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych regulują przepisy art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za wartość początkową wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego, na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, przyjmuje się koszt wytworzenia. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wówczas wartość początkową środka trwałego ustala się w wysokości określonej przez biegłego, powołanego przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych (art. 22g ust. 9 ustawy).

Dla celów osobistych, sposobem gospodarczym, wytworzył Pan środek trwały, który obecnie zamierza wykorzystywać dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej i ująć w ewidencji środków trwałych.

Zasady ustalania indywidualnej stawki amortyzacyjnej regulują natomiast przepisy art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie art. 22j ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla lokali. Środek trwały uznaje się za używany, jeżeli przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, za ulepszony zaś – jeżeli wydatki na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 22j ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (…).

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do postanowień art. 22a ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Aby zatem wyżej wskazane budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia, środki transportu i inne przedmioty stanowiły środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezbędne jest kumulatywne spełnienie ww. warunków.

W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej warunki wynikające z przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy dotyczą wszystkich wspólników. Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki.

W myśl bowiem § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązane są prowadzić osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1 tego rozporządzenia.

Analogicznie, w myśl art. 22n ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości, księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m. Stosownie do treści art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) przepisy ustawy o rachunkowości, zwanej dalej "ustawą", stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz spółek cywilnych, z zastrzeżeniem pkt 2, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego,

W związku z powyższym, co do zasady, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w spółce cywilnej musi wchodzić w skład majątku tejże spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki).

Należy przy tym zauważyć, iż podatnikami, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej, są wspólnicy tej spółki, a nie spółka, co wynika chociażby z treści art. 1 powołanej ustawy, wymieniającego jako podmioty opodatkowane wyłącznie osoby fizyczne, czy z treści art. 8 ustawy określającego, że dochody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną opodatkowuje się osobno u każdej osoby w stosunku do jej udziału. Tylko wspólnicy spółki cywilnej mogą zatem dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodów ze wspólnego źródła.

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 860 § 1 tego Kodeksu, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Zgodnie z treścią art. 861 § 1 Kodeksu cywilnego – wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. W myśl art. 862 Kodeksu cywilnego – regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy – w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego (art. 863 § 1) z chwilą utworzenia spółki dochodzi więc do powstania majątku utworzonego przez wkłady wspólników i powiększonego w okresie działalności spółki, służącego osiągnięciu wspólnego celu gospodarczego. Majątek będący wspólnym majątkiem wspólników, majątek odrębny, podlega szczególnym przepisom służącym do zapewnienia jego niepodzielności przez cały czas istnienia spółki.

Współwłasność tego odrębnego i przeznaczonego na określony cel gospodarczy majątku nie jest przy tym współwłasnością w częściach ułamkowych, lecz współwłasnością łączną wspólników spółki cywilnej, opierającą się na szczególnym stosunku osobistym łączącym wspólników – bez tego stosunku nie może ona ani powstać ani istnieć. Konsekwencją tego osobistego stosunku jest zakaz rozporządzania przez wspólnika jego udziałem we wspólnym majątku oraz w jego składnikach, a także zakaz domagania się podziału tego majątku i zakaz zaspokojenia się osobistego wierzyciela wspólnika z udziału we wspólnym majątku wspólników lub z udziału w składnikach tego majątku.

Odnosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że podlegającymi odpisom amortyzacyjnym środkami trwałymi w rozumieniu przepisów tej ustawy mogą być te środki trwałe, które wspólnik będący ich właścicielem lub współwłaścicielem wniesie jako wkład do spółki.

Wniesienie bowiem takiego środka trwałego jako wkładu do spółki cywilnej będzie "zobowiązaniem się" wspólnika do osiągnięcia w ramach spółki "wspólnego celu gospodarczego", o jakim mowa w art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego, a jednocześnie stanowić będzie wyraz "przeznaczenia" takiego środka na potrzeby podatnika związane z prowadzoną przez niego (w formie spółki cywilnej) działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisu 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cech takich, uzasadniających dokonywanie odpisów amortyzacyjnych na podstawie tego przepisu, nie będą miały środki, które nie zostały wniesione jako wkład do spółki i w związku z tym nie zostały objęte współwłasnością łączną wspólników. Powyższe dotyczy także składników majątku, będących przedmiotem współwłasności (ułamkowej) osób będących wspólnikami spółki.

Dla ważności umowy zobowiązującej do przeniesienia własności nieruchomości wymagana jest forma aktu notarialnego (umowy spółki lub aneksu do umowy) – stosownie do przepisu art. 158 Kodeksu cywilnego. Niezachowanie tej formy pociąga za sobą bezwzględną nieważność dokonanej czynności (art. 73 § 2 Kodeksu cywilnego), co w konsekwencji wywoła również określone skutki prawne.

Spółka osobowa winna określić wartość początkową nieruchomości, będącej środkiem trwałym, wniesionej jako wkład niepieniężny, w wysokości wartości rynkowej nieruchomości z dnia wniesienia wkładu, określonej w umowie spółki osobowej. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej, za wartość początkową środków trwałych przyjmuje się ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału wartość poszczególnych środków trwałych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej z dnia wniesienia wkładu. Stosownie natomiast do art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, zastosowanie ma przepis art. 19 ustawy, określający zasady ustalania wartości rynkowej rzeczy. A zatem wartość środka trwałego wniesionego do spółki osobowej należy określić na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca wniesienia, jako wkład, do spółki osobowej (art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ustalenie w tym przypadku wartości początkowej środka trwałego – budynku, o którym mowa we wniosku – uwzględniającej również wartość poniesionych nakładów, możliwe jest tylko na zasadach określonych w wyżej powołanym przepisie. Wartość początkowa tego budynku nie może być zatem ustalona na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy, wartość początkową ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Przepis art. 22g ust. 9 ww. ustawy dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w której środek trwały został wytworzony przez podatnika. Nie może zatem być stosowany w przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego wprowadzonego do spółki cywilnej w formie aportu.

Zauważyć przy tym należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Niemniej jednak należy wziąć również pod uwagę regulacje zawarte w art. 22g ust. 12 i ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z art. 22g ust. 12 ustawy wynika, że w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia lub podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:

1. podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata,
2. zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki nie będącej osobą prawną,
3. zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków

• jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu), o czym stanowi art. 22g ust. 13 ww. ustawy.

Przepis ust. 12 ma również zastosowanie, jeżeli z odrębnych przepisów wynika, że podmiot powstały w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia lub podmiot istniejący, do którego przeniesiono w wyniku wydzielenia część majątku podmiotu dzielonego, wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu o zmienionej formie prawnej, połączonego albo podzielonego (art. 22g ust. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Po ustaleniu wartości początkowej środka trwałego podatnicy – zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł – dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4, o czym stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Z kolei w myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika natomiast z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z treści powyższego przepisu należy wywieść, że jeżeli budynek, budowla, budynki handlowo-usługowe, kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m³, domki kempingowe i budynki zastępcze nie stanowią używanych lub ulepszonych środków trwałych, to wskazana norma prawa nie znajdzie zastosowania.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w grudniu 2005 r., Pan i małżonka wraz z innym małżeństwem, nabyliście lokale użytkowe w budynku pokoszarowym. Przedmiotowe lokale zostały zakupione jako lokata kapitału, w okresie szybkiego wzrostu cen nieruchomości, nie zaś z przeznaczeniem na prowadzenie w nich działalności gospodarczej. Pomysł adaptacji nieruchomości na lokale mieszkalne, z przeznaczeniem na wynajem i zawiązanie spółki cywilnej zrodził się później, w miesiącach luty-marzec 2008 r. Przedmiotowy budynek nie spełniał przesłanek niezbędnych dla uznania go za środek trwały – w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ był zdewastowany, realna była groźba jego zawalenia. W związku z powyższym, w krótkim czasie po nabyciu nieruchomości, przystąpiono do prac zabezpieczających budynek przed zniszczeniem. Zaś po wykonaniu i zatwierdzeniu projektu przystąpiono do rekonstrukcji i budowy poszczególnych lokali mieszkalnych, wykonując szereg prac budowlanych, zmierzających do zmiany jego układu funkcjonalnego. Duża część prac została wykonana sposobem gospodarczym.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy spółka cywilna, do której wniesione zostaną z zachowaniem formy aktu notarialnego przedmiotowe lokale, uprawniona będzie do wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k. Nie jest jednak możliwe zastosowanie metody ujętej w treści ww. art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak bowiem wynika z wniosku, zakupiony obiekt był w zdewastowanym stanie, tj. nie był kompletny i zdatny do użytku i tym samym nie wyczerpywał znamion ujętych w treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A skoro tak, to w świetle unormowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie istnieje prawna możliwość zastosowania w przedmiotowej sprawie przepisu art. 22j tej ustawy. Nie sposób bowiem przyjąć, iż ww. przepis znajduje zastosowanie w przypadku, gdy podatnik dokonuje jakichkolwiek nakładów w obiektach niebędących środkami trwałymi. Na okoliczność tę nie ma wpływu, jak długo budynek ten był wcześniej używany, ani fakt, że suma wydatków na przebudowę, rekonstrukcję i modernizację znacznie przekroczyły kwotę jego zakupu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.