INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia z dnia 28 maja 2008 r. (data wpływu 29 maja 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca 2008 r. (data wpływu 30 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2008 r. został złożony wniosek, uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 14 marca 2006 r. otrzymał Pan wraz z żoną w formie darowizny dwie działki rolne. Jedna z nich o powierzchni 2,05 ha, a druga o powierzchni 0,48 ha. Od tego momentu prowadzone jest gospodarstwo rolne, a posiadane grunty wykorzystywane są do produkcji materiału szkółkarskiego. Oprócz działalności rolniczej, prowadzi Pan, jako podatnik podatku od towarów i usług, jednoosobową firmę remontowo-budowlaną. Na początku grudnia 2007 r., w związku z zamiarem budowy domu, wystąpił Pan do gminy o warunki zabudowy na cztery domy jednorodzinne. Po podziale mniejszej działki na cztery, zamierzał Pan wraz z żoną obdarować dzieci. Z uwagi na fakt, że nie będzie Państwa stać na wybudowanie domu, dokonany zostanie podział na cztery działki, z czego trzy zostaną przeznaczone na sprzedaż. Uzyskane w ten sposób środki sfinansują budowę domu. Przedmiotowe grunty nie są gruntami zabudowanymi, a przeznaczonymi pod zabudowę czterech domów jednorodzinnych z garażami. Oprócz wystąpienia o warunki zabudowy, nie dokonywał Pan podziału, ani nie występował o przekwalifikowanie, czy uzbrojenie terenu. Ponadto w przyszłości nie zamierza Pan dokonywać podziału gruntów, występować o przekwalifikowania i uzbrojenie terenów oraz innych czynności przygotowawczych w celu dalszej sprzedaży. Także w przeszłości nie nabywał Pan ani żona żadnych działek z zamiarem ich dalszej odsprzedaży, ani też nie zbywał żadnych nieruchomości.

W związku z powyższym zadał Pan następujące pytanie:

Czy sprzedaż trzech działek, trzem różnym nabywcom, będzie opodatkowane podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy na postawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest On zobowiązany do zapłaty podatku VAT w związku z ewentualną sprzedażą działek. W sytuacji, gdy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego sprzedaży, sprzedaż taka nie ma charakteru handlowego i tym samym nie stanowi działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy, która stanowi, iż przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we Współczesnym słowniku języka polskiego (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.) „zamiar” oznacza „intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”. Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnością oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując dane czynności. Zatem przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje okres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Biorąc pod uwagę definicję działalności gospodarczej, należy zauważyć, iż obejmuje ona również rolników, a więc osoby prowadzące działalność rolniczą. Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy korzystają one ze zwolnienia od podatku jednak wyłącznie w zakresie dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz w zakresie świadczenia usług rolniczych. Jeśli więc rolnik wykonuje inne czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług, brak jest podstaw do uznania, iż nie podlegają one opodatkowaniu. Wobec powyższego, rolnik dokonując zbycia składników majątku, wykorzystywanych w działalności rolniczej, wykonuje działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia przedsiębiorstwo, dlatego zasadnym wydaje się przyjęcie uregulowań zawartych w innych aktach prawnych. Przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. W przepisach Kodeksu cywilnego gospodarstwo rolne zostało zdefiniowane odrębnie od przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 55#179; ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność, w tym wykonywaną przez rolników, można przyjąć, iż gospodarstwo rolne (pomimo jego odrębnego zdefiniowania w ustawie o podatku od towarów i usług), stanowi podobną do przedsiębiorstwa jednostkę organizacyjną, w ramach której prowadzona jest działalność gospodarcza. Działalność prowadzona przez rolników oprócz czynności typowych dla tej kategorii podmiotów obejmuje także sprzedaż gruntów.

Istotnym elementem w aspekcie opodatkowania powyższej czynności jest fakt, że przedmiotowe grunty wykorzystywane są przez Pana do działalności rolniczej. Dlatego też nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że sprzedaż przedmiotowych gruntów służących dostawom produktów rolnych ma charakter zbycia majątku prywatnego. W złożonym wniosku wskazano bowiem, że grunty wykorzystywane są do produkcji materiału szkółkarskiego, która zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług traktowana jest jako działalność rolnicza. Zatem grunty te nie służyły wyłącznie do zaspokajania Pana potrzeb osobistych. Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca jest rolnikiem prowadzącym działalność gospodarczą posiadającym status podatnika podatku od towarów i usług.

Ponadto, także ważnym elementem przesądzającym o opodatkowaniu sprzedaży przez Pana, jako osobę prowadzącą działalność rolniczą (gospodarstwo rolne), działek przeznaczonych pod zabudowę ma fakt, że czynności tej można przypisać znamiona działalności gospodarczej prowadzonej z zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Okoliczności faktyczne sprawy takie jak: wystąpienie o warunki zabudowy, jak i charakter gruntu, tj. przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową, zamiar podziału nieruchomości na cztery działki, przeznaczenie wyodrębnionych działek dla celów sprzedaży, jak i powtarzalny charakter czynności dostawy stanowią ciąg zdarzeń, które mogą świadczyć o zamiarze wykonywania czynności sprzedaży w sposób częstotliwy, a więc w warunkach przesądzających o prowadzeniu działalności gospodarczej. Podjęte przez Pana czynności mające na celu przygotowanie działek do sprzedaży są podstawą do uznania, iż zamierza Pan w sposób częstotliwy (powtarzalny) dokonywać ich sprzedaży, aby osiągnąć określony zysk.

Od podatku od towarów i usług – w odniesieniu do gruntów - zwolniona jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczonych pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy), natomiast transakcje zawierane przez Pana dotyczyć będą działek przeznaczonych pod zabudowę, a zatem w świetle powyższego nie będą mogły korzystać z powyższego zwolnienia.

Reasumując, na gruncie wyżej przytoczonych regulacji oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego, dostawa przez Pana przedmiotowych działek przeznaczonych pod zabudowę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.