INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2008r. (data wpływu 24 września 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu części i naprawy powypadkowej samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu części i naprawy powypadkowej samochodu osobowego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 listopada 2008r., będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr IPPP1-443-1806/08-2/JB z dnia 5 listopada 2008r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od sierpnia 2005 roku prowadzi działalność gospodarczą. Do lipca 2007r. korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku VAT. 13 czerwca 2007r. Wnioskodawca wprowadził do majątku firmy samochód osobowy. Z uwagi na fakt, iż nie był podatnikiem podatku VAT od zakupu samochodu nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego. W październiku 2007r. Wnioskodawca uległ wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego uległ uszkodzeniu wprowadzony i użytkowany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej samochód osobowy. Od miesiąca listopada 2007r. Podatnik nie zalicza do kosztów uzyskania przychodu raty amortyzacyjnej związanej z użytkowaniem samochodu, ponieważ jest on niesprawny i nie nadający się do użytkowania. Samochód ten podlegał ubezpieczeniu z zakresu AC/OC. Zakład ubezpieczeniowy wypłacił częściowe odszkodowanie, od którego Wnioskodawca naliczył i odprowadził podatek dochodowy. Do chwili obecnej Wnioskodawca prowadzi spór z towarzystwem ubezpieczeniowym o resztę odszkodowania, które chce wypłacić w kwocie netto, twierdząc, iż właśnie taka wartość mu przysługuje. Podatnik uważa, że odszkodowanie powinno zostać wypłacone wraz z podatkiem VAT.

W momencie nabycia samochodu Wnioskodawca nie był płatnikiem podatku VAT i nie mógł skorzystać z odliczenia tego podatku z tytułu nabycia auta. W trwającym w tak długim czasie sporze Wnioskodawca był zmuszony do nabycia innego samochodu, a tamten wycofać z majątku firmy, ponieważ nie ma możliwości jego użytkowania - do dnia nadania wniosku nie jest naprawiony. Ww. samochód osobowy nie jest kosztem uzyskania przychodu.

W piśmie z dnia 18 listopada 2008r. Wnioskodawca oświadczył, iż ww. samochód osobowy nie będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od zakupu części i naprawy samochodu osobowego (będącego przedmiotem opisanego wyżej sporu) Wnioskodawca będzie mógł odliczyć podatek VAT...

Zdaniem wnioskodawcy nie ma on prawa do odliczenia podatku VAT, w związku z tym wypłata odszkodowania powinna zostać wypłacona wraz z podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z 2004 r. z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 precyzuje, iż kwotę podatku naliczonego stanowi z zastrzeżeniem ust. 3 – 7 tego artykułu, suma kwot podatku określona w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

• z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Powyższe regulacje oznaczają, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych tj. do czynności zwolnionych od podatku VAT i czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym, przez dostawę towarów zasadniczo rozumie się – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zaś przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT – zasadniczo rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni (wydatek na nabycie towaru, który następnie zostanie przez podatnika sprzedany), bądź pośredni.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. I tak m.in. zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zgodnie z generalną zasadą, wyrażoną w treści art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. Z treści powołanych powyżej przepisów wynika więc, iż ustawodawca uzależnił możliwość uznania wydatków na remont powypadkowy samochodu za koszt podatkowy od objęcia go dobrowolnym ubezpieczeniem AC.

Zatem kryterium wyłączającym możliwość zaliczenia wydatków związanych z remontem powypadkowym samochodu do kosztów uzyskania przychodów jest brak dobrowolnego ubezpieczenia samochodu.

Nadmienić należy, iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług został uchylony z dniem 1 grudnia 2008r. ustawą z dnia 7 listopada 2008r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 209, poz. 1320). Oznacza to, że od 1 grudnia 2008r. przy ocenie prawa podatnika do odliczenia podatku naliczonego nie będzie mieć znaczenia okoliczność zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Jednakże fakt, iż dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu czy też mieści się wśród innych wyłączeń określonych w art. 88 ustawy jest kwestią odrębną od tego, czy nabywane towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W pierwszej kolejności bowiem należy dokonać analizy, czy dany zakup towaru bądź usługi związany jest z transakcjami opodatkowanymi podatnika, a dopiero w drugiej kolejności (jeżeli dany zakup jest związany z czynnościami opodatkowanymi) – czy można zaliczyć go do któregoś z wyłączeń art. 88 ustawy. Zatem jeżeli wydatki poniesione przez Podatnika nie są związane z czynnościami opodatkowanymi, fakt uznania ich za koszt uzyskania przychodu czy też fakt niezaistnienia innych przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy, jest sprawą drugorzędną i pozostającą bez wpływu na możliwość odliczenia podatku naliczonego. W konsekwencji należy stwierdzić, że podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi i nie mieszczą się one w katalogu art. 88 ustawy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż użytkował on na potrzeby prowadzonej działalności samochód osobowy, który w październiku 2007r. uległ uszkodzeniu w wyniku wypadku. Pojazd objęty był zarówno ubezpieczeniem w zakresie odpowiedzialności cywilnej jak i ubezpieczeniem dobrowolnym AC. Przedmiotowy samochód nie będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W sytuacji opisanej przez Podatnika ograniczenie zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008r., nie ma zastosowania, gdyż przepisy umożliwiają zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu powypadkowej naprawy samochodu objętego ubezpieczeniem dobrowolnym AC.

Uchylenie zatem z dniem 1 grudnia 2008r. tego przepisu pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Odnosząc wskazane wyżej przepisy prawa do wszystkich okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących części i naprawy przedmiotowego samochodu osobowego, który został uszkodzony w wyniku wypadku, z uwagi na fakt, iż nie została spełniona przesłanka, o której mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. naprawiony samochód nie będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych.

Odnośnie podnoszonej przez Wnioskodawcę kwestii, że towarzystwo ubezpieczeniowe winno wypłacić Wnioskodawcy kwotę odszkodowania wraz z zapłaconym przez niego podatkiem VAT, stwierdzić należy, iż tut. organ nie może się wypowiedzieć w tej kwestii, ponieważ zależy to od warunków zawartej umowy ubezpieczenia, a nie od przepisów prawa podatkowego. Tut. organ na podstawie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, upoważniony jest natomiast tylko do pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock