INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana W. przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 17 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym (I grupa inwalidztwa) między innymi z powodu znacznego naruszenia narządu ruchu. Jest właścicielem pojazdu mechanicznego - samochodu osobowego. Z pojazdu tego korzysta w celach związanych z dojazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, wskazane w zaleceniach i wskazaniach lekarzy prowadzących. Chciałby skorzystać za rok 2008 z ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadto wnioskodawca ze względu na swój stopień niepełnosprawności oraz rodzaj niepełnosprawności (niepełnosprawność narządu ruchu - stopień znaczny, I grupa inwalidztwa) korzysta z pomocy osób trzecich - przewodników. Zatem chciałby skorzystać za rok 2008 z ulgi przewidzianej w art. 26 ust. 7a pkt. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zgodnie z normą art. 26 ust. 7a pkt 14 w zw. z normą art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wystarczającymi przesłankami jest udokumentowanie:

• stopnia niepełnosprawności podatnika;
• faktu bycia właścicielem samochodu osobowego;
• skierowań na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne od lekarzy prowadzących

czy też koniecznym jest przedłożenie innych dodatkowych dokumentów np. faktur (rachunków) za paliwo, poświadczeń (a jeśli tak to w jakiej formie) z odbytych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, etc. do skorzystania przez podatnika w 2008r. z ww. ulgi...

Zdaniem wnioskodawcy, biorąc pod uwagę normy art. 26 ust. 7a pkt 14 w związku z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wystarczającymi przesłankami - w przypadku skorzystania z ulgi określonej w normie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w rozliczeniu za 2008 rok - jest wykazanie:

• niepełnosprawności w stopniu znacznym (I grupa inwalidztwa),
• faktu bycia właścicielem samochodu osobowego - wynikającego z dowodu rejestracyjnego pojazdu,
• skierowania od lekarzy prowadzących na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
  
  

Poglądy podatnika podziela również doktryna prawnicza - komentatorzy cytowanych powyżej zapisów ustawy, a także tworzący różnego rodzaju informatory dla osób niepełnosprawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do uregulowań art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albob. znaczny stopień niepełnosprawności,
   
2. II grupy inwalidztwa- należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a. całkowitą niezdolność do pracy albo
   b. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia ponoszonych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności (I grupa inwalidztwa). W celu przejazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, wskazane w zaleceniach i wskazaniach lekarzy prowadzących wykorzystuje samochód osobowy, który jest jego własnością.

Odliczeniu od dochodu wolą ustawodawcy podlegają wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Jak wynika z powołanego art. 26 ust. 7c ustawy, co do zasady, wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego jego poniesienie. Jednakże zasada ta, jak wykazano powyżej nie dotyczy m.in. wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący np. w trakcie czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z ponoszonymi wydatkami.

Należy przy tym wskazać, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone tytułem używania samochodu w związku z przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku np. rachunku, faktury, co oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki w powyższym celu. Organ podatkowy jest uprawniony na podstawie Ordynacji podatkowej do żądania przedstawienia okoliczności poniesienia wydatku oraz udowodnienia faktu, który stanowi podstawę ulgi, np. potwierdzenia bycia właścicielem samochodu ale także uczestnictwa w niezbędnych zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych (sam fakt posiadania skierowania na zabiegi nie jest wystarczającą okolicznością na udowodnienie, że taki wydatek został poniesiony).

Z cytowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że aby wydatki te mogły być odliczone muszą zostać faktycznie poniesione na używanie samochodu będącego własnością (współwłasnością) podatnika dla potrzeb związanych z przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł. stanowi górny limit przysługującej ulgi – nie jest to natomiast kwota odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo – niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

To oznacza, że z woli ustawodawcy do skorzystanie z ww. ulgi w wysokości 2.280 zł niewystarczającym jest sam fakt bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa oraz bycia właścicielem samochodu osobowego jak również posiadania skierowania od lekarzy prowadzących na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, ale koniecznym jest faktyczne korzystanie z samochodu w celu koniecznego przejazdu na te zabiegi i poniesienie związanych z tym wydatków oraz co najmniej uprawdopodobnienie poniesienia tych wydatków (np. uzyskanie poświadczenia, że z zabiegów tych osoba niepełnosprawna korzystała - poprzez dostarczenia chociażby kserokopii karty zabiegów, wskazania świadków którzy potwierdzą fakt uczestnictwa w zabiegach, przedłożenie zaświadczenia o uczestnictwie w zabiegach).

Podsumowując, kwota 2.280 zł nie jest odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa, lecz wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki nie podlegają odliczeniu. Wydatki takie muszą być jednak poniesione co oznacza, że jeśli dana osoba nie potrafi wskazać, że wydatek poniosła, nie może go odliczyć w ramach tejże ulgi.

Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

A zatem, o ile wnioskodawca, będący osobą niepełnosprawną w istocie dojeżdżał na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem osobowym będącym jego własnością, to odpis ulgi rehabilitacyjnej maksymalnie w kwocie 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego wykorzystywanego w ww. celach może być dokonany przez wnioskodawcę i wykazany w rozliczeniu rocznym za 2008 rok.

Wobec powyższego nie można było jednoznacznie uznać stanowiska wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.