INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Płocku działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 02 grudnia 2008r. (data wpływu 04 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 grudnia 2008r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wynajmuje lokale na cele mieszkaniowe w Polsce. Zamieszkuje w Anglii. Lokale wynajmuje w ramach umów cywilnoprawnych najmu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prowadzi książkę przychodów i rozchodów, w której rozlicza przychody z najmu, koszty ogólne oraz koszty remontów wynajmowanych lokali mieszkalnych. Wnioskodawczyni wraz ze współmałżonkiem nie dokonywali czynności, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2005 r. ze. zm. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym, jako podatnicy podatku od towarów i usług w celu wykonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można wnioskować o zwrot wydatków na remonty i modernizacje wynajmowanych lokali w ramach ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym mimo rozliczania ponoszonych kosztów w książce przychodów i rozchodów, w ramach przychodów z najmu...

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zdaniem Wnioskodawczyni, przepisy ustawy nie wykluczają osób fizycznych rozliczających koszty ponoszone na wynajmowane lokale z możliwości składania przez nie wniosków VZM. Otrzymany zwrot stanowiłby natomiast pomniejszenie kosztów w ramach rozliczenia w podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 3 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym mówi o osobach fizycznych nie nakładając dodatkowych warunków dotyczących podmiotu. Zdaniem Wnioskodawczyni, spełnia ona warunek przewidziany w art. 4 ww. ustawy. W całej ustawie nie ma ograniczeń co do odliczania wydatków na wynajmowane lokale.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zasady zwrotu osobom fizycznym części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych przez te osoby w związku z budową i remontem budynku mieszkalnego lub jego części reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 2005r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. Nr 177, poz. 1468 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, osoba fizyczna ma prawo do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z:

• budową budynku mieszkalnego;

• nadbudową lub rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku których powstał lokal mieszkalny spełniający wymagania określone w odrębnych przepisach;

• remontem budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego.
  
  

W myśl art. 2 pkt 1 ww. ustawy, przez budynek mieszkalny rozumie się budynek lub jego część, służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, oraz związane z nim urządzenia techniczne zapewniające możliwość użytkowania tego budynku lub jego części zgodnie z ich przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez remont – rozumie się wykonanie robót określonych w załączniku do ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym.

Stosownie do przepisów art. 3 ust. 2 ww. ustawy, osoba fizyczna ma prawo do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych poniesionych i udokumentowanych fakturami wystawionymi od dnia 1 maja 2004r.

Zwrot, o którym mowa powyżej, dotyczy wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych, które do dnia 30 kwietnia 2004r. były opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%, a od dnia 1 maja 2004r. są opodatkowane podatkiem VAT, tj. stawką podstawową 22% (art. 3 ust. 3 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym, prawo do zwrotu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, przysługuje, pod warunkiem że osoba fizyczna lub jej małżonek nie dokonywali czynności, o których mowa w art. 3 ust. 1, jako podatnicy podatku od towarów i usług, w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji 4 tego załącznika zostały wymienione usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (PKWiU ex 70.20.11).

Wymienienie tej czynności (wynajmu lokali mieszkalnych) jako zwolnionej z podatku od towarów i usług, nie zmienia faktu, iż co do zasady podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem, a podmioty świadczące usługi najmu stają się z mocy ustawy podatnikami podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni wynajmuje lokale na cele mieszkaniowe w ramach umów cywilnoprawnych najmu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów, w której ewidencjonuje przychody z najmu, koszty ogólne oraz koszty remontów wynajmowanych lokali mieszkalnych. W związku z powołanym przez Wnioskodawczynię (wskazanym wyżej) przepisem prawa podatkowego należały stwierdzić, że niezależnie od tego, czy Wnioskodawczyni dokonuje najmu w myśl art. 10 ust.1 pkt 6 (poza działalnością gospodarczą), czy też zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 (w ramach działalności gospodarczej) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to usługa najmu jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że w świetle zacytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wnioskodawczyni świadczy usługi najmu, które to usługi podlegają regułom ustawy o podatku od towarów i usług, co czyni ją z mocy ustawy podatnikiem od towarów i usług. Wobec powyższego warunek zawarty w art. 4 ust. 1 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym znajduje zastosowanie w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, a zatem wnioskodawczyni nie może ubiegać się o zwrot części wydatków poniesionych na zakup niektórych materiałów budowlanych.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa oraz przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawczyni uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.