INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 01.07.2009 r. (data wpływu 08.07.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na adaptację poddasza bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.07.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na adaptację poddasza bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na mocy udzielonego Wnioskodawcy pełnomocnictwa, zarządza on i administruje w imieniu żony, a w tym ponosi koszty i czerpie pożytki z najmu, nieruchomością mieszkalną w K., przy ul. Czynności te Wnioskodawca wykonuje w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Działka należy do majątku odrębnego żony Wnioskodawcy i jest zabudowana dwupiętrowym budynkiem mieszkalnym wybudowanym w 1936 r., będącym stopniowo remontowanym.

Obecnie, po wyremontowaniu obu kondygnacji, Wnioskodawca rozpoczął prace mające na celu adaptację poddasza na cele mieszkalne. Z uzyskanych tą drogą nowych pomieszczeń Wnioskodawca zamierza osiągać przychody z najmu.

W odniesieniu do powierzchni wynajmowanej w opisanym budynku, Wnioskodawca ustalił wartość początkową zgodnie z przepisem art. 22g ust. 10 updof - przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych powierzchni wynajmowane i kwoty 988 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nakłady poniesione na adaptację poddasza winne być kwalifikowane jako inwestycja polegająca na ulepszeniu istniejącego środka trwałego i podlegać przenoszeniu w koszty działalności odpisami amortyzacyjnymi, czy też winne być kosztami uzyskania przychodu w dacie ich ponoszenia...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22g ust. 17 - jeżeli środki trwałe zostały ulepszone w wyniku ich adaptacji wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z art. 22g ust. 1, 3 - 9 i 11 - 15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Z tego wynika, że jedynie w tak określonych przypadkach, gdzie wartość początkowa ustalona zostałaby na zasadach ogólnych, suma wydatków poniesionych na adaptację powiększyłaby ich wartość początkową. Natomiast w przypadku określenia wartości początkowej w sposób szczególny na podstawie art. 22g ust. 10 - wydatki poniesione na adaptację nie wpływają na powiększenie wartości początkowej i tym samym można je bezpośrednio zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Nadto, w takim przypadku do wydatków poniesionych na adaptację budynku (poddasza) nie ma zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) gdyż wydatki te nie powiększają zgodnie z art. 22g ust. 17 wartości początkowej środka trwałego. Aby wskazane wydatki nie mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów musiałaby być spełniona przesłanka tego przepisu, a opisany rodzaj wydatków powiększałby wartość początkową środka trwałego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.
   
   

wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W świetle natomiast art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 22c pkt 2 ww. ustawy stanowi, że amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Podatnicy w oparciu o wyżej wymienioną ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11– 15 tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo też według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

W myśl tego przepisu podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się w sposób uproszczony nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych. W tym przypadku odpisów dokonuje się w każdym roku podatkowym za okres wynajmowania, wydzierżawiania lub używania przez właściciela tego składnika majątku, od wartości stanowiącej iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni użytkowej budynku lub lokalu wynajmowanej, wydzierżawionej lub używanej przez właściciela dla celów jego działalności gospodarczej i kwoty 988 zł.

Podkreślić jednak należy, że ustawodawca w art. 22h ust. 2 powołanej ustawy określił zasadę w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Oznacza to, iż decyzję o wyborze danej metody obliczenia wartości początkowej nieruchomości należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji i jeśli podatnik decyduje się na wybór jednej z tych metod musi ją stosować konsekwentnie przez cały okres amortyzacji.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie w myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe zostały ulepszone w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1,3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórcza, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wskazany przepis określa zamknięty katalog przypadków, kiedy możliwe jest powiększenie wartości początkowej środka trwałego o wartość dokonanych ulepszeń. Kryterium stanowi w tym przypadku sposób ustalania wartości początkowej środka trwałego. Wskazana w art. 22g ust. 10 ww. ustawy metoda tzw. uproszczonego obliczania wartości początkowej środka trwałego (wyłącznie budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego) nie mieści się we wskazanym powyżej katalogu.

W przypadku określenia wartości początkowej środka trwałego w sposób „uproszczony” na podstawie art. 22g ust. 10 ww. ustawy, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie nie wpływają na zwiększenie wartości początkowej tego środka trwałego, to można je bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, o ile spełnione zostaną przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Jednakże, z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego w wynika, iż w związku z adaptacją poddasza na cele mieszkaniowe powierzchnia używana na działalność gospodarczą będąca przedmiotem najmu ulegnie zwiększeniu.

Dlatego też wydatki związane z pozyskaniem powierzchni winny być uwzględnione - w następnym roku po roku w którym dokonano adaptacji - na podstawie wyliczenia wartości początkowej ustalonej metodą „uproszczoną”. Zaliczenie wydatków na adaptację bezpośrednio do kosztów a następnie uwzględnienie pozyskanej powierzchni w ustalaniu wartości początkowej metodą uproszczoną spowodowałoby w efekcie podwójne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pewnej części wydatków.

Reasumując, stwierdzić należy, że w opisanej we wniosku sytuacji, wydatki na adaptację poddasza, powodujące zwiększenie powierzchni wynajmowanej należy uwzględnić w wartości początkowej budynku wyliczonej jako iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł. Mogą więc one być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.