INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2009 r. (data wpływu 16 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kosztów tymczasowego zakwaterowania funkcjonariusza policji w bursie pracowniczej, pokrywane z budżetu jednostki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2009 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kosztów tymczasowego zakwaterowania funkcjonariusza policji w kwaterze prywatnej oraz w bursie pracowniczej, pokrywanych z budżetu jednostki.

W przedmiotowym wniosku oraz w piśmie uzupełniającym z dnia 5 czerwca 2009 roku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Funkcjonariusz policji przeniesiony został z urzędu do pełnienia służby do jednostki w innej miejscowości poza miejscem jego zamieszkania. W związku z przeniesieniem przysługuje mu ryczałt z tytułu przeniesienia na podstawie § 23 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 października 2002 roku w sprawie wysokości, warunków i trybu przyznawania policjantom należności za podróże służbowe i przeniesienia. Funkcjonariuszowi została także przyznana tymczasowa kwatera prywatna, w której zameldował się na czas określony i koszty zakwaterowania związane z najmem lokalu pokrywa za funkcjonariusza - z własnych środków - jednostka budżetowa. Innemu funkcjonariuszowi, który przeniesiony został z urzędu do pełnienia służby do jednostki w innej miejscowości poza miejscem jego zamieszkania przyznana została natomiast tymczasowa kwatera w bursie pracowniczej (będącej w użytkowaniu Gospodarstwa Pomocniczego), w której zameldował się na czas określony. Koszty zakwaterowania w bursie związane z najmem lokalu pokrywa za funkcjonariusza z własnych środków jednostka budżetowa, dokonując zapłaty na rachunek Gospodarstwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy koszty tymczasowego zakwaterowania, pokrywane z budżetu jednostki stanowią przychód funkcjonariusza w rozumieniu art. 11 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też można je zaliczyć do kosztów przeniesienia służbowego, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy – jako wolnych od podatku od osób fizycznych do wysokości 200% uposażenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie...
2. Czy bursę pracowniczą (będącą w użytkowaniu Gospodarstwa) można określić mianem hotelu pracowniczego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z powyższym wartość świadczenia z tytułu zakwaterowania w bursie – przy założeniu, iż stanowi ona przychód – jest wolna od podatku dochodowego...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania drugiego, odpowiedź na zapytanie pierwsze udzielona zostanie w odrębnym piśmie.

Zdaniem Wnioskodawcy bursa pracownicza wypełnia warunki przedstawione w art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem można ją zakwalifikować jako hotel pracowniczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – w części dotyczącej pytania drugiego - uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się, zgodnie z treścią art. 12 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 12 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W treści art. 21 ustawy o podatku dochodowym przedstawiony został katalog przychodów, które są wolne od podatku dochodowego. Jednakże podkreślić należy, że wszelkie ulgi i zwolnienia są odstępstwem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, dlatego też należy je interpretować ściśle, co oznacza, że nie można stosować ani wykładni rozszerzającej, ani też zawężającej.

Z art. 96 ust. 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (t. j. Dz. U. z 2007 r. nr 43, poz. 277 ze zm.) wynika, iż policjantowi przeniesionemu z urzędu do służby w innej miejscowości, który w poprzednim miejscu pełnienia służby nie zwolnił zajmowanego lokalu mieszkalnego lub domu, o którym mowa w ust. 1, można przydzielić tymczasową kwaterę według przysługujących norm, bez uwzględnienia zamieszkałych z nim członków rodziny. Koszty zakwaterowania pokrywane są ze środków budżetowych Policji, nie dłużej niż przez 2 lata od dnia przydzielenia tymczasowej kwatery. Na mocy art. 96 ust. 5 ww. ustawy policjant delegowany do czasowego pełnienia służby w innej miejscowości otrzymuje tymczasową kwaterę. Koszty zakwaterowania pokrywa się ze środków budżetu Policji.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania – do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Z treści art. 21 ust. 14 tej ustawy wynika, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia „hotel pracowniczy”, o tym czy mamy do czynienia z hotelem pracowniczym rozstrzyga przeznaczenie przez pracodawcę posiadanych budynków lub lokali na potrzeby zakwaterowania pracowników tego pracodawcy.

Sformułowanie „hotel pracowniczy” oznacza obiekt mieszkalny o charakterze tymczasowego zamieszkania dla grupy pracowników, utrzymywany przez macierzysty zakład fabrykę, szkołę wyższą, wojsko, policję itp. Podobne znaczenie ma sformułowanie „bursa”, oznaczające „zakład, w którym mieszka i utrzymuje się młodzież ucząca się poza miejscem stałego zamieszkania (słownik języka polskiego PWN). Słowo „bursa’ zdefiniowane zostało również we Współczesnym słowniku języka polskiego, pod redakcją Bogusława Dunaja, wydanym w Warszawie w 2007 roku. Według tego słownika bursa to budynek mieszkalny dla uczącej się, studiującej młodzieży; internat; akademik.

Z załączonego do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej regulaminu Gospodarstwa Komendy Policji wynika, iż przedmiotem jego działalności jest świadczenie usług:

• hotelowych i wypoczynkowych,
• żywienia zbiorowego funkcjonariuszy i pracowników cywilnych w bufetach i stołówkach oraz sprzedaż detaliczna artykułów żywnościowych,
• prowadzenie gastronomii oraz imprez okolicznościowo-rozrywkowych,
• organizowanie szkoleń, kursów, narad, sympozjów i wystaw oraz imprez rekreacyjnych,
• prowadzenie parkingu.

Zatem stwierdzić należy, że prowadzenie bursy wchodzi w zakres usług hotelowych prowadzonych przez Gospodarstwo.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż funkcjonariuszowi, który przeniesiony został z urzędu do dalszego pełnienia służby do jednostki w innej miejscowości poza miejscem zamieszkania została przyznana tymczasowa kwatera w bursie pracowniczej, w której zameldował się na czas określony i koszty zakwaterowania w bursie związane z najmem lokalu pokrywa za funkcjonariusza - z własnych środków - jednostka budżetowa.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki uprawniające do zwolnienia przewidzianego w treści art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem koszty tymczasowego zakwaterowania w bursie pracowniczej ponoszone za funkcjonariusza przez Komendę Policji stanowią przychód ze stosunku pracy (stosunku służbowego), zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym, jeżeli funkcjonariusz nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.