INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 09 lutego 2009r. (data wpływu do tut. Biura 11 lutego 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej wnioskodawcy w 2005r. i 2006r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej wnioskodawcy w 2005r. i 2006r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w styczniu 2005r. podjął zatrudnienie w firmie w Londynie na umowę o pracę na czas nieokreślony. Wyjechał do Anglii z zamiarem pozostania tam na stałe, w związku z czym jego żona zrezygnowała z pracy wykonywanej w Polsce i w marcu 2005r. dołączyła do wnioskodawcy, a w kwietniu tego roku podjęła zatrudnienie na umowę na czas nieokreślony. Wnioskodawca oraz jego żona zmienili miejsce zatrudnienia w trakcie 2007r., a obie umowy zostały również podpisane na czas nieokreślony. Pracowali w swoich zawodach i początkowo byli pełni entuzjazmu do nowego miejsca zamieszkania. W 2008r. podjęli decyzję o powrocie do Polski. Żona wnioskodawcy powróciła pod koniec maja 2008r., natomiast wnioskodawca z końcem września 2008r. Powodem pierwotnie niezamierzonego powrotu były zdaniem wnioskodawcy względy rodzinne a także kłopot z utrzymaniem miejsca pracy ze względu na objawiający się kryzys, oraz coraz bardziej złowrogie podejście do obcokrajowców, spowodowane głównie brakiem miejsc pracy oraz pogarszającymi się warunkami ekonomicznymi. Istotnym czynnikiem były również kłopoty w zaaklimatyzowaniu się żony wnioskodawcy w obcym kraju.

W trakcie pobytu wnioskodawca wraz z żoną wynajmował mieszkanie, natomiast ze względu na bardzo wysokie ceny nieruchomości w Wielkiej Brytanii starał się inwestować swoje oszczędności na dobrze sobie znanym i w tamtym czasie bardzo dobrze rokującym rynku nieruchomości w Polsce. Od czasu wyjazdu wnioskodawca chciał sprzedać wraz z żoną mieszkanie, gdzie mieszkał do czasu wyjazdu. W marcu 2006r. znalazł odpowiedniego klienta i odsprzedał mieszkanie. Środki uzyskane ze sprzedaży przeznaczył na zakup działki budowlano-rolnej, przewidując szybki wzrost wartości ziemi. W czerwcu 2006r. wnioskodawca z żoną zakupili inną nieruchomość mieszkalną. Mieszkanie to wynajęli, natomiast zryczałtowany podatek od wynajmu opłacali w Urzędzie Skarbowym gdzie rozlicza się osoby nie posiadające stałego miejsca zamieszkania na terenie Polski. Wszystkie inwestycje wnioskodawcy i jego żony zostały sfinansowane ze środków własnych oraz kredytów udzielonych przez polski oddział banku. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż początkowo nieruchomości te traktowali głównie jako inwestycje, które docelowo umożliwiłyby im zakup nieruchomości na rynku londyńskim.

W trakcie pobytu wnioskodawcy i jego żony w Londynie, starali się informować urząd skarbowy w Polsce o swoim miejscu zamieszkania i zamierzeniach. Początkowo w trakcie swojego pobytu w Wielkiej Brytanii wnioskodawca oraz jego żona byli wymeldowani z pobytu stałego w Polsce, jednak po nabyciu nieruchomości mieszkaniowej zameldowali się tam oboje, a było to warunkiem koniecznym uzyskania kredytu we wspomnianym banku. Podczas zmiany zameldowania wnioskodawca informował jednak urząd skarbowy, iż złożył wraz z żoną certyfikaty rezydencji podatkowej potwierdzające rezydenturę jego i żony w Wielkiej Brytanii od czasu przyjazdu – 01 styczeń 2005r. (wnioskodawca) oraz 01 marzec 2005r (żona wnioskodawcy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy rezydentura podatkowa wnioskodawcy pozostała na terenie Wielkiej Brytanii w 2005r. i 2006r....

Zdaniem wnioskodawcy, w 2005r. i 2006r. centrum jego interesów życiowych zostało przeniesione do Wielkiej Brytanii, a w związku z tym w Polsce podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wraz z żoną (nie posiadają dzieci) przeniósł się do Londynu i miał zamiar zostać tam na stałe. Czynniki zewnętrzne zmusiły go do zrewidowania planów w terminie późniejszym, nie zmienia to jednak faktu, że we wspomnianych latach wnioskodawca zamierzał pozostać w tym kraju na stałe.

W Wielkiej Brytanii wnioskodawca wraz z żoną wynajmował mieszkanie, płacił rachunki i spędzał większość czasu wolnego, a więc jego zdaniem centrum jego życia zostało zdecydowanie przeniesione. Nieruchomości, które nabył w Polsce były jedynie wykorzystaniem sytuacji jaka w owym czasie panowała w Polsce. Wnioskodawca starał się zainwestować swoje oszczędności tak, jak spora grupa obcokrajowców w tamtym czasie, tym bardziej, że znał polski rynek w miarę dobrze.

Podsumowując wnioskodawca jest przekonany o swojej rezydenturze podatkowej w Wielkiej Brytanii w 2005r. i 2006r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176, ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006r.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast, art. 3 ust. 2a ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a ustawy, art. 3 ust. 1 i ust. 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978r., Nr 7 poz. 20) , określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza – z uwzględnieniem postanowień ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona; określenie to nie obejmuje osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, według stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania określona została w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu z Polski (01 stycznia 2005r. do dnia 31 grudnia 2006r.) wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Wielkiej Brytanii. W tym państwie wnioskodawca mieszkał, i pracował i tam koncentrowały się jej interesy osobiste i gospodarcze. Z powyższych względów należy uznać, iż pobyt wnioskodawcy na terytorium Wielkiej Brytanii nosił znamiona stałości.

W związku z powyższym, od dnia wyjazdu z Polski w styczniu 2005r. wnioskodawca podległ ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wnioskodawca podlegał w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 4a ustawy, przepis ten stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż dochód uzyskany przez wnioskodawcę po dniu wyjazdu z Polski z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Wielkiej Brytanii w latach 2005-2006 nie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

Tym samym stanowisko wnioskodawcy, iż jego rezydentura podatkowa w latach 2005 i 2006 pozostawała na terenie Wielkiej Brytanii należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, należy zauważyć, iż zmiana przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (według stanu prawnego obowiązującego od dnia 01 stycznia 2007r.) oraz wejście w życie konwencji z dnia 20 lipca 2006r. między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006r., Nr 250, poz. 1840), która ma zastosowanie od dnia 01 stycznia 2007r., nie wywierają wpływu na zmianę powyższej interpretacji.

Niniejsza interpretacja została wydana dla wnioskodawcy w jego indywidualnej sprawie zgodnie z dyspozycją art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Żona wnioskodawcy chcąc uzyskać interpretację indywidualną winna wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Ponadto podkreśla się, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest ani obowiązany, ani uprawniony do oceny dołączonych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.