INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 28.05.2009 r. (data wpływu 15.06.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych w 2008 roku w Holandii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.06.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych w 2008 roku w Holandii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w październiku 2007 roku została zatrudniona w polskim oddziale holenderskiej firmy. Oddział polski jest osobną jednostką gospodarczą - sp. z o.o.

W marcu 2008 roku spółka ta wysłała Wnioskodawczynię na kilkumiesięczną delegację do centrali w Holandii (okres od marca do września z małymi przerwami). W październiku 2008 roku Wnioskodawczyni podpisała nowy kontrakt z centralą firmy w Holandii. Od października 2008 r. jest zameldowana w Holandii, posiada holenderski numer identyfikacji podatkowej, rachunek bankowy, płaci ubezpieczenia socjalne i zdrowotne oraz mieszka z narzeczonym, który jest Holendrem. Wszystkie informacje potwierdziła w dokumencie NIP-3, który został złożony w Urzędzie Skarbowym z dniem 1-szego października 2008 r. W Polsce Wnioskodawczyni posiada jedynie dom, który jest darowizną od rodziców, którzy będą go zamieszkiwać dożywotnio. Nie czerpie z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych Od 01.10.2008 roku nie uzyskuje w Polsce żadnego źródła dochodu. W kwietniu 2009 r. zwróciła się do holenderskiego Urzędu Skarbowego o wypowiedzenie się na temat rezydencji podatkowej. Urząd ten uznał, iż Wnioskodawczyni jest uważana za rezydenta podatkowego Holandii. Dokument potwierdzający holenderską rezydencję został załączony do wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni powinna rozliczyć się z całości dochodów uzyskanych w 2008 roku w Polsce, czy jedynie z okresu przepracowanego w Polsce...
2. Czy jako rezydent podatkowy Holandii i osoba posiadająca centrum życia gospodarczego i osobistego w Holandii, może rozliczyć dochód holenderski uzyskany w 2008 roku tylko w Holandii...
3. Czy Wnioskodawczynię dotyczy zasada 183 dni...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, dochody uzyskane w okresie 01.01.2008-30.09.2008 powinny zostać rozliczone w Polsce (dochody wypłacone przez firmę polską), a dochody otrzymane w okresie 01.10.2008 - 31.12.2008 powinny zostać rozliczone tylko w Holandii (dochody wypłacone przez firmę holenderską). Wnioskodawczyni powołuje się na art. 3 ust. 1a, który mówi o centrum interesów życiowych, co już w czasie delegacji zostało przeniesione do Holandii, oraz 183 dniach, które należy przebywać na terenie Polski. Bilety lotnicze z czasów delegacji oraz miesiące październik, listopad, grudzień dają sumę 209 dni, które przebywała w Holandii. Zatem w Polsce przybywała mniej, niż 183 dni w roku 2008 (bilety lotnicze załączono do wniosku). Według Wnioskodawczyni od października 2008 roku, całe centrum życiowe znajduje się w Holandii. Rozważając położenie centrum interesów życiowych do października 2008 roku, jedyny imput tutaj stanowiłaby polska firma, od której otrzymywała wynagrodzenie. Co do centrum życia osobistego, te zostało już w czasie delegacji przeniesione do Holandii, bowiem w tym czasie poznała swojego narzeczonego, nawiązała nowe przyjaźnie, uczestniczyła w holenderskim życiu towarzyskim. Jedynym powodem powrotów do Polski były zajęcia na kursie studiów podyplomowych, które zakończyły się w czerwcu 2008 r. Zajęcia odbywały się średnio dwa razy w miesiącu, w soboty i niedziele. Innym powodem, dla którego Wnioskodawczyni uważa, iż nie powinna być zakwalifikowana jako osoba opisana w art. 3, jest nawiązujący do art. 3, art. 21 ust. 20. Podaje on sposób rozliczania przychodów w przypadku osób, o których mowa w art. 3 ust 1. W artykule tym używa się wyrażenia „osób (...) przebywających czasowo za granicą”, co nie jest moim przypadkiem. Od 01.01.2009 za granicą przebywa na stale. Wnioskodawczyni wskazuje, że także w wielu artykułach mowa jest, że jeżeli podatnik posiada certyfikat rezydencji danego kraju, to przychody w nim osiągnięte nie muszą być rozliczane w innym kraju (certyfikat został załączony do wniosku). Wnioskodawczyni nie znalazła innych istotnych dla Jej sprawy artykułów i dlatego też zwraca się o pomoc w rozwiązaniu sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2a tej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Jednakże zgodnie z art. 4a tej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie w dniu 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. Konwencji z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony wg następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa ona w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obu Państw lun nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tą kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z powyższego wynika, iż zawarta w ww. umowie definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni z dniem wyjazdu do Holandii przeniosła tam swój ośrodek interesów życiowych. W październiku 2008 roku podpisała nowy kontrakt z centralą firmy w Holandii. Od października 2008 r. jest zameldowana w Holandii, posiada holenderski numer identyfikacji podatkowej, rachunek bankowy, płaci ubezpieczenia socjalne i zdrowotne oraz mieszka z narzeczonym, który jest Holendrem. Wszystkie informacje potwierdziła w dokumencie NIP-3, który został złożony w Urzędzie Skarbowym z dniem 1-szego października 2008 r. W Polsce Wnioskodawczyni posiada jedynie dom, który jest darowizną od rodziców, którzy będą go zamieszkiwać dożywotnio. Nie czerpie z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych. Od 01.10.2008 roku nie uzyskuje w Polsce żadnego źródła dochodu. W kwietniu 2009 r. zwróciła się do holenderskiego Urzędu Skarbowego o wypowiedzenie się na temat Jej rezydencji podatkowej. Urząd ten uznał, iż jest uważana za rezydenta podatkowego Holandii. Ponadto Wnioskodawczyni stwierdziła, iż w 2008 roku przebywała w Holandii łącznie 209 dni.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu do Holandii Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W 2008 r. Pani pobyt na terytorium Polski nie przekroczył 183 dni. Posiada Pani status rezydenta podatkowego w Holandii. Ponadto w Holandii znajduje się Pani centrum interesów życiowych i gospodarczych. Zatem dochody uzyskane w tym okresie w Holandii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Winna je Pani rozliczyć za ten okres w holenderskim Urzędzie Skarbowym.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.