INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23.06.2009r. (data wpływu 25.06.2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 25.06.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny .

Pracownik Spółki z o.o. uległ wypadkowi w pracy 05.08.2005 r. Od dnia wypadku tj. 05.08.2008 r. do dnia 31.01.2006 przebywał na zwolnieniu lekarskim. Z dniem 01.02.2006 r. został zwolniony z pracy, a z ZUS-u otrzymał rentę. Również z dniem 01.02.2006 wniósł sprawę do sądu o odszkodowanie. Po kilku rozprawach na podstawie ugody zawartej przed sądem, sąd wydał wyrok, w którym zobowiązał Spółkę do wypłaty na rzecz byłego pracownika:

1. kwoty 100 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem;
2. kwoty 27 194,00 zł tytułem skapitalizowanej renty od dnia zwolnienia tj. od 01.02.2006 do 28.02.2009 r.;
3. do zapłaty po 1 550,00 zł miesięcznie tytułem renty wyrównawczej płatnej do 10-kazdego miesiąca poczynając od 10.02.2009r.;
4. do zapłaty kwoty 12 215,00 zł tytułem odszkodowania

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione wydatki na rzecz byłego pracownika są kosztem uzyskania przychodu spółki w świetle ustawy o CIT...

Zdaniem Spółki wszystkie wypłaty wymienione wyżej na rzecz byłego pracownika będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w Spółce. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16 ust. 1 pkt 16) wyłączają z katalogu kosztów tylko jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w wysokości określonej przez właściwego ministra. Wyłączenie to nie dotyczy świadczeń o innym charakterze. Żaden z zasądzonych tytułów:

• zadośćuczynienie za doznaną krzywdę,
• skapitalizowana renta
• renta miesięczna wyrównawcza,
• odszkodowanie ustalone przez sąd,

nie kwalifikują się do wyłączenia z katalogu kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo -skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zaistnienie wypadku przy pracy rodzi dla pracodawcy szereg obowiązków. Obowiązki te regulują przepisy Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1998 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także zakresu informacji zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy (Dz. U. nr 115, poz. 744 z późn. zm.).

Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych albo czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia.

Wypadkiem przy pracy jest również ww. zdarzenie, które ma miejsce w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Powyższe reguluje art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 z późn. zm.), dalej ustawy wypadkowej.

Wypadek przy pracy może stanowić czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Jednym ze świadczeń przysługujących w takiej sytuacji jest renta uzupełniająca. Zgodnie z art. 444 § 2 ustawy Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz.U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z opisu stanu faktycznego wynika iż Spółka została zobowiązana wyrokiem Sądu do wypłaty byłemu pracownikowi kwoty zadośćuczynienia, skapitalizowanej renty, renty wyrównawczej oraz odszkodowania. Oceniając charakter omawianych wydatków nie można wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ich poniesieniem a uzyskanym przez Spółkę przychodem. Celem zapłaty kwoty zadośćuczynienia, skapitalizowanej renty, renty wyrównawczej oraz odszkodowania nie jest uzyskanie przychodu lecz zwolnienie się pracodawcy (Wnioskodawcy) z zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej poszkodowanemu.

Odnosząc się do stanowiska zawartego we wniosku, w którym Wnioskodawca wskazuje, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16 ust. 1 pkt 16) wyłączają z katalogu kosztów tylko jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w wysokości określonej przez właściwego ministra, organ podatkowy pragnie wskazać, iż wypłata takiego odszkodowania również nie ma na celu osiągania przychodów. Celem zapłaty jest zwolnienie z zobowiązania. Odszkodowanie nie przynosi żadnego przychodu dlatego też, nawet gdyby nie było takiej regulacji, jednorazowe odszkodowania i tak nie stanowiłyby kosztu, wobec niespełnienia przesłanek art. 15 ust. 1. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w publikacji B. Dauter Błysiak L., Dauter B., Gruszczyński B., Hnatiuk B., Łysakowska H., Madej E., Mudrecki A., Niezgódka-Medek M., Pęk R., Wujek K., Zubrzycki J., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2007, Wrocław 2007. s. 457-458 i 503

Biorąc powyższe pod uwagę poniesione ww. wydatki na rzecz byłego pracownika nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.