INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura 30 marca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zbyła aktem notarialnym nieruchomość, która nigdy faktycznie nie była jej własnością. Wnioskodawczyni wskazuje, że właścicielem nieruchomości był Pan C., cudzoziemiec zamieszkały w Polsce od 2004r. Dnia 02 lutego 2007r. aktem notarialnym dokonał on na rzecz wnioskodawczyni darowizny zastrzegając sobie dożywicie. Wnioskodawczyni nigdy nie czuła się właścicielką owego domu, mimo aktu darowizny nie rościła sobie żadnych praw do przedmiotu darowizny, gdyż był to dorobek życia Pana C. Dniu 25 listopada 2008r. pod wpływem Pana C. wnioskodawczyni sprzedała przedmiotową nieruchomość. Pieniądze ze sprzedaży wziął Pan C. Zdaniem wnioskodawczyni należy przyjąć, że w chwili, gdy darczyńca oświadczył obdarowanej, iż chce ową nieruchomość sprzedać, ze względu na swój stan zdrowie i sytuację materialną, odwołał on jeszcze niewykonaną darowiznę. Zgodnie, bowiem z art. 896 Kodeksu cywilnego darczyńca może odwołać darowiznę jeszcze niewykonaną, jeżeli po zawarciu umowy jego stan majątkowy uległ takiej zmianie, że wykonanie darowizny nie może nastąpić bez uszczerbku dla ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych.

Owy akt sprzedaży, zdaniem wnioskodawczyni to nic innego jak rozporządzenie przez Pana C. swoją własnością, bowiem darowizna była już odwołana ok. października 2007r. Zasadniczym argumentem przemawiającym za trafnością tego stanowiska jest zdaniem wnioskodawczyni – zawarte w art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego – odesłanie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, wskazujące na wyłączenie automatyzmu skutku rzeczowego z chwilą upadku causa darowizny. Skoro oświadczenie odwołujące darowiznę nieruchomości nie powoduje przejścia własności nieruchomości z obdarowanego na darczyńcę, lecz stwarza jedynie obowiązek zwrotu przedmiotu odwołanej darowizny stosownie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Wnioskodawczyni stwierdza, że sytuacja Pana C. zmieniła się, potrzebował pieniędzy. Darczyńca chciał sprzedać nieruchomość, sam ustalił i przyjął cenę zakupu.

Wnioskodawczyni powołuje art. 897 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli po wykonaniu darowizny darczyńca popadnie w niedostatek, obdarowany ma obowiązek, w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia, dostarczać darczyńcy środków, których mu brak do utrzymania odpowiadającego jego usprawiedliwionym potrzebom albo do wypełnienia ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych. Obdarowany może jednak zwolnić się od tego obowiązku zwracając darczyńcy wartość wzbogacenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek dochodowym skoro nie uzyskała ze sprzedaży żadnego przysporzenia, a jeżeli tak to od jakiej kwoty...

Zdaniem wnioskodawczyni, podatek dochodowym pobierany jest z tytułu sprzedaży nieruchomości w wysokości 19% podstawy jego obliczenia. Podstawą będzie dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem ze sprzedaży a kosztami uzyskania. Zdaniem wnioskodawczyni należałoby przyjąć, że jej zysk ze sprzedaży pomniejszony o koszt nabycia nieruchomości nie daje żadnej podstawy do obliczenia podatku. Kosztem uzyskania nieruchomości była kwota, którą oddała Panu C. po sprzedaży.

Trafione zdaniem wnioskodawczyni są również uwagi co do odwołania niewykonanej darowizny przytoczone w opisie stanu faktycznego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłem przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Ustawą z dnia 06 listopada 2008r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają jednak zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009r. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej, do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 1 stycznia 2007r. do dnia 31 grudnia 2008r., stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008r.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycie” użytego w ww. przepisach, należy więc odnieść się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Wnioskodawczyni wskazuje, iż w dniu 02 lutego 2007r. Pan C. dokonał na jej rzecz darowizny zastrzegając sobie dożywocie. Wskazać należy, iż umowa dożywocia i umowa darowizny zgodnie z ww. Kodeksem cywilnym to dwie odrębne instytucje prawa.

Zgodnie z art. 908 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Umowa o dożywocie zbliżona jest do umowy sprzedaży z uwagi na przejście między stronami własności rzeczy. W szczególności dotyczy to przeniesienia własności, wydania nieruchomości, przejścia korzyści i ciężarów oraz odpowiedzialności za wady rzeczy. W zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie.

Umowa o dożywocie z uwagi na to, że łączy się z przeniesieniem własności nieruchomości, wymaga dla swej ważności formy aktu notarialnego. Skutkiem zawarcia umowy dożywocia jest powstanie prawa dożywocia.

Jak wynika z art. 913 Kodeksu rozwiązanie umowy dożywocia może nastąpić tylko w drodze orzeczenia sądowego. Z takim żądaniem może wystąpić każda ze stron umowy. Jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem, a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich może zamienić wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień, lub w wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika będącego zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę dożywocia. W następstwie wydania wyroku rozwiązującego umowę dożywocia, własność nieruchomości przechodzi z powrotem na zbywcę, a prawo dożywocia wygasa.

Umowa dożywocia jest zatem jedną z form nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 888 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Na podstawie umowy darowizny dochodzi do przeniesienia (nieodpłatnie) własności, zatem darowiznę również należy uznać za formę nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 896 Kodeksu cywilnego darczyńca może odwołać darowiznę jeszcze nie wykonaną, jeżeli po zawarciu umowy jego stan majątkowy uległ takiej zmianie, że wykonanie darowizny nie może nastąpić bez uszczerbku dla jego własnego utrzymania odpowiednio do jego usprawiedliwionych potrzeb albo bez uszczerbku dla ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych.

Natomiast zgodnie z art. 898 § 1 ww. ustawy darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności.

Zwrot przedmiotu odwołanej darowizny powinien nastąpić stosownie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Od chwili zdarzenia uzasadniającego odwołanie obdarowany ponosi odpowiedzialność na równi z bezpodstawnie wzbogaconym, który powinien się liczyć z obowiązkiem zwrotu (art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego).

Istotny jest art. 900 ww. ustawy, zgodnie z którym odwołanie darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na piśmie.

Z powyższego wynika, że aby odwołać darowiznę darczyńca powinien w formie pisemnej oświadczyć obdarowanemu o swojej woli. Jednakże samo odwołanie jako jednostronne oświadczeni woli, pochodzące od darczyńcy, który przeniósł własność darowanej nieruchomości i nie jest jej właścicielem, nie wystarczy aby przenieś prawo własności na darczyńcę. Nie ma bowiem przepisu, który by z określoną wyżej czynnością jednostronną łączył wprost skutek rzeczowy, a mianowicie że obdarowany przestaje być właścicielem, staje się zaś nim z powrotem darczyńca. W momencie odwołania darowizny po stronie obdarowanego powstaje obowiązek zwrotu rzeczy. Nie jest więc tak, że samo oświadczenie o odwołaniu darowizny powoduje przejście własności nieruchomości z powrotem na darczyńcę. Aby bowiem nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości z powrotem na darczyńcę, konieczne jest złożenie oświadczenia w formie aktu notarialnego przez obdarowanego o przeniesieniu własności. Zwrot „przeniesienie własności" jest określeniem techniczno-prawnym i oznacza w terminologii prawa cywilnego przejście własności na podstawie umowy.

Niezależnie od faktu czy nabycie przedmiotowej nieruchomości miało miejsce na podstawie umowy darowizny, czy też umowy dożywocia, to nabycie to miało miejsce w dniu 02 lutego 2007r., a zatem w tym dniu wnioskodawczyni nabyła nieruchomość. Następnie w dniu 25 listopada 2008r. wnioskodawczyni sprzedała przedmiotową nieruchomość. Ponadto wnioskodawczyni próbuje udowodnić, że darczyńca odwołał darowiznę ok. października 2007r. Jednakże stosownie do wyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, iż od dnia 02 lutego 2007r. to wnioskodawczyni była prawnym właścicielem nieruchomości i to ona zawarła umowę sprzedaży dnia 25 listopada 2008r. Stwierdzenie wnioskodawczyni, że odwołanie darowizny miało miejsce ok. października 2007r. nie znajduje potwierdzenia w opisanym stanie faktycznym, gdyż Pan C. nie złożył w formie pisemnej oświadczenia woli o odwołaniu darowizny. Ponadto nie został spełniony również drugi warunek zapewniający skuteczność odwołania darowizny tzn. wnioskodawczyni nie przeniosła w formie aktu notarialnego własności nieruchomości z powrotem na darczyńcę.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że wnioskodawczyni jako prawy właściciel, sprzedała przedmiotową nieruchomość przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce jej nabycie, co zgonie z ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu. Z uwagi na fakt, iż nabycie tej nieruchomości miało miejsce w 2007r., zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008r.

W myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do treści art. 19 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielania odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega, co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

W myśl art. 30e ust. 1 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2008r., od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw (art. 30e ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ww. ustawy koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość ww. nakładów, stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Stosownie do powołanych przepisów należy stwierdzić, że przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości może zostać pomniejszony wyłącznie o koszty odpłatnego zbycia, o których mowa w art. 19 ust. 1 oraz o koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 6c oraz ust. 6d ww. ustawy (w zależności od sposobu nabycia). Przy czym wyjaśnia się, iż koszty odpłatnego zbycia nie są tym samym co koszty uzyskania przychodu.

Kosztem odpłatnego zbycia są wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe, koszt uzyskania wypisu z ksiąg wieczystych itp. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo – skutkowy.

Do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej na podstawie umowy dożywocia zaliczane są:

• udokumentowane koszty nabycia,
• udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość nieruchomości.
  
  

Natomiast do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny zaliczane są wyłącznie:

• udokumentowane nakłady na tą nieruchomość zwiększające jej wartość,
• kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn.
  
  

Zgodnie z powyższym brak jest więc podstaw prawnych aby przychód uzyskany ze sprzedaży pomniejszać o inne wydatki poniesione przez sprzedającego. Tym samym wnioskodawczyni nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwoty, którą oddała Panu C. ze sprzedaży nieruchomości, ponieważ nie jest to nakład, który zwiększył wartość przedmiotowej nieruchomości.

Z tego względu ujęte we własnym stanowisku twierdzenie wnioskodawczyni, iż nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości, gdyż nie wystąpił u niej przychód jest nieprawidłowe. W przedstawionym stanie faktycznym obowiązek w podatku dochodowym od osób fizycznych powstał z chwilą zawarcia umowy sprzedaży a okoliczność faktycznego przekazania pieniędzy przez wnioskodawczynię Panu C. pozostaje bez znaczenia. Dla celów podatkowych nie jest istotne, czy sprzedający tj. wnioskodawczyni otrzymała pieniądze, czy też w jaki sposób nimi zadysponowała. Przychód powstaje bowiem w dacie zawarcia umowy sprzedaży, a podatek płatny jest od kwoty wyrażonej w umowie pomniejszonej o koszty odpłatnego zbycia i koszty uzyskania przychodu.

Mając zatem na uwadze przytoczone powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż dokonana przez wnioskodawczynię sprzedaż nieruchomości stanowi źródło przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8. Przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości podlega opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym według zasad określonych w art. 30e ww. ustawy.

Ponadto tut. organ informuje, że istnieje możliwość ubiegania się o umorzenie lub

o rozłożenie zobowiązania podatkowego na raty. Zgodnie bowiem z art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1. odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;
2. odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;
3. umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
   
   

Organem właściwym do złożenia wskazanego wniosku jest Naczelnik Urzędu Skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika. Należy jednak pamiętać, że decyzja wydawana na podstawie wskazanego przepisu jest decyzją uznaniową, co oznacza, że organ ją podejmujący może wydać takie rozstrzygnięcie, ale może również odmówić udzielenia ulgi.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

W tym stanie faktycznym przedmiotowej sprawy stanowisko wnioskodawczyni należało uznać w całości za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.