INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 05 lutego 2009 r. (data wpływu 12 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2009 r.(data wpływu 22 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych - jest:

• w części dotyczącej możliwości skorzystania z abolicji podatkowej – nieprawidłowe,
• w części dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce za okres od 2006 roku do maja 2008 roku – prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce za okres od 2006 do maja 2008 roku i możliwości skorzystania z abolicji podatkowej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 16 kwietnia 2009 r., nr ILPB2/415-150/09-2/AJ wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 kwietnia 2009 r. Natomiast odpowiedź na nie została nadana w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 21 kwietnia 2009 r. (data wpływu 22 kwietnia 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2006 roku Wnioskodawca z żoną i dziećmi wyjechał do Anglii, a przed wyjazdem wraz z rodziną wymeldował się z ewidencji ludności w Polsce.

W Anglii prowadził działalność gospodarczą w branży budowlanej. Tam też płacił podatki i rozliczał się rocznie z podatku od dochodu. Żona Wnioskodawcy nie pracowała, zajmowała się domem, który wynajmowali oraz 2 letnią córką. Syn Zainteresowanego uczęszczał tam do szkoły.

Wnioskodawca wskazuje, że będąc w Anglii nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce, nie posiadał także żadnej własności.

Ponadto informuje, że wraz rodziną przyjeżdżał do Polski tylko 2 razy do roku na 14 dni.

Wnioskodawca wraz z rodziną wrócił do kraju w 2008 roku, zamykając jednocześnie działalność gospodarczą w Anglii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji Wnioskodawca podlega abolicji podatkowej i czy miał On obowiązek poinformować urząd skarbowy o dochodach, jeżeli Jego „ośrodek interesów życiowych” był w Anglii...

Zdaniem Wnioskodawcy, podlega On abolicji podatkowej za lata 2006 do maja 2008 roku, w których przebywał z rodziną w Anglii.

Zainteresowany uważa również, że nie miał obowiązku przedstawiania i rozliczenia się z podatku dochodowego w Polsce, za pracę w Anglii, ponieważ „ośrodek życiowy” był tylko w Anglii i tam płacił i rozliczał podatki. w Polsce w tym okresie Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów, ani nie posiadał żadnych własności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje za:

• za nieprawidłowe w części dotyczącej możliwości skorzystania z abolicji podatkowej,
• za prawidłowe w części dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce za okres od 2006 roku do maja 2008 roku.

Abolicja podatkowa została uregulowana w ustawie z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. u. Nr 143, poz. 894). Ustawa ta zawiera szczególne rozwiązania dla podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, którzy przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 do 2007 roku, podlegali nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i uzyskiwali przychody z pracy za granicą, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.), osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. u. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując obowiązek podatkowy po 2006 roku należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 01 stycznia 2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. u z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r., która weszła w życie w dniu 27 grudnia 2006 r., określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w 2006 roku wyjechał wraz z rodziną do Wielkiej Brytanii i tam prowadził działalność gospodarczą. Przed wyjazdem wraz z rodziną wymeldował się z miejsca zamieszkania na terenie Polski.

Będąc w Anglii Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce, nie posiadał także żadnej własności. Ośrodek interesów życiowych Zainteresowanego znajdował się w Wielkiej Brytanii.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, uznać należy, że Wnioskodawca od dnia wyjazdu z Polski, posiadał miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, co wynika z faktu, iż tam znajdował się Jego ośrodek interesów życiowych.

W związku z powyższym Wnioskodawca, od osiąganych w okresie od 2006 roku do maja 2008 roku dochodów nie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca w ww. okresie nie był polskim rezydentem podczas któregokolwiek z okresów, do których odnosi się ustawa abolicyjna, dlatego nie może skorzystać z jej postanowień.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w okresie od 2006 roku do maja 2008 roku Wnioskodawca posiadał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy. Zatem nie osiągając żadnych dochodów na terytorium Polski, nie miał obowiązku złożenia zeznania podatkowego za ten okres.

Uznać więc należy, że ww. okresie rozliczając się za granicą jako tamtejszy rezydent podatkowy Wnioskodawca nie podlegał w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, iż Wnioskodawca mając ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w okresie od 2006 roku do maja 2008 roku nie podlega abolicji podatkowej, bowiem przepisy ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w przedmiotowej kwestii nie mają zastosowania.

Ponadto mając ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w wyżej wskazanych latach, Zainteresowany nie ma obowiązku złożenia zeznania podatkowego za ten okres.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.