INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2009r. (data wpływu 16 marca 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2009r. (data wpływu 5 maja 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie sposobu dokumentowania opłaty za zajęcie pasa drogowego pomiędzy inwestorem, a wykonawcą robót budowlanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2009r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem w dniu 29 kwietnia 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie sposobu dokumentowania opłaty za zajęcie pasa drogowego pomiędzy inwestorem, a wykonawcą robót budowlanych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki Akcyjnej (zwane dalej: S.A.) w szczególności jest zakup, wytwarzanie, przetwarzanie i dystrybucja energii cieplnej, eksploatacja urządzeń ciepłowniczych, rekonstrukcja i modernizacja systemów ciepłowniczych, wydawanie zapewnień dostaw ciepła oraz warunków podłączenia do sieci cieplnej, usuwanie awarii. Z uwagi na konieczność przeprowadzenia czynności mających na celu usunięcie awarii ciepłowniczej w obrębie pasa ruchu drogowego S.A. w dniu 21 listopada 2008r. otrzymała decyzję z Miejskiego Zarządu Urzędu Ulic i Mostów, w której wymierzono opłatę za zajęcie pasa drogowego w wysokości 2.200,00 zł.

Następnie S.A na podstawie stosowanej umowy wystawiło refakturę na rzecz Sp. z o.o., naliczając do opłaty drogowej 22% podatek VAT. W związku z tym S.A. wystawiając refakturę przyjęła wartość opłaty za zajęcie pasa drogowego, jako wartość netto.

Pismem z dnia Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny w następujący sposób.

W dniu 14 maja 2008r. została zawarta umowa pomiędzy Sp. z o.o., zwanej wykonawcą a Syndykiem Masy Upadłościowej S.A.. Zgodnie z przedmiotem umowy wykonawca zobowiązał się do wykonania robót budowlanych polegających na wymianie sieci cieplnej w/p 2 x Dn300 mm i 2 X Dn250 mm wraz z przyłączami. Na podstawie § 3 pkt 1 ppkt 1 i 2 umowy wykonawca:

1. wykona, na podstawie warunków, projekt tymczasowej organizacji ruchu na czas budowy sieci cieplnej wraz z zatwierdzeniem przez zespół ds. bezpieczeństwa przez UM Wydział Komunikacji oraz uzyskaniem pozwolenia na zajęcie pasa drogowego na podstawie zatwierdzonego projektu.
2. ponosi koszty za zajęcie pasa drogowego.
   
   

Dodatkowo na podstawie § 3 pkt 1 ppkt 12 umowy wykonawca uzyska stosowane zezwolenie na zajęcie pasa drogowego oraz poniesie opłaty za zajęcie pasa drogowego na czas realizacji remontu sieci cieplnej. W związku z wykonaniem przedmiotowych prac, w dniu 21 listopada 2008r. Miejski Zarząd Ulic i Mostów wydał decyzję, mocą której nałożył na S.A. opłatę 2.200,00 zł za zajęcie pasa drogowego w celu usunięcia awarii ciepłowniczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należało potraktować kwotę otrzymanej opłaty za zajęcie pasa drogowego jako wartość brutto a następnie dokonać wyliczenia podatku VAT...

Czy w razie stwierdzenia, że kwota opłaty na refakturze stanowi wartość brutto zasadnym jest złożenie faktury korygującej...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przepisu § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008r. Nr 212, poz. 1336, zwanego dalej: rozporządzeniem) czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług. Zatem ustalona na podstawie decyzji Urzędu Ulic i Miast opłata za zajęcie pasa drogowego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobne stanowisko zajął również Naczelnik Urzędu w Pucku, postanowieniem z dnia 27 czerwca 2005r. nr NV/4406-1-10/15/05/MZ. Zdaniem Wnioskodawcy fakt przedmiotowego zwolnienia ma istotny wpływ na stawkę podatku określoną na refakturze. Wnioskodawca uważa, iż wystawiając refakturę powinien doliczyć stawkę podstawową, określoną art. 41 ustawy o VAT. Stanowisko podobne prezentuje Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 marca 1999r. sygn. akt. I S.A./Ka 1375/97 w którym stwierdza, iż <...> w przypadku refakturowania usług stosowana jest taka stawka, jaka obowiązuje dla danej usługi pod warunkiem niezmiennego jej charakteru i braku doliczenia jakiejkolwiek kwoty przez refakturującego. "Refakturowanie" w praktyce polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług (np. transportowych) bez doliczania jakiejkolwiek marży. Ceny netto jak i stawki VAT w fakturach dokumentujących odprzedaż usług są takie same jak w fakturze usługodawcy, a podatek należny jest równy podatkowi naliczonemu. Trzeba zaaprobować pogląd organów podatkowych, że przy refakturowaniu usługi transportowej należy naliczać podatek od towarów i usług wg stawki 22% bez względu na to, czy podwykonawca usługi jest podatnikiem podatku od towarów i usług i wykazał go na fakturze VAT (wówczas podatek ten będzie podatkiem naliczonym, podlegającym odliczeniu od podatku należnego), czy też podwykonawca nie jest podatnikiem od towarów i usług i wystawił na generalnego wykonawcę rachunek uproszczony nie naliczając w nim podatku od towarów i usług.

O naliczeniu podatku od towarów i usług przy refakturowaniu usług decyduje bowiem rodzaj usługi, a nie to czy podwykonawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z powyższym Wnioskodawca stwierdza, iż kwota opłaty za zajęcie pasa drogowego stanowi wartość netto, do której przy refakturze doliczyć należy 22% podatek VAT.

Szczegółowe zasady rozliczenia faktur korygujących określone zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008r. Nr 212, poz. 1337). Zgodnie z § 13 i 14 przedmiotowego rozporządzenia fakturę korygującą wystawia się w przypadku:

5. obniżenia obrotu poprzez udzielenie rabatów po dacie wystawienia faktury,
6. zwrotu sprzedawcy towaru oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze,
7. podwyższenia ceny po wystawieniu faktury,
8. stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub w kwocie podatku bądź jakiejkolwiek innej pozycji Faktury.

Mając na uwadze przepisy powyższego rozporządzenia oraz stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2008r., nr IP-PP2-443-466/07-2/Asi stwierdzające, iż <...>„Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi, stwierdzamy, iż dopuszczalnym prawnie jest skorygowanie refaktury w przypadku zaistnienia przesłanek uzasadniających korektę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2007r., Nr 19, poz. 115 ze zm.), centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego należy m.in. wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizuje swoje zadania przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, w skład której wchodzą oddziały w województwach (art. 18a ust. 1 i 2 ww. ustawy). Z kolei art. 19 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Stosownie do przepisu art. 40 ust. 1 powołanej ustawy, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej.

Zgodnie z art. 40 ust. 3 ww. ustawy za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.

Opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, zgodnie z art. 40 ust. 11 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł z wykonawcą umowę, w której wykonawca zobowiązał się do wykonania robót budowlanych polegających na wymianie sieci cieplnej wraz z przyłączami. Z zawartej umowy wynikało, że wykonawca ponosi koszty za zajęcie pasa drogowego. Miejski Zarząd Ulic i Mostów wydał decyzję, mocą której nałożył na Wnioskodawcę opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu usunięcia awarii ciepłowniczych. Wnioskodawca w związku z zawartą umową wystawił refakturę przyjmując wartość opłaty za zajęcie pasa drogowego, jako wartość netto oraz naliczył do opłaty drogowej 22% podatek VAT.

Zatem Wnioskodawca świadczył na rzecz wykonawcy usługę polegającą na przeniesieniu opłaty i prawa do zajęcia pasa drogowego, którą należy udokumentować fakturą VAT. Opłata ta stanowi wartość netto, do której należy doliczyć 22% podatku VAT o ile takie ustalenia wynikają z zawartej umowy w przeciwnym przypadku jest to kwota brutto.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.