INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2008 r. (data wpływu 5 stycznia 2009 r.) uzupełnionym w dniu 26 marca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 12 marca 2009 r. nr ILPB1/415-38/09-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 17 marca 2009 r., wniosek uzupełniono w dniu 26 marca 2009 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej 23 marca 2009 r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

1. Ustalenia kontroli zawarte na stronie nr 2 protokołu kwestionują poprawność przeliczenia ekwiwalentu za deputat węglowy na podstawie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 1998 r. w sprawie przeliczenia przychodu w związku z wprowadzeniem obowiązku opłacania składki na ubezpieczenia społeczne przez ubezpieczonych. Przychody ujęte w kartotekach osobowych oraz rocznych kartach wynagrodzeń wykazywane były łącznie z korektą, której dokonano w grudniu 1999 r. Przychody te byty jednak pierwotnie przeliczone zgodnie z ww. rozporządzeniem. Od stycznia do października 1999 roku ekwiwalent za deputat węglowy występuje w listach płac w wysokości uwzględniającej przeliczenie (61,50 zł). Korektę tego przeliczenia sporządzono dopiero w grudniu 1999 roku.

Przyczyną korekt było stanowisko Inspektoratu ZUS, który powołując się na § 2 ust. 1 pkt 24 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 r. uzasadniał takie stanowisko w rozmowach.

W dniu 15 maja 2002 r. Inspektorat ZUS został pisemnie powiadomiony o fakcie wyłączenia z podstawy składek na ubezpieczenia społeczne ekwiwalentu za deputat węglowy i stan ten zaakceptował. Po otrzymaniu z ZUS-u pisemnej odpowiedzi z dnia 27 maja 2002 r. Spółka dokonała korekt deklaracji DRA zmniejszając podstawę ubezpieczenia zdrowotnego o kwotę ekwiwalentu za deputat węglowy. Od tego momentu deputat węglowy nie stanowił podstawy naliczania zarówno składek na ubezpieczenia społeczne jak i na ubezpieczenie zdrowotne.

Ekwiwalent za deputat węglowy został zatem ubruttowiony w styczniu 1999 roku, dopiero w późniejszym czasie po konsultacji z ZUS przeliczenie to zostało skorygowane.

(Dowody- pismo Spółki z dnia 15 maja 2002 r. i pismo ZUS z dnia 27 maja 2002 r.).

Od dnia 1 września 2003 r. obowiązuje w przedsiębiorstwie Spółki nowy Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (ZUZP).

Spółka dokonała likwidacji dwóch dodatków stażowych oraz dodatków za prowadzenie autobusu i deputatu węglowego przez połączenie tych składników w jeden dodatek nazwany „dodatkiem komunikacyjnym”, który wypłacany był obok wynagrodzenia jako świadczenia związane z pracą. Wysokość dodatku komunikacyjnego była ustalana indywidualnie dla każdego pracownika przed wejściem w życie ZUZP i była niezmienna. Dodatek ten wypłacany był wyłącznie pracownikom, którzy już nabyli prawo do wyżej wymienionych zlikwidowanych w 2003 roku dodatków. Nowo zatrudniani pracownicy nie nabywali już praw do „dodatku komunikacyjnego".

W myśl wówczas obowiązującego art. 19 pkt 1 ZUZP pracownikowi z tytułu wykonywanej pracy w Spółce przysługują następujące składniki wynagrodzenia i dodatki do płac:

• wynagrodzenie zasadnicze,
• dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych oraz w niedzielę i święta,
• dodatek za pracę w dniu dodatkowo wolnym od pracy,
• wynagrodzenie za czas dyżuru pełnionego przez pracownika poza godzinami pracy,
• dodatkowe wynagrodzenie za pracę w porze nocnej,
• wynagrodzenie za czas przestoju niezawinionego przez pracownika,
• wynagrodzenie za przerywany czas pracy kierowców autobusów,
• wynagrodzenie prowizyjne dla kierowców za sprzedaż biletów w autobusie,
• dodatek za oszczędność paliwa,
• ryczałt miesięczny za czynności dodatkowe.

Ponadto w myśl art. 19 pkt 2 pracownikowi z tytułu wykonywanej pracy w Spółce przysługują następujące świadczenia:

• dodatek komunikacyjny,
• jednorazowa odprawa pieniężna w związku z przejściem pracownika na rentę lub emeryturę, - odprawa pośmiertna dla członków rodziny zmarłego pracownika,
• wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy pracownika wskutek choroby,
• nagrody jubileuszowe,
• diety i inne należności z tytułu podróży służbowej.

W rozumieniu Spółki, w myśl § 2 ust. 1 pkt 24 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. u. z 1998 r. Nr 161 poz. 1106 ze zm.), zarówno „deputat węglowy” jak i „dodatek komunikacyjny” nie stanowił podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne gdyż wypłacany był wyłącznie pracownikom, którzy już nabyli prawo do wyżej wymienionych zlikwidowanych dodatków. Nowozatrudnieni pracownicy nie nabywają już praw do „dodatku komunikacyjnego”.

W ZUZP znajduje się zapis, że pracownik ma prawo do tego dodatku w pełnej wysokości również w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego.

Zarówno deputat węglowy jak i dodatek komunikacyjny stanowiły podstawę podatku dochodowego od osób fizycznych i podatek ten był zapłacony.

2. Kontrolujący stwierdził, że Spółka (płatnik) z naruszeniem przepisów prawa, nie przyjął do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne przychodów pracowniczych otrzymywanych przez nich za deputat węglowy, dodatek komunikacyjny i premię bilansową. Przyjmując takie założenie kontrolujący dokonał własnego przeliczenia wynagrodzeń pracowniczych za lata 1999-2005 r.

3. Decyzją z dnia 8 lutego 2006 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wymierzył:

• składki na ubezpieczenia społeczne w kwocie 496.515,54 zł plus odsetki,
• składki na ubezpieczenia zdrowotne w kwocie 92.156,14 zł plus odsetki,
• składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych w kwocie 13.732,80 zł plus odsetki.

Odwołanie od decyzji wymiarowej ZUS-u na decyzję oddalił w pierwszej instancji Sąd Okręgowy v Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, a następnie wyrok pierwszoinstancyjny utrzymał w mocy Sąd Apelacyjny. Wobec powyższego Spółka rozpoczęła sukcesywne spłacanie zobowiązań wobec ZUS już od lutego 2008 roku. czyli przed orzeczeniem Sądu Apelacyjnego, które miało miejsce w dniu 15 maja 2008 r.

Składki na ubezpieczenia społeczne w części obciążającej pracowników oraz na ubezpieczenie zdrowotne, nie zostały pobrane przez płatnika (Spółkę) z wynagrodzeń pracowników. Zarząd Spółki po analizie prawnej możliwości wyegzekwowania od pracowników zapłaconych za nich składek podjął decyzję, że nie obciąży pracowników składkami, które należało potrącić z wynagrodzeń pracowników wypłacanych w okresie od 1 stycznia 1999 r. do 30 sierpnia 2005 r. Należy dodać, że wiele osób w roku 2008 już nie pracowało w Spółce.

Podsumowując Wnioskodawca stwierdza, że w okresie od 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 sierpnia 2003 r. w Spółce wypłacano pracownikom dodatek do wynagrodzeń nazwany w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy „deputatem węglowym”. Dodatek ten wyłączono z podstawy składek na ubezpieczenia społeczne.

Od dnia 1 września 2003 r. do dnia 30 czerwca 2005 r. wypłacano „dodatek komunikacyjny”, który w tym okresie również wyłączono z podstawy naliczania składek na ubezpieczenia społeczne.

W wyniku kontroli przeprowadzonej przez inspektora kontroli Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w okresie od 10 sierpnia 2005 r. do 13 września 2005 r. zakwestionowano prawo do wyłączenia z podstawy naliczania składek na ubezpieczenia społeczne wyżej wymienionych składników wynagrodzenia. Na podstawie decyzji z dnia 8 lutego 2006 r. wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, utrzymanej orzeczeniami sądów, w 2008 r. dokonano zapłaty składek:

• składki na ubezpieczenia społeczne w kwocie 496.515,54 zł plus odsetki
• składki na ubezpieczenia zdrowotne w kwocie 92.156,14 zł plus odsetki
• składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych w kwocie 13.732,80 zł plus odsetki.

Wymienionych wyżej składek nie potrącono z wynagrodzeń pracowników, gdyż dotyczyły one lat wcześniejszych, za wynagrodzenia które zostały już rozliczone.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy należy uznać za przychód pracownika i zaliczyć do podstawy podatku dochodowego od osób fizycznych składki na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne od „deputatu węglowego” i „dodatku komunikacyjnego”, w części która powinna być potrącona z wynagrodzenia pracowników a zapłacona została przez pracodawcę na podstawie wyroku sądowego...

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze Wnioskodawca prosi o wyjaśnienie:

1. czy obowiązek podatkowy powstał dopiero po uprawomocnieniu się decyzji wymierzającej zapłatę składek, czy może już w momencie ich zapłaty jeśli miała ona miejsce przed uprawomocnieniem się decyzji...
2. w jaki sposób dokonać korekty - czy należy skorygować wszystkie deklaracje PIT-4 i PIT-11 za te lata oraz wykazać w nim otrzymane przez pracownika świadczenie i składki na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne do odliczenia w wysokości 7.75%... Czy osoba, która otrzyma poprawiony PIT-11, też musi dokonać korekty swoich zeznań podatkowych za lata 1999-2005...
3. w jaki sposób dokonać rozliczenia byłych pracowników, z którymi nasza Spółka nie ma już kontaktu...

Zdaniem Wnioskodawcy, składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne opłacone przez pracodawcę za pracownika stanowią przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym przychód ten podlega pomniejszeniu o zapłacone składki na ubezpieczenia społeczne.

Oznacza to, że nie powstanie zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w art. 26 ust. 1 stanowi: podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9. art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot:

1. (skreślony),
2. składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. u. z 1998 r. Nr 137. poz. 887. ze zm.)
     a) zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczania emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
     b) potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu
         - odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) wolny od podatku na podstawia art. 21, 52, 52a i 52c, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Kluczowy dla sprawy jest takt, że zapłata składek powstała na podstawie wyroku sądowego.

Do zapłaty sąd zobowiązał Spółkę i w takim przypadku nie można mówić o świadczeniu na rzecz pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta,

Zgodnie z art. 11 ust. 1 tej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. a zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa – podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, pobrania i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłacanych lub postawionych do dyspozycji pracownika.

Tut. organ zaznacza, że nie jest władny do rozstrzygania jak winny się układać stosunki prawne między pracownikiem i pracodawcą (wzajemne prawa i obowiązki), a jedynie jest zobligowany do zajęcia stanowiska co do skutków podatkowych podjętych czynności, wynikających z relacji pracodawca – pracownik.

Zatem należy stwierdzić, że jeżeli istotnie pracodawca ureguluje składki na ubezpieczenie społeczne za pracowników, czyli w tej części, w której winny być pokryte z dochodu pracowników, to dla pracownika jest to przychód ze stosunku pracy w świetle szeroko rozumianego zapisu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy bowiem zaznaczyć, że składki na ubezpieczenia społeczne (w części pobieranej z wynagrodzenia) oraz składka na ubezpieczenie zdrowotne są elementem składowym wynagrodzenia należnego pracownikowi.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nałożono na Spółkę obowiązek zapłaty składek od uprzednio wypłaconych świadczeń z tytułu „deputatu węglowego” i „dodatku komunikacyjnego”. Składki te winny zostać przez płatnika pobrane oraz odprowadzone.

Zatem obowiązek pobrania składek powstał w momencie uprawomocnienia się decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i w tym też dniu powstał dla osób objętych powyższym ubezpieczeniem przychód ze stosunku pracy.

Nadmienić jednak należy, że zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych pobrane przez płatnika składki na ubezpieczenia społeczne pomniejszają dochód, zaś składka na ubezpieczenie zdrowotne podlega odliczeniu od podatku.

Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot:

składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. u. Nr 137, poz. 887, ze zm.):

1. zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
2. potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu
      - odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl art. 27b ust. 1 tej ustawy podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę:

1. składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. u. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027):
     a) opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
     b) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
         - obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74.

Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie nie ma podstaw do skorygowania deklaracji PIT-4 oraz informacji PIT-11. Deklaracje PIT-4 oraz informacje PIT-11 bowiem zostały sporządzone w oparciu o dane i stan faktyczny istniejący w dniu ich wykonania.

Powyższy zapis nakładał na Wnioskodawcę obowiązek prawidłowego, tj. zgodnego ze stanem faktycznym, sporządzenia imiennej informacji PIT-11 i przekazania jej podatnikowi oraz właściwemu organowi podatkowemu, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1999 roku do 31 grudnia 2005 roku.

Reasumując należy stwierdzić, iż składki na ubezpieczenia społeczne, w części pobieranej z wynagrodzenia, oraz składka na ubezpieczenie zdrowotne są elementem składowym wynagrodzenia należnego pracownikowi i stanowią dla niego przychód ze stosunku pracy. Przychód powstał w momencie uprawomocnienia się decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Pobrane składki na ubezpieczenia społeczne podlegają odliczeniu od dochodu, zaś składka na ubezpieczenie zdrowotne – od podatku.

Spółka nie powinna korygować wystawionych deklaracji PIT-4 i informacji PIT-11, ciąży za to na Spółce obowiązek wystawienia informacji PIT-11 zawierających dane o świadczeniach wynikających z decyzji ZUS.

Informacje te wystawia się dla wszystkich świadczeniobiorców niezależnie od faktu, czy jest on aktualnie pracownikiem Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.