2013.05.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/415-157/13-2/TS
z 27 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu 27 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracownika z tytułu pracy wykonywanej za granicą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski, nie pozostającym w związku małżeńskim i nie posiadającym dzieci. Wnioskodawca jest właścicielem dwóch nieruchomości mieszkalnych położonych na terytorium Polski. W związku z nabyciem jednej z tych nieruchomości, Wnioskodawca spłaca raty zaciągniętego kredytu hipotecznego.

Od 1 listopada 2005 r. Wnioskodawca jest zatrudniony w spółce (dalej: Spółka) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Miejscem wykonywania pracy jest biuro Spółki w.

Na mocy aneksów do umowy o pracę, w okresie od 20 lutego 2011 r. do 19 lutego 2012 r. nastąpiła czasowa zmiana miejsca wykonywania pracy przez Wnioskodawcę. W powyższym okresie Wnioskodawca został oddelegowany przez Spółkę do wykonywania pracy na terytorium Korei Południowej (dalej: Korea) na rzecz XX(dalej: Podmiot zagraniczny), podmiotu z siedzibą w Korei, powiązanego kapitałowo ze Spółką.

W związku z oddelegowaniem, Wnioskodawca opuścił terytorium Polski i od 20 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r. przebywał nieprzerwanie w Korei, za wyjątkiem dwóch wizyt w Polsce, mających miejsce w trakcie urlopu wypoczynkowego i trwających łącznie około 20 dni. Na terytorium Korei Wnioskodawca mieszkał w lokalu wynajętym przez Podmiot zagraniczny.

Przed opuszczeniem Polski Wnioskodawca złożył we właściwym urzędzie skarbowym zgłoszenie aktualizacyjne NIP-3, w którym podał nowy adres zamieszkania na terytorium Korei od dnia 21 lutego 2011 r.

Wykonując pracę w Korei, Wnioskodawca otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę, jak również świadczenia rzeczowe i pieniężne od Podmiotu zagranicznego.

W okresie oddelegowania Wnioskodawca posiadał rachunki bankowe zarówno w Korei, jak również w Polsce. Wnioskodawca nie podjął decyzji o wynajęciu posiadanych przez siebie nieruchomości na czas pobytu w Korei Południowej.

Z uwagi na fakt, iż okres pobytu Wnioskodawcy w Korei przekroczył 183 dni, stosownie do wewnętrznych przepisów podatkowych obowiązujących w tym kraju, Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego w Korei. W konsekwencji, Wnioskodawca podlegał obowiązkowi podatkowemu w Korei od całości dochodów uzyskiwanych za pracę w Korei, tzn. uzyskiwanych zarówno od Spółki, jak również od Podmiotu zagranicznego.

Niezależnie od powstania obowiązku podatkowego w Korei, od przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę za pracę w tym kraju Spółka pobierała zaliczki na podatek dochodowy w Polsce i odprowadzała je na rachunek urzędu skarbowego.

W związku ze złożeniem przez Wnioskodawcę oświadczenia PIT-12 za 2011 r., Spółka przygotowała i złożyła w urzędzie skarbowym deklarację PIT-40 („roczne obliczenie podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym”), w którym zostały wykazane przychody uzyskane od Spółki za okres kiedy Wnioskodawca wykonywał pracę na rzecz Spółki w Polsce, jak i za okres, kiedy wykonywał pracę w Korei w Podmiocie zagranicznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w związku z wyjazdem do Korei i pobytem w tym kraju w trakcie rocznego okresu oddelegowania (od 21 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r.) Wnioskodawca podlegał w Polsce i ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, wskutek czego nie miał obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych za pracę w Korei w wyżej wskazanym okresie ?
Czy w przypadku, gdy w deklaracji PIT-40 za 2011 r. składanej w imieniu Wnioskodawcy przez Spółkę wykazane zostały dochody wypłacane przez Spółkę za pracę w Korei, podczas gdy dochody te nie podlegały opodatkowaniu w Polsce w przypadku nierezydenta podatkowego w Polsce, istnieje możliwość odzyskania kwoty podatku nienależnie zapłaconego w Polsce poprzez złożenie korekty deklaracji PIT-40 przez Spółkę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wyjazdem do Korei i pobytem w tym kraju w trakcie rocznego okresu oddelegowania (od 21 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r.) Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, wskutek czego nie miał obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych za pracę w Korei w okresie oddelegowania.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowy podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. la ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 4a ustawy przepisy dotyczące ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania i podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W konsekwencji, ocena czy osoba fizyczna posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. la ustawy, a tym samym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, powinna zostać dokonana z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126) określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie natomiast z 4 ust. 2 ww. Konwencji jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa,
jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
jeśli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a), b) lub c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Wnioskodawca stwierdza, że mając na uwadze następujące okoliczności:

w okresie oddelegowania działalność zawodowa Wnioskodawcy prowadzona była wyłącznie na terytorium Korei, a wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę za pracę w Korei oraz świadczenia rzeczowe i pieniężne od Podmiotu zagranicznego stanowiły główne źródło utrzymania Wnioskodawcy w tym okresie,

Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego w Korei zgodnie z lokalnymi przepisami podatkowymi,

w okresie oddelegowania Wnioskodawca nie uzyskiwał innych dochodów z Polski oraz nie dokonywał inwestycji na terytorium Polski,

w okresie oddelegowania Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski wyłącznie w związku z dwutygodniowym urlopem wypoczynkowym,

- od 21 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r. miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych znajdowało się poza terytorium Polski, gdyż centrum interesów osobistych i zawodowych Wnioskodawcy zostało przeniesione z Polski do Korei na czas oddelegowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji „z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21, pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie”.

Powyższy przepis, dotyczący dochodów uzyskiwanych za pracę najemną, wprowadza generalną zasadę opodatkowania wskazanej kategorii dochodów wyłącznie w państwie, w którym dany podatnik ma miejsce zamieszkania, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. W konsekwencji, dochody uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Korei za pracę wykonywaną w tym kraju, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Korei. Tym samym, dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Przenosząc powyższe uwagi na sytuację Wnioskodawcy, w przypadku gdy na podstawie ww. przepisów w okresie oddelegowania Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, dochody za pracę w Korei uzyskiwane w tym okresie od Spółki oraz Podmiotu zagranicznego za pracę w Korei nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy w rocznym obliczeniu podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika (PIT-40) za 2011 r. składanym przez Spółkę w imieniu Wnioskodawcy wykazane zostały dochody wypłacane przez Spółkę za okres pracy w Korei, podczas gdy nie podlegały one opodatkowaniu w Polsce w przypadku nierezydenta podatkowego w Polsce, istnieje możliwość odzyskania kwoty podatku nienależnie zapłaconego w Polsce poprzez złożenie korekty ww. rocznego obliczenia podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika (PIT-40) przez Spółkę.

Biorąc pod uwagę wyżej przedstawione wnioski, w rocznym obliczeniu podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika (PIT-40) za 2011 r., złożone przez Spółkę jako płatnika w imieniu Wnioskodawcy nie powinny zostać wykazane dochody wypłacane Wnioskodawcy przez Spółkę za pracę w Korei, gdyż dochody te, na podstawie art. 15 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126), nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż różnica pomiędzy podatkiem należnym wyłącznie od dochodów wypłaconych przez Spółkę za pracę w Polsce a podatkiem wykazanym w pierwotnie złożonym przez Spółkę w imieniu Wnioskodawcy ww. (PIT-40) za 2011 r., w którym ujęto wszystkie dochody Wnioskodawcy wypłacane przez Spółkę, a więc także dochody, które zgodnie ze wskazanym art. 15 ust. 1 ww. Konwencji nie podlegały opodatkowaniu w Polsce, będzie stanowiła kwotę podatku nienależnie zapłaconego w Polsce.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje wprost w jakim trybie powinno nastąpić skorygowanie rozliczeń podatkowych, gdy w ww. (PIT-40) płatnik wykazał zarówno dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce, jak również dochody nie podlegające opodatkowaniu w Polsce na podstawie Umów międzynarodowych, których stroną jest Polska. Zdaniem Wnioskodawcy w powyższych okolicznościach uzasadnionym będzie złożenie przez Spółkę na wniosek Wnioskodawcy korekty ww. (PIT-40), w której zostaną wykazane wyłącznie dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce. W takim przypadku powstała nadpłata będzie podlegać zwrotowi na zasadach określonych w art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. la ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei Południowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126) określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie natomiast z 4 ust. 2 ww. Konwencji jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa,
jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
jeśli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a), b) lub c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

W okresie oddelegowania działalność zawodowa Wnioskodawcy prowadzona była wyłącznie na terytorium Korei Południowej, a wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę za pracę w Korei Południowej oraz świadczenia rzeczowe i pieniężne od Podmiotu zagranicznego stanowiły główne źródło utrzymania Wnioskodawcy w tym okresie. Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego w Korei Południowej zgodnie z lokalnymi przepisami podatkowymi. W okresie oddelegowania Wnioskodawca nie uzyskiwał innych dochodów z Polski oraz nie dokonywał inwestycji na terytorium Polski. W okresie oddelegowania Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski wyłącznie w związku z dwutygodniowym urlopem wypoczynkowym. Od 21 lutego 2011 r. do 20 lutego 2012 r. miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych znajdowało się poza terytorium Polski, gdyż centrum interesów osobistych i zawodowych Wnioskodawcy zostało przeniesione z Polski do Korei Południowej na czas oddelegowania.

Powyższy przepis, dotyczący dochodów uzyskiwanych za pracę najemną, wprowadza generalną zasadę opodatkowania wskazanej kategorii dochodów wyłącznie w państwie, w którym dany podatnik ma miejsce zamieszkania, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie. W konsekwencji, dochody uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Korei Południowej za pracę wykonywaną w tym kraju, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Korei Południowej. Tym samym, dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Przenosząc powyższe uwagi na sytuację Wnioskodawcy, w przypadku gdy na podstawie ww. przepisów w okresie oddelegowania Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, dochody za pracę w Korei Południowej uzyskiwane w tym okresie od Spółki oraz Podmiotu zagranicznego za pracę w Korei Południowej nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) za nadpłatę uważa się kwotę:

nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Nadpłata powstaje m.in. z dniem złożenia zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego (art. 73 § 2 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, o których mowa w art. 73 § 2 Ordynacji podatkowej (czyli m.in. w zeznaniu rocznym) wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Art. 81 § 2 ww. ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Zgodnie z treścią art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 70 § 1 powołanej ustawy zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Stosownie do uregulowań art. 45 ust. 1 ww. podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1, zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników – art. 45 ust. 4 pkt 1 cyt. ustawy.

Powyższe oznacza, iż – co do zasady - obowiązek uregulowania należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za dany rok podatkowy upływa z dniem 30 kwietnia następnego roku podatkowego. Tym samym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (i korekty zeznania) wygasa z upływem 5 lat liczonych od końca roku podatkowego, w którym należało zapłacić podatek za poprzedni rok podatkowy, gdyż z tym dniem następuje również przedawnienie zobowiązania.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony wyżej stan prawny stwierdzić należy, że dochody Wnioskodawcy osiągane w okresie oddelegowania z pracy, wykonywanej w Korei Południowej, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce i tym samym nie występuje obowiązek wykazywania ich w zeznaniach podatkowych w Polsce. W tej sytuacji Wnioskodawca ma prawo do złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2011 oraz wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2011 r.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin