INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23.06.2009 r. (data wpływu 30.06.2009 r.) oraz piśmie z dnia 24.09.2009 r. (data wpływu 28.09.2009 r., data nadania 24.09.2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 18.09.2009 r. Nr IPPB4/415-446/09-6/JK2 (data nadania 18.09.2009 r., data odbioru 22.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.06.2009 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Umowę o kredyt kontraktowy z kasą mieszkaniową Wnioskodawca zawarł w dniu 07.12.2001 r. na okres 60 miesięcy, tj. do końca listopada 2006 r. Okresy oszczędzania w kasie mieszkaniowej były przedłużane aneksami w sposób następujący:

- aneks z dnia 27.12.2005 r. (w trakcie trwania umowy), o przedłużenie systematycznego oszczędzania do końca 2008 r.,
- aneks z dnia 19.12.2006 r. o podwyższeniu miesięcznych rat,
- aneks z dnia 18.12.2007 r. o podwyższenie miesięcznych rat,
- aneks z dnia 11.12.2008 r. o przedłużenie umowy do miesiąca grudnia 2009 r. oraz podwyższenie rat.

Urząd Skarbowy zakwestionował 30% odpisy dokonane przez Wnioskodawcę za rok 2008, z tytułu gromadzenia środków w kasie mieszkaniowej.

Za grudzień 2006 i za rok 2007, Wnioskodawca otrzymał z Urzędu Skarbowego zwrot na konto bankowe (osobiste) 30% środków zgromadzonych w kasie mieszkaniowej.

W maju 2009 r. Wnioskodawca dostał pismo z Urzędu Skarbowego w sprawie dostarczenia dokumentów potwierdzających uprawnienie do dokonanego odpisu. Przy okazji wyjaśnień dotyczących odpisów za rok 2008, Wnioskodawca został poinformowany o obowiązku zwrotu odpisu za rok 2008, grudzień 2006 r. oraz za rok 2007. Dodatkowo poinformowano Wnioskodawcę, iż w rozliczeniu za 2007 r. pomylił się na swoją niekorzyść na kwotę 600 zł, ale o tym w 2008 r., jak zauważa Wnioskodawca, nikt nie poinformował Go nawet telefonicznie. W Urzędzie Skarbowym nie wyjaśniono Wnioskodawcy, na jakiej podstawie ma zwrócić odpisy za grudzień 2006 r., za rok 2007 i 2008, a także nie przyjęto pisma dotyczącego prośby o wyjaśnienie tej sprawy.

Pismem z dnia 18.09.2009 r. Nr IPPB4/415-446/09-6/JK2 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz uiszczenie dodatkowej opłaty. Wnioskodawca powyższe uzupełnił w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy odpisy z tytułu gromadzenia środków w kasie mieszkaniowej w 2008 r. są nienależne...
2. Czy za grudzień 2006 r. i za 2007 r. Wnioskodawca powinien zwrócić odliczenie z tego tytułu...
3. Czy Wnioskodawca powinien otrzymać pismo od Urzędu Skarbowego o zaistniałej pomyłce przelania na konto środków za grudzień 2006 r. i za 2007 r. oraz o obowiązku złożenia korekty za wskazane lata (grudzień 2006 r. i 2007 r.)...
4. Czy Urząd Skarbowy ma prawo naliczać odsetki...
5. Jeśli odsetki są należne, od kiedy należy je naliczać – od dnia doręczenia ewentualnego pisma...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z umową o kredyt kontraktowy, aneksy do niej są przedłużeniem okresu oszczędzania. Wnioskodawca będzie systematycznie gromadził środki w kasie mieszkaniowej do grudnia 2009 r. Według Wnioskodawcy systematyczne oszczędzanie od grudnia 2001 r. do chwili obecnej nie daje podstaw do pozbawienia prawa do dokonania odpisu 30% oszczędzanej kwoty za grudzień 2006 r., za 2007 r. i za 2008 r., skoro umowa została przedłużona do końca 2009 r.

Obowiązek zwrotu kwot uprzednio odliczonych z tytułu systematycznego gromadzenia oszczędności w banku prowadzącym kasę mieszkaniową, pojawia się w razie wycofania pieniędzy przed upływem okresu dotyczącego systematycznego oszczędzania. W ustawie o PIT nie zastrzeżono, zdaniem Wnioskodawcy, że musi to być okres określony na dzień zawarcia umowy.

Wnioskodawca powołał się również na treść interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 stycznia 2008 r. (Nr IPPB1/415-351/07-2/AŻ) „osoba oszczędzająca w kasie mieszkaniowej może w aneksie do umowy wydłużyć lub skrócić okres oszczędzania. Jeżeli pieniądze odkłada co najmniej przez 3 lata, to nie musi stracić prawa do ulgi” – Wymogi te według Wnioskodawcy zostały spełnione.

Jednak gdyby nie przysługiwało prawo do ulgi z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej, Urząd Skarbowy powinien pismem Wnioskodawcę poinformować, a nie ustnie, o obowiązku zwrotu odpisu kwoty za grudzień 2006 r. i 2007 r., stwierdzając, że kwoty z tego tytułu zostały omyłkowo przelane na konto bankowe Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy odsetki winny być naliczane od dnia doręczenia wskazanego pisma.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 21 listopada 2001 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 134, poz. 1509 ze zm.), podatnikom, którzy zawarli umowę o kredyt kontraktowy z bankiem prowadzącym kasę mieszkaniową o systematyczne gromadzenie oszczędności, według zasad określonych w przepisach o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, i przed dniem 1 stycznia 2002 r. nabyli prawo do odliczania od podatku wydatków poniesionych na cel określony w art. 27a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r., przysługuje, na zasadach określonych w tej ustawie, prawo do odliczania od podatku dalszych kwot wpłaconych oszczędności na kontynuację systematycznego gromadzenia oszczędności wyłącznie na tym samym rachunku oszczędnościowo-kredytowym i w tym samym banku prowadzącym kasę mieszkaniową, poniesionych od dnia 1 stycznia 2002 r., do upływu określonego przed dniem 1 stycznia 2002 r. terminu systematycznego gromadzenia oszczędności, wynikającego z umowy o kredyt kontraktowy.

Natomiast zgodnie z art. 27a ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2002 r. jeżeli podatnik skorzystał z odliczeń od dochodu (przychodu) lub podatku z tytułu wydatków poniesionych na cele określone w ust. 1 pkt 1 i 2, a następnie:

1. wycofał ze spółdzielni wniesiony wkład,
2. w całości zmienił przeznaczenie lokalu lub budynku mieszkalnego na użytkowy,
3. po roku, w którym dokonano
4. do dochodu (przychodu) lub podatku należnego za rok, w którym zaistniały te okoliczności, dolicza się odpowiednio kwoty poprzednio odliczone z tych tytułów.
   
   

Przepis art. 27a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowił, że podatek dochodowy od osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, obliczony zgodnie z art. 27, obniżony zgodnie z art. 27b o kwotę składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne zmniejsza się na zasadach określonych w ust. 2-17, jeżeli w roku podatkowym podatnik systematycznie gromadził oszczędności, wyłącznie na jednym rachunku oszczędnościowo-kredytowym i w jednym banku prowadzącym kasę mieszkaniową, według zasad określonych w odrębnych przepisach.

Z powołanych przepisów wynika zatem, iż w sytuacji, gdy wycofane oszczędności z kasy mieszkaniowej, po określonym w umowie o kredyt kontraktowy okresie systematycznego oszczędzania, zostały wydatkowane przez podatnika na cele mieszkaniowe, w tym samym roku co ich wycofanie, podatnik nie ma obowiązku doliczenia do dochodu (przychodu) lub podatku, kwot uprzednio odliczonych z tego tytułu.

Z treści art. 6 ust. 1 ww. ustawy z dnia 21 listopada 2001 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przepis art. 27a ust. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2002 r. ma zastosowanie do wymienionych w nim zdarzeń powstałych po dniu 1 stycznia 2002 r.

Ponadto zasady gromadzenia oszczędności i udzielania kredytów kontraktowych reguluje ustawa z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070 ze zm.). Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez zawarcie umowy o kredyt kontraktowy osoba fizyczna zobowiązuje się do systematycznego gromadzenia oszczędności w kasie mieszkaniowej przez czas oznaczony, a bank prowadzący kasę mieszkaniową – do przechowywania oszczędności i udzielenia po upływie tego okresu z zastrzeżeniem art. 12 i 13 długoterminowego kredytu na cele mieszkaniowe.

Z treści stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę o kredyt kontraktowy z kasą mieszkaniową w dniu 07.12.2001 r. na okres 60 miesięcy, tj. do końca listopada 2006 r. Okresy oszczędzania w kasie mieszkaniowej były przedłużane aneksami, ostatni do końca grudnia 2009 r. Do umowy o kredyt kontraktowy z kasą mieszkaniową były zawarte w następujące aneksy: aneks z dnia 27.12.2005 r. (w trakcie trwania umowy), o przedłużenie systematycznego oszczędzania do końca 2008 r., aneks z dnia 19.12.2006 r. o podwyższeniu miesięcznych rat, aneks z dnia 18.12.2007 r. o podwyższenie miesięcznych rat oraz aneks z dnia 11.12.2008 r. o przedłużenie umowy do miesiąca grudnia 2009 r. oraz podwyższenie rat.

Prawo do odliczenia przysługuje jedynie do upływu, określonego w umowie o kredyt kontraktowy, terminu systematycznego gromadzenia oszczędności. Liczy się termin określony przed 1 stycznia 2002 r., czyli albo termin zawarty w umowie pierwotnej, albo w aneksie podpisanym najpóźniej do dnia 31 grudnia 2001 r. Ponieważ okres ten został przedłużony w dniu 27.12.2005 r. na okres do końca 2008 r. oraz w dniu 11.12.2008 r. na okres do miesiąca grudnia 2009 r., a więc po roku 2002, wobec tego Wnioskodawca nie mógł skorzystać z ulgi podatkowej w stosunku do środków zgromadzonych okresie oszczędzania tj. od grudnia 2006r., a także za 2007 r. i 2008 r. Ulga podatkowa dotyczyła jedynie środków zgromadzonych zgodnie z zapisem umowy pierwotnej, tj. do listopada 2006 r.

W związku z powyższym, dokonane przez Wnioskodawcę w grudniu 2006 r., 2007 i 2008 r. odliczenie z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej, należy uznać za nienależne.

Zagadnienia dotyczące korygowania deklaracji podatkowych zostały uregulowane w przepisach art. 81 i art. 81b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 81 § 1 ww. ustawy jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

W myśl art. 81 § 2 ww. ustawy skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera odrębnych przepisów, które ograniczałyby uprawnienie podatnika do składania korekt deklaracji.

Takie ograniczenie zostało natomiast wyrażone w art. 81b § 1 pkt 1 i 2 ustawy – Ordynacja podatkowa, zgodnie, z którym uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
   
   

1. kontroli podatkowej,
2. postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   

Zgodnie z art. 81b § 2 ww. ustawy, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem wyjaśniającym przyczynę korekty.

Stosownie do art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie mowa jest o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Tym samym złożone zeznanie podatkowe przez podatnika może być zweryfikowane przez organy podatkowe w drodze czynności sprawdzających unormowanych w Dziale V Ordynacji podatkowej.

W myśl art. 272 organy podatkowe pierwszej instancji, z zastrzeżeniem art. 272a, dokonują czynności sprawdzających, mających na celu:

1. sprawdzenie terminowości:
   
   

• składania deklaracji,

• wpłacania zadeklarowanych podatków, w tym również pobieranych przez płatników oraz inkasentów,
  
  

1. stwierdzenie formalnej poprawności składanych deklaracji przez podatnika,
2. ustalenie stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do stwierdzenia zgodności z przedstawionymi dokumentami.
   
   

Czynności te, traktowane są jako odrębne postępowanie, prowadzone poza jurysdykcyjnym postępowaniem podatkowym. Jednym z celów, do których służą czynności sprawdzające, jest badanie formalnej poprawności dokumentów w postaci deklaracji, w tym również zeznań podatkowych, o jakich mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena formalnej poprawności ma na celu sprawdzenie czy dokument został sporządzony zgodnie z ustalonymi wymaganiami, jeśli takie wymagania wynikają z przepisów prawa, w szczególności z prawa podatkowego. Kolejnym celem czynności sprawdzających, zgodnie z art. 272 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa, jest również ustalanie stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do stwierdzenia zgodności z przedstawionymi dokumentami.

Stosownie do art. 274 Ordynacji podatkowej w razie stwierdzenia, że deklaracja (zeznanie podatkowe) nie została wypełniona zgodnie z ustalonymi wymogami, organ zwraca się do składającego deklarację o złożenie niezbędnych wyjaśnień oraz do skorygowania deklaracji podając przyczyny, z powodu których informacje zawarte w deklaracji poddaje się w wątpliwość. Taki sposób działania bowiem przyczynia się do realizacji zasad ogólnych postępowania podatkowego, zawartych w art. 121 Ordynacji podatkowej (zasada budowania zaufania do organów podatkowych) oraz art. 124 (zasada przekonywania), które mają odpowiednie zastosowanie przy dokonywaniu czynności sprawdzających, zgodnie z dyspozycją art. 280 ustawy Ordynacja podatkowa Stosownie do unormowań ostatniego z powołanych przepisów wezwania strony dokonuje się stosując odpowiednio przepisy Rozdziału 6 Działu IV Ordynacji podatkowej (art. 155-160).

Tym samym w każdym przypadku, w którym zachodzą warunki do zastosowania trybu przewidzianego w art. 274 Ordynacji podatkowej, zwrócenie się przez organ podatkowy do składającego deklarację (zeznanie podatkowe) jest uzasadnione. Przyjęto bowiem założenie, iż każdy podatnik ma możliwość dobrowolnego usunięcia powstałych nieprawidłowości formalnych. Należy go jednak wezwać, tak jak przewidują to powyżej wskazane przepisy Działu IV Rozdziału 6 Ordynacji podatkowej.

Wezwanie organu powinno odpowiadać wymogom formalnym, o jakich mowa w art. 159 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, w tym również co do terminu, do którego żądanie organu powinno być spełnione (§ 1 pkt 5 powołanego przepisu).

Zatem, organ podatkowy, do którego wpłynęło zeznanie podatkowe ma prawo przy spełnieniu warunków przewidzianych w art. 274 § 1 pkt 2 i art. 272 pkt 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 155 § 1 wezwać Pana do złożenia niezbędnych wyjaśnień oraz do skorygowania złożonego zeznania podatkowego.

W tym miejscu należy podkreślić, iż kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywają literalne wykładnie przepisów art. 81 § 1, art. 81b § 1 Ordynacji podatkowej. Przepisy te wprost wskazują na prawo Podatnika (a nie obowiązek) do złożenia korekty deklaracji podatkowej (w celu zniwelowania zawartych w niej nieprawidłowości rachunkowych). Przepisy te stwierdzają, że: „jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy (…) mogą skorygować albo „uprawnienie do skorygowania deklaracji przysługuje. Oznacza to, że tylko odrębne przepisy o randze ustawy, w tym także Ordynacji podatkowej, mogą nadawać czynności skorygowania deklaracji charakter obowiązku, rozumianej jako warunek konieczny nabycia innego prawa, np. do stwierdzenia nadpłaty.

Przepisy Ordynacji podatkowej w zasadzie nie zawierają norm prawnych, które nadawałyby czynności korekty deklaracji obowiązku samoistnego. Jedynym takim przepisem jest powołany wcześniej art. 274 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, który stwierdza, że „organ podatkowy zwraca się do składającego deklarację (…) o skorygowanie deklaracji”, w razie stwierdzenia w niej błędów, oczywistych omyłek bądź wypełnienia jej niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych.

Powyższe dywagacje potwierdzają, że obowiązkiem każdego podatnika jest terminowe składanie deklaracji podatkowych za dane okresy rozliczeniowe, które powinny odpowiadać rzeczywistym uwarunkowaniom (będą rzetelne) oraz nie będą zawierać jakichkolwiek uchybień formalnych (będą niewadliwe). W przypadku wystąpienia uchybień formalnych w postaci błędów rachunkowych Podatnik ma prawo (a nie obowiązek) skorygować błędnie wypełnioną deklarację podatkową.

W myśl art. 275 Ordynacji podatkowej, jeżeli ze złożonej deklaracji wynika, że podatnik skorzystał z przysługujących mu ulg podatkowych, organ podatkowy może zwrócić się do niego o okazanie dokumentów lub o złożenie fotokopii dokumentów, których posiadania przez podatnika, w określonym czasie, wymaga przepis prawa.

Powyższy przepis umożliwia organom podatkowym ustalanie stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do stwierdzenia zgodności z przedstawionymi dokumentami w przypadku, gdy ze złożonej deklaracji wynika, że podatnik korzystał z przysługujących mu ulg podatkowych. Przepis ten pozwala na wstępne badanie, przed podjęciem ewentualnej kontroli podatkowej czy wszczęciem postępowania podatkowego, rzetelności złożonej deklaracji w części dotyczącej takich ulg.

Wobec wyżej przytoczonych przepisów należy stwierdzić, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku organ podatkowy nie był zobowiązany do przesłania pisma informującego o zaistniałej pomyłce przelania na konto środków za grudzień 2006 r. i za 2007 r. oraz o obowiązku złożenia korekty za wskazane lata (grudzień 2006 r. i 2007 r.)

Na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, na równi z zaległością podatkową traktuje się także nadpłatę, jeżeli w zeznaniu lub w deklaracji, o których mowa w art. 73 § 2, została wykazana nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej, a organ podatkowy dokonał jej zwrotu lub zaliczenia na poczet zaległości podatkowych bądź bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych.

Na podstawie art. 53 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę.

Przepis § 1 stosuje się również do należności, o których mowa w art. 52 § 1, oraz do nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, w części przekraczającej wysokość podatku należnego za rok podatkowy (art. 53 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

W myśl art. 53 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, odsetki za zwłokę nalicza podatnik, płatnik, inkasent, następca prawny lub osoba trzecia odpowiadająca za zaległości podatkowe, z zastrzeżeniem art. 53a, art. 62 § 4, art. 66 § 5, art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 i art. 76a § 1.

Stosownie do art. 53 § 4, odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego.

Zgodnie z art. 53 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 1, odsetki za zwłokę naliczane są odpowiednio od dnia:

1. zwrotu nadpłaty, zwrotu podatku, zwrotu oprocentowania lub zaliczenia na poczet zaległości podatkowych lub na poczet bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych;
2. pobrania wynagrodzenia.
   
   

W sytuacji opisanej we wniosku ma zastosowanie przepis art. 53 § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej, a zatem odsetki za zwłokę naliczane są odpowiednio od dnia zwrotu nadpłaty, a nie jak wskazał Wnioskodawca od daty doręczenia pisma Urzędu Skarbowego o obowiązku zwrotu odpisu kwoty za grudzień 2006 r. i 2007 r., stwierdzającego, że kwoty z tego tytułu zostały omyłkowo przelane na konto bankowe Wnioskodawcy.

Reasumując, odpisy dokonywane przez Wnioskodawcę z tytułu zawartej umowy z bankiem prowadzącym kasę mieszkaniową o systematycznym gromadzeniu oszczędności, począwszy od grudnia 2006 r. są nienależne.

Wnioskodawca powinien zwrócić odliczone z tego tytułu kwoty wraz z należnymi odsetkami, naliczonymi od dnia zwrotu nadpłaty.

Jednocześnie należy zauważyć, iż organ podatkowy nie był zobowiązany do przesłania pisma informującego o zaistniałej pomyłce przelania na konto środków za grudzień 2006 r. i za 2007 r. oraz o obowiązku złożenia korekty za wskazane lata (grudzień 2006 r. i 2007 r.).

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego należy stwierdzić, że orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.