INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2009 r. (data wpływu 27 lipca 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 1 października 2009 r. i 7 października 2009 r., będącymi odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 28 września 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy rzeźb ogrodowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy rzeźb ogrodowych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 1 października 2009 r. (data wpływu 1 października 2009 r.) oraz pismem z dnia 7 października 2009 r. (data wpływu 7 października 2009 r.), będącymi odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 28 września 2009 r. znak IPPP1-443-727/09-2/JB, IPPB2-436-289/09-2/MZ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka) nieprowadząca działalności gospodarczej w zakresie handlu dziełami sztuki, zarejestrowana jako podatnik VAT czynny zamierza dokonać sprzedaży rzeźb. Przedmiotowe rzeźby stanowią majątek spółki. Rzeźby mające być przedmiotem transakcji nie były nabywane w celu dalszej odprzedaży. Przy nabyciu towarów nie został naliczony podatek od towarów i usług. Przedmiotowe rzeźby stały się majątkiem Spółki w wyniku podziału i wydzielenia ze Spółki P. Sp. z o.o. składników majątkowych (min. przedmiotowych rzeźb). Podział został przeprowadzony w oparciu o art. 528 i nast. Kodeksu spółek handlowych, w sposób opisany w art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu, tj. przez przeniesienie części majątku P. Sp. z o.o. (Spółki dzielonej) na Spółkę (nowo zawiązaną) (podział przez wydzielenie).

W piśmie z dnia 7 października 2009 r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż dzieła sztuki – rzeźby i inne elementy wyposażenia parku zabytkowego znalazły się w majątku Spółki w wyniku podziału P i wniesienia do nowo powstałej Spółki. Dodatkowo w skład aktywów tej spółki weszły wierzytelności z tytułu nie zapłaconej części kwoty za sprzedane 100% udziałów w należącej do P spółce „S”. Podział i powołanie nowej spółki odbyło się 15.05.2008 r.

Spółka wyjaśnia ponadto, iż od początku elementy wyposażenia parku, należące do P, znajdowały się i były eksponowane w zabytkowym zespole pałacowo-parkowym w S k/B. Po sprzedaży spółki „S”, przedmioty te nadal znajdowały się w majątku P, gdyż nabywca spółki nie miał wystarczających możliwości finansowych, aby je odkupić, zwłaszcza, że zalegał jeszcze z uregulowaniem pełnej kwoty za udziały. Tak powstała idea podziału spółki P i przeniesienia wspomnianych wyżej aktywów związanych z zespołem pałacowym do odrębnej spółki (tj. Wnioskodawcy). Aktualnie powstały możliwości odkupienia przez Spółkę „S” elementów wyposażenia parku, dlatego pojawiła się kwestia naliczania lub nienaliczania podatku od towarów i usług przy sprzedaży tego wyposażenia. Spółka wyjaśnia, że są to przedmioty najczęściej z XIX-go wieku, i wszystkie – także XX-wieczne – spełniają kryterium przedmiotów używanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisana w stanie faktycznym dostawa towarów podlega zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust 1 pkt 2 VATU...

Zdaniem wnioskodawcy, przedmiotowa dostawa towarów podlega zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., (Dz. U. UE L 2006 Nr 347 poz. 1.) w związku z art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU. W ocenie podatnika w przedmiotowym stanie faktycznym nie znajdą zastosowania przepisy rozdziału 4 działu XII VATU „Szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków”, lecz zasady ogólne opodatkowania dostawy towarów używanych. Nawet gdyby przyjąć, iż przedmiotowa dostawa jest opodatkowana na podstawie art. 120 ust. 4 VATU podatnikowi przysługiwałaby w tym zakresie na podstawie art. 120 ust. 14 VAT możliwość wyboru opodatkowania na zasadach ogólnych, w rezultacie czego przedmiotowa dostawa podlegałaby zwolnieniu na podstawie art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE w związku art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU.

Powyższe wynika w pierwszej kolejności z faktu, że zarówno okoliczności nabycia przez podatnika przedmiotowych rzeźb jak też okoliczności dostawy tychże nie wypełniają dyspozycji przepisu artykułu 120 VATU.

Przepis artykułu 120 VATU oparty został na treści art. 26a VI Dyrektywy (art. 311-343 Dyrektywy 2006/112/WE). Spółka wskazuje, iż w literaturze przedmiotu podnosi się: „Konieczność wprowadzenia zasad szczególnych w odniesieniu do wymienionych w nim towarów wynikała z faktu, że opodatkowanie dostaw tych przedmiotów na zasadach ogólnych (tzn. gdzie podstawą opodatkowania byłaby cała kwota należna od dostawcy) mogłaby skutkować wielokrotnym opodatkowaniem tego samego towaru, który był używany dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą i - w związku z tym - przy nabyciu, których nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powtórne wprowadzanie takich towarów do obrotu przez podatników VAT, skutkowałoby opodatkowaniem nie tylko ich wartości netto, ale również niezaliczonego wcześniej podatku. Takie rozwiązanie mogłoby negatywnie wpływać na konkurencyjność sprzedaży tych towarów dokonywaną przez podatnika VAT, w porównaniu z ich sprzedażą okazjonalną, prowadzoną przez podmioty niebędące podatnikami VAT, jak również pozostawałoby w sprzeczności z zasadą neutralności podatku sformułowaną w I Dyrektywie.(za G. Borecka VAT w dyrektywach Rady UE a regulacja polska, Szczególne zasady opodatkowania, Przegląd Podatkowy 2002 nr 10 str. 27).

Przepis art. 120 VATU przewiduje opodatkowanie dostawy dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich, antyków oraz towarów używanych, w ramach szczególnej procedury w następujących przypadkach: 1) importu dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich oraz antyków, 2) dostawy dzieł sztuki dokonywanej: a) przez ich twórcę lub spadkobiercę twórcy, b) okazjonalnie przez podatnika innego niż podatnik, o którym mowa w ust. 4 i 5, którego działalność jest opodatkowana, w przypadku, gdy dzieła sztuki zostały osobiście przywiezione przez podatnika lub zostały przez niego nabyte od ich twórcy lub spadkobiercy twórcy, lub też w przypadku, gdy uprawniają one do pełnego odliczenia podatku; 3) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dostawa ww. towarów będzie opodatkowana stawką 7%), oraz w przypadku gdy dostawy towarów używanych dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez podatnika dokonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych. Ustawa wprowadza więc dwa kryteria uznania dostawy za opodatkowaną w ramach procedury szczególnej tj. kryterium przedmiotowe import (art. 120 ust 2 VATU), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 120 ust. 3 pkt 2 VATU) oraz mieszane przedmiotowo-podmiotowe w przypadku opodatkowania dostawy towarów określonej w ust. 3 i ust. 4 art. 120 VATU. Aby więc dostawa towaru była opodatkowana zgodnie z przepisami art. 120 VATU musi ona być:

1. albo importem,
2. albo dostawą dokonywaną przez twórcę bądź spadkobiercę twórcy,
3. albo dostawą dokonywaną okazjonalnie przez podatnika innego niż podatnik, o którym mowa w ust. 4 i 5,
4. albo wewnątrzwspólnotową dostawą towarów,
5. bądź wreszcie dostawą towarów dokonywaną przez podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych (działalność handlową w zakresie dzieł sztuki/towarów używanych/przedmiotów kolekcjonerskich/antyków).
   
   

W przedmiotowym stanie faktycznym z uwagi na okoliczności planowanej dostawy towarów oraz okoliczności nabycia tychże w sposób jednoznaczny należy wykluczyć warianty, o których mowa w ust. 2, 3 pkt 1 lit. a, ust. 3 pkt 2 oraz ust. 4 artykułu 120 VATU.

Przedmiotowa dostawa towarów będzie miała, bowiem miejsce na terytorium RP, a sprzedający nie jest twórcą (lub spadkobiercą twórcy), nie prowadzi też ani nie zamierza rozpocząć prowadzenia handlu działami sztuki (tj. czynności polegających na dostawie dzieł sztuki), zaś przedmiotowe dzieła sztuki (rzeźby ogrodowe), jak zostało przedstawione w stanie faktycznym nie zostały nabyte w celu dalszej odprzedaży tychże. Teoretycznie jedyną podstawę do opodatkowania przedmiotowej dostawy mógłby stanowić przepis art. 120 ust. 3 pkt 1 lit. b VATU, jednakże przedmiotowa transakcja nie wypełnia także dyspozycji ww. przepisu. Co prawda przedmiotowej dostawy towarów będzie dokonywał podatnik inny niż podatnik zajmujący się działalnością w zakresie handlu dziełami sztuki, (o którym mowa w ust. 4 i 5 art. 120 VATU) zaś jego działalność jest działalnością opodatkowaną, jednakże nie wypełnia ona kryterium nabycia.

Zgodnie z ww. przepisem dzieła sztuki mające być przedmiotem dostawy powinny być:

1. osobiście przywiezione przez podatnika, lub
2. nabyte przez niego do od twórcy (lub spadkobiercy twórcy), lub
3. uprawniać nabywcę do pełnego odliczenia podatku.
   
   

W przedmiotowym stanie faktycznym nabycie towaru nastąpiło od innej osoby niż wymienione w art. 120 ust. 3 pkt 1 lit. b VATU. Podatnik nie nabył przedmiotowych rzeźb ogrodowych od ich twórcy bądź spadkobiercy twórcy.

Nabycie przedmiotowych rzeźb nie uprawniło podatnika do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ tenże podatek nie wystąpił. Przedmiotowe rzeźby stały się, bowiem majątkiem Spółki w wyniku podziału i wydzielenia ze Spółki P Sp. z o. o. składników majątkowych (m.in. przedmiotowych rzeźb). Podział został przeprowadzony w oparciu o art. 528 i nast. Kodeksu spółek handlowych, w sposób opisany w art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu, tj. przez przeniesienie części majątku P Sp. z o.o. (Spółki dzielonej) na Spółkę (nowo zawiązaną) (podział przez wydzielenie). Mając na uwadze powyższe w przedmiotowej sytuacji do planowanej dostawy towarów nie znajdują zastosowania przepisy art. 120 VATU (szczególne procedury). Konsekwentnie w takim zakresie dostawa towarów powinna podlegać opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Opodatkowanie przedmiotowej dostawy na zasadach ogólnych wydaje się także potwierdzać ratio legis przepisu art. 120 VATU. Przepis ten miał, bowiem stanowić swojego rodzaju preferencje dla podatników dokonujących dostawy dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich, antyków, towarów używanych.

Preferencyjny charakter przepisów art. 120 VATU potwierdza w pierwszej kolejności przepis art. 120 ust. 14 VATU, który przewiduje możliwość wyboru opodatkowania na zasadach ogólnych w sytuacji, gdy dostawa towarów mogłaby korzystać z preferencji o której mowa w art. 120 ust. 4 VATU. Umiejscowienie przepisu art. 120 ust. 14 VATU, w treści przepisu art. 120 wskazuje na fakultatywność wyboru przez podatnika opodatkowania w systemie marży. Konsekwentnie w każdym przypadku gdyby podatnik uznał, że opodatkowanie dostawy na zasadach ogólnych jest dla niego z pewnych względów korzystniejsze, może on stosować zasady ogólne, niezależnie od faktu, iż dostawa spełniałaby przesłanki dla opodatkowania w systemie marży. W dalszej kolejności na preferencyjny charakter art. 120 VATU wskazują zarówno możliwość stosowania do dostawy dzieł sztuki/towarów używanych siedmio procentowej stawki podatkowej czy też możliwości opodatkowania dostawy ww. towarów w systemie „marży”.

Owe preferencyjne formy opodatkowania mają na celu zapobieżenie sytuacji, w której osoba zajmującą się handlem dziełami sztuki, czy też osoba dokonująca ich dostawy okazjonalnie z uwagi na brak możliwości odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towaru opodatkowywałaby nie kwotę netto, lecz także kwotę naliczonego przy zakupie podatku VAT. Jak było już podnoszone na wstępie, potwierdzenie preferencyjnego charakteru art. 120 VATU znajdujemy w treści przepisów Dyrektywy 112/2006/WE, (która zastąpiła Szóstą Dyrektywę Rady z dnia 17 maja 1977), „Konieczność wprowadzenia specjalnych zasad opodatkowania w odniesieniu do towarów objętych przepisami art. 26a wynikała z faktu, że opodatkowanie ich dostaw na zasadach ogólnych skutkowałoby w niektórych sytuacjach wielokrotnym opodatkowaniem tego samego towaru. Mogłoby do tego dojść np. w przypadku ponownego wprowadzenia do obiegu gospodarczego towarów, które zostały nabyte dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, i w związku, z którymi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu. W takiej sytuacji opodatkowaniu podlegałaby wartość tych towarów, która zawierałaby już element nie odliczonego podatku VAT. Przepisy omawianego artykułu pozwalają uniknąć tego typu przypadków, co stanowi realizację jednego z podstawowych celów harmonizacji przepisów dotyczących VAT, jakim jest eliminacja podwójnego opodatkowania” (za G. Młynarczyk, VI Dyrektywa VAT, K. Sachs (red.) Warszawa 2004 s. 674.). Jak przedstawiono w opisanym stanie faktycznym, opisane powyżej przesłanki będące podstawą dla zastosowania procedury szczególnej (tj. art. 120 VATU) nie występują. Podatek VAT nie został, bowiem naliczony przy nabyciu. Konsekwentnie opodatkowanie przedmiotowej dostawy na zasadach ogólnych nie wpłynie w żaden sposób ani na konkurencyjność dostawy przedmiotowego towaru ani nie będzie skutkowało podwójnym opodatkowaniem przedmiotowej dostawy z uwagi na podleganie zwolnieniu towaru w momencie nabycia przez Spółkę.

Mając na uwadze powyższe wywody należy podnieść, że w przedmiotowym stanie faktycznym, żadna z przesłanek opodatkowania wymieniona w art. 120 VATU nie znajduje zastosowania. W konsekwencji jedyną podstawą do opodatkowania przedmiotowej dostawy będzie powrót do zasad ogólnych opodatkowania VAT. W szczególności brak jest w ustawie o podatku od towarów i usług przepisu, który dla dostawy dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich, antyków lub towarów używanych (tj. przedmiotów określonych w art. 120 ust. 1 VAT) zastrzegał opodatkowanie jedynie w ramach procedury szczególnej. Na powyższe wskazuje przede wszystkim treść ust. 1 art. 120 VATU, w którym ustawodawca posłużył się określeniem „na potrzeby stosowania niniejszego artykułu”. Powyższe oznacza, że ustęp 1 art. 120 VATU stanowi swojego rodzaju słowniczek zawierający definicje poszczególnych towarów, ale znajdujące zastosowanie jedynie w ramach art. 120 VATU. A contrario we wszystkich przypadkach nieobjętych zakresem art. 120 VATU należy do zdefiniowanych w nich pojęć stosować zasady ogólne, właściwe dla całej ustawy w szczególności zaś pojęcie towarów (art. 2 pkt 6 VATU) oraz definicję towarów używanych (art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU).

Jak wynika z art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W świetle ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 45 ustawy kodeks cywilny, rzeczami są tylko przedmioty materialne.

„Przepis art. 45 K.C. zawiera ustawową, czyli tzw. legalną definicję rzeczy w znaczeniu technicznoprawnym (E. Gniewek (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2006, s. 107). W literaturze powszechnie akceptuje się definicję rzeczy rozumianą w ten sposób, iż „rzeczami w rozumieniu naszego prawa cywilnego są materialne części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym, na tyle wyodrębnione (w sposób naturalny lub sztuczny), że w stosunkach społeczno-gospodarczych mogą być traktowane, jako dobra samoistne” (J. Wasilkowski, Zarys prawa rzeczowego, Warszawa 1963, s. 8). Na pojęcie rzeczy składają się, więc dwie cechy o charakterze konstytutywnym: materialny ich charakter i wyodrębnienie z przyrody (Z. Radwański, Prawo cywilne, 2005, s.114; M. Bednarek. Mienie. Komentarz do art. 44-55 3 Kodeksu cywilnego, Kraków 1997,s.45 in.). Stąd też rzeczami są wyłącznie materialne części przyrody, przy czym nie ma znaczenia ich wartość materialna, chodzi tylko o ich materialną postać, np. rzeczą jest fotografia, kartka papieru, mogą one, bowiem funkcjonować w obrocie prawnym, jako dobra samoistne, czyli jako przedmiot stosunku cywilnoprawnego (prawno-rzeczowego, obowiązaniowego).” (za A. Kidyba (red.), K. Kopaczyńska-Pieczniak, E. Niezbecka, Z. Gawlik, A. Janiak, A. Jedliński, T. Sokołowski, Kodeks cywilny, Komentarz. Tom I. Część ogólna, LEX, 2009). Na tle powyższej definicji wynika w sposób jednoznaczny, że rzeźby ogrodowe spełniają ustawową definicję towaru, o której mowa w art. 2 pkt 6 VATU, a tym samym brak jest podstaw do przyjęcia twierdzenia jakoby jedyną definicją znajdującą zastosowanie do dostawy rzeźb ogrodowych miałaby być definicja określona w art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. c) VATU. Jak już było podnoszone przedmiotowa definicja znajduje zastosowanie tylko na potrzeby stosowanie rozdziału 4 Działu XII ustawy, w konsekwencji we wszystkich innych przypadkach dostaw towarów nieobjętych zakresem art. 120 VATU zastosowanie znajdzie definicja ogólna tj. definicja towaru ze słowniczka ustawy (art. 2 pkt 6 VATU). W konsekwencji także dostawa towarów dokonywana przez czynnego podatnika VAT będzie podległa, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU, opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Stanowisko przedstawione przez Spółkę znajduje potwierdzenie w interpretacji z dnia 10 maja 2007, 55/051-PP/443-9B-18/06/MC, w której organ podatkowy stwierdził, że „zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT podlegać będą towary używane, które stanowiły u dokonującego dostawy składniki majątku, a nie były przedmiotem jego działalności - towarem handlowym.”

W przedmiotowym stanie faktycznym dostawa rzeźb będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT. Powyższe wynika z artykułu 136 Dyrektywy 2006/112/WE w związku z artykułem 43 ust. 1 pkt 2 VATU. Zgodnie z art. 43 VATU zwalnia się dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do odliczenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Polski ustawodawca przez towary używane rozumie ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł, co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Art. 43 VATU wprowadza tym samym dwie przesłanki dla zwolnienia dostawy towaru, jako towaru używanego:

1. w stosunku do towaru dokonującemu dostawy nie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego (art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU),
2. towar będący przedmiotem dostawy był używany przez podatnika dokonującego dostawy, co najmniej przez pół roku od nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 43 ust. 2 VATU),
   
   

Zgodnie zaś z treścią art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE: Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. dostawy towarów używanych wykorzystywanych wyłącznie do celów działalności zwolnionej na podstawie art. 132, 135, 371, 375, 376, i 377, art. 378 ust. 2, art. 379 ust. 2 i art. 380-390, jeżeli towary te nie dały prawa do odliczenia,
2. dostawy towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu zgodnie z art. 176”.
   
   

„Artykuł 136 przewiduje zwolnienie z VAT dostawy towarów wykorzystywanych w całości na cele działalności zwolnionej od podatku na podstawie artykułów art. 132, 135, 371, 375, 376, i 377, art. 378 ust. 2, art. 379 ust. 2 i artykułów 380-390, o ile towary te nie uprawniały podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu. Ponadto zwolnienie dotyczy dostaw towarów przy nabyciu, których podatek nie podlegał odliczeniu na podstawie artykułu 176. Należy zauważyć, że przepis dotyczy wszystkich przypadków, kiedy zgodnie z postanowieniami Dyrektywy VAT podatnicy opodatkowani na zasadach ogólnych nie mają prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów. Obejmuje on, bowiem zarówno sytuacje podatników dokonujących transakcji podlegających zwolnieniu bez prawa do odliczenia podatku naliczonego (np. artykuł 135 czy 137) jak i przypadki towarów, których natura nie pozwala na odliczenie związanego z nimi podatku (art. 176). Celem wprowadzenia powyższej regulacji jest uniknięcie przypadków podwójnego opodatkowania w sytuacji, kiedy dostawy towarów podlegających, co do zasady, opodatkowaniu, dokonuje podatnik, któremu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.”(Mularczyk Grzegorz K. Sachs(red,) H. Namysłowski(red.) Dyrektywa VAT, LEX 2008).

Z treści artykułu 136 Dyrektywy 2006/112/WE wynika, że dla zastosowania zwolnienia z VAT nie ma znaczenia okres używania, a jedynie spełnienie elementów wymienionych w ww. przepisie. Posługując się przykładem sprzedaż po tygodniu od nabycia towaru nabytego uprzednio bez podatku naliczonego lub też zwolnionego z podatku w świetle Dyrektywy 2006/112/WE jest objęta zwolnieniem.

Jak podnosi się w doktrynie prawa podatkowego zakres przedmiotowy zwolnienia towarów używanych określony w art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU jest znacznie węższy niż określony w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. „Dyrektywa nie odnosi się do samych towarów używanych, - ale w praktyce do wszelkich towarów przy nabyciu lub wytworzeniu, których podatek naliczony nie podlegał odliczeniu. Tym samym przepisy Dyrektywy mają zapewnić rzeczywiste jednokrotne opodatkowanie tych towarów (z ekonomicznego punktu widzenia). W praktyce oznacza to, że na gruncie przedmiotowego przepisu Dyrektywy 2006/112/WE podatnik może dokonać dostawy z użyciem zwolnienia przedmiotowego każdego - a nie tyko używanego - towaru, jeżeli nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do tego towaru. Zważywszy na powyższe, jak również biorąc pod uwagę fakt, że przepis art. 136 tej Dyrektywy ma charakter regulacji obligatoryjnej - jest przy tym wystarczająco precyzyjny - w świetle orzecznictwa ETS <..> i wypracowanej przez Trybunał doktryny bezpośredniego stosowania przepisów Dyrektywy, wydaje się, że nie ma przeszkód ku temu, by podatnicy stosowali zwolnienie przedmiotowe na zasadach określonych w Dyrektywie także w przypadku, gdy towary będące przedmiotem dostawy nie spełniają przesłanek uznania ich za używane w rozumieniu definicji z art. 43 ust. 2 VATU” (T. Michalik, VAT 2009, Warszawa 2009 s. 531).

Spółka wskazuje, iż powyższy pogląd znajduje w sposób bezpośredni odzwierciedlenie w linii orzeczniczej, jaką wypracował Europejski Trybunał Sprawiedliwość. W orzeczeniu C-6/64 Flamino Costa trybunał sformułował pogląd, iż w przypadku sprzeczności normy prawa krajowego z normą prawa wspólnotowego, podmioty, których zadaniem jest stosowanie prawa (w tym prawa podatkowego), mają obowiązek pominięcia normy prawa krajowego sprzecznej z normą prawa wspólnotowego (treść orzeczenia za T. Michalik, VAT 2009, Warszawa 2009 s. 10). Możliwość powołania się podatnika bezpośrednio na regulacje wspólnotowe w sposób wyraźny wynika z treści orzeczenia C-41/74 Van Duyn, w którym skład orzekający stwierdził, iż „wykluczenie możliwości powołania się przez zainteresowanych na obowiązek przewidziany w art. 189 Traktatu byłoby zasadniczo sprzeczne z wiążącym skutkiem dyrektywy w świetle tego artykułu. Jeśli organy Wspólnoty nałożyłyby na Państwa Członkowskie, w drodze dyrektyw, obowiązek postępowania w określony sposób, skutki przyjęcia takiego rozwiązania byłyby połowiczne gdyby osoby fizyczne nie mogłyby powoływać się na ten obowiązek przed sądami krajowymi i jeśli sądy krajowe nie mogłyby go uwzględnić, jako części prawa wspólnotowego. Z artykułu 177 Traktatu, który upoważnia sądy krajowe do przekazywania sądom zagadnień dotyczących ważności i interpretacji wszystkich aktów prawnych instytucji wspólnotowych, wynika ponadto, iż osoby fizyczne mogą się powoływać na te akty przed sądami krajowymi. (treść orzeczenia za K. Sachs VI Dyrektywa VAT, Warszawa 2004, s 937).

Z kolei w orzeczeniu C-8/81 Ursula Becker, ETS stwierdził, że: „(..) w przypadkach, w których organy Wspólnoty zobowiązały Państwa Członkowskie, w drodze Dyrektywy, do przyjęcia pewnego planu działania, skuteczność takiego środka byłaby zmniejszona, gdyby uniemożliwiono stosowanie go przez osoby fizyczne, w postępowaniu przed sądem, a sądy krajowe nie mogłyby go uwzględniać, jako części prawa wspólnotowego. W związku z powyższym w każdym przypadku, w którym przepisy Dyrektywy wydają się być, co do ich przedmiotu, bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, a przepisy wprowadzające nie zostały przyjęte w wyznaczonym terminie, na przepisy Dyrektywy można powoływać się w związku z jakimkolwiek przepisem krajowym niezgodnym z Dyrektywą, bądź w zakresie, w jakim przepisy Dyrektywy określają prawa przysługujące osobom fizycznym w sprawach przeciwko Państwu Członkowskiemu” (treść orzeczenia za K. Sachs VI Dyrektywa VAT, Warszawa 2004, s 27).

Obowiązek bezpośredniego stosowania norm prawa wspólnotowego przez organy podatkowe państw członkowskich został w sposób bezpośredni wskazany przez ETS w wyroku C-431/92, w którym stwierdził, że organy podatkowe mają obowiązek stosowania dyrektyw, nawet w przypadku, gdy nie zostały one w ogóle przez dane państwo implementowane. Wynika z tego, że tym bardziej stosowane być powinny w przypadku, gdy owa implementacja była niepełna, a przez to nieprawidłowa (treść orzeczenia za T. Michalik, VAT 2009, Warszawa 2009 s. 12).

Strona wskazuje, iż potwierdzenie obowiązku bezpośredniego stosowania przepisów dyrektywy przez sądy i organy podatkowe znaleźć można także w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. w orzeczeniu III SA/Wa 2219/05, w którym czytamy „Zdaniem sądu w kwestii będącej przedmiotem sporu, jaki zaistniał pomiędzy stroną skarżącą a organami podatkowymi doszło do niewłaściwej, niepełnej implementacji przepisów VI Dyrektywy do polskiego porządku prawnego (..) W tym stanie rzeczy należało stwierdzić, że strona skarżąca wnosząc o stwierdzenie nadpłaty podatku była uprawniona do powołania się na skutki przepisu art. 9(3)e VI Dyrektywy stanowiącego, że świadczone przez stronę skarżącą usługi opisane we wnioskach o stwierdzenie nadpłaty należało uznać za wykonane poza terytorium Polski a zatem za usługi nie opodatkowane polskim podatkiem od towarów i usług - a contrario art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Z tych względów należało uznać, że organy podatkowe z naruszeniem art. 72 § 1 pkt 1 OrdPU odmówiły skarżącej spółce stwierdzenia nadpłaty podatku”. Podobnie w wyroku III SA/Wa 263/06, skład orzekający stwierdził, że „Przy wydawaniu interpretacji indywidualnej organ podatkowy nie może uchylać się od uwzględnienia wiążącej Polskę dyrektywy UE. Jeżeli dyrektywa nie została we właściwym terminie implementowana lub została implementowana niewłaściwie, to organ może i powinien stosować ją bezpośrednio.”

Zatem aby zastosować bezpośrednio przepis Dyrektywy, muszą być spełnione kumulatywnie następujące trzy warunki:

1. przepis dyrektywy musi mieć charakter bezwarunkowy,
2. przepis dyrektywy musi być wystarczająco precyzyjny,
3. państwo członkowskie w ogóle nie implementowało przepisu bądź nie wdrożyło go w wymaganym terminie lub implementowało go w sposób nieprawidłowy.
   
   

Analiza przepisu art. 136 Dyrektywy 112/2006/WE wskazuje w sposób nie budzący wątpliwości, że wszystkie z ww. warunków zostały spełnione. W szczególności analiza treści przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU potwierdza że zakres przedmiotowego przepisu jest zdecydowanie węższy niż zakres przepisu artykułu 136 Dyrektywy 112/2006/WE. W konsekwencji do wszystkich zdarzeń objętych zakresem przepisu art. 136 Dyrektywy 112/2006/WE, które nie zostały objęte dyspozycją przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 VAT, przepis Dyrektywy znajdzie bezpośrednie zastosowanie. Oznacza to, że we wszystkich przypadkach, w których w świetle art. 136 Dyrektywy 112/2006/WE przysługiwałoby podatnikowi prawo do zwolnienia dostawy towarów, dostawa ta korzysta ze zwolnienia niezależnie od tego, że przepis prawa krajowego nie przewiduje takiej możliwości. W przedmiotowym stanie faktycznym dostawa rzeźb ogrodowych w stosunku, do których przy nabyciu nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego korzysta ze zwolnienia, bezpośrednio na podstawie przepisu artykułu 136 Dyrektywy 112/2006/WE.

Dodatkowo Strona podnosi, iż nawet w przypadku przyjęcia, jako prawidłowej interpretacji zgodnie, z którą przedmiotowa dostawa jest opodatkowana na podstawie art. 120 VATU Spółce na podstawie art. 120 ust. 14 VAT przysługuje możliwość wyboru opodatkowania na zasadach ogólnych, w rezultacie, czego przedmiotowa dostawa podlegać będzie zwolnieniu na podstawie art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE w związku z 43 ust. 1 pkt 2 VATU.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynku i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku. W art. 120 ustawy przewidział zaś stosowanie szczególnych procedur w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków. Na potrzeby stosowania szczególnych procedur określonych w ww. przepisie (i tylko tych procedur, bowiem w przypadkach do których nie będą miały zastosowania przepisy art. 120 ustawy stosować należy definicje zawarte w art. 2 bądź pozostałych przepisach ustawy), określono co należy rozumieć pod pojęciem dzieł sztuki, antyków i towarów używanych.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 1 ustawy przez dzieła sztuki rozumie się:

1. obrazy, kolaże i podobne tablice, malowidła oraz rysunki wykonane w całości przez artystę, inne niż plany oraz rysunki dla celów architektonicznych, inżynieryjnych, przemysłowych, handlowych, topograficznych i im podobnych, ręcznie zdobione artykuły wyprodukowane, scenografię teatralną, tkaniny do wystroju pracowni artystycznych lub im podobne wykonane z malowanego płótna (CN 9701), (PKWiU 92.31.10-00.1),
2. oryginalne sztychy, druki i litografie sporządzone w ograniczonej liczbie egzemplarzy, czarno-białe lub kolorowe, złożone z jednego lub kilku arkuszy, w całości wykonane przez artystę, niezależnie od zastosowanego przez niego procesu lub materiału, z wyłączeniem wszelkich procesów mechanicznych lub fotomechanicznych (CN 9702 00 00), (PKWiU ex 92.31.10-00.90),
3. oryginalne rzeźby oraz posągi z dowolnego materiału, pod warunkiem że zostały one wykonane w całości przez artystę; odlewy rzeźby, których liczba jest ograniczona do 8 egzemplarzy, a wykonanie było nadzorowane przez artystę lub jego spadkobierców (CN 9703 00 00), (PKWiU 92.31.10-00.2),
4. gobeliny (CN 5805 00 00), (PKWiU 17.40.16-30.00) oraz tkaniny ścienne (CN 6304), (PKWiU ex 17.40.16-59.00 i 17.40.16-53.00) wykonane ręcznie na podstawie oryginalnych wzorów dostarczonych przez artystę pod warunkiem, że ich liczba jest ograniczona do 8 egzemplarzy,
5. fotografie wykonane przez artystę, opublikowane przez niego lub pod jego nadzorem, podpisane i ponumerowane, ograniczone do 30 egzemplarzy we wszystkich rozmiarach oraz oprawach.
   
   

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 3 ustawy przez antyki rozumie się przedmioty, inne niż wymienione w pkt 1 i 2, których wiek przekracza 100 lat (CN 9706 00 00).

Przez towary używane natomiast, w myśl art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 27.41.10-30, ex 27.41.10-50, ex 27.41.20-30, ex 27.41.20-50, ex 27.41.20-70.00, 27.41.30-30, 27.41.30-50, 27.41.61-00, 27.41.62-00, 36.22.11-30.00, 36.22.11-50.00 i 36.22.12-30.00).

Zgodnie z art. 120 ust. 3 ustawy stawkę podatku 7% stosuje się również do:

1. dostawy dzieł sztuki dokonywanej:
   a) przez ich twórcę lub spadkobiercę twórcy,
   b) okazjonalnie przez podatnika innego niż podatnik, o którym mowa w ust. 4 i 5, którego działalność jest opodatkowana, w przypadku gdy dzieła sztuki zostały osobiście przywiezione przez podatnika lub zostały przez niego nabyte od ich twórcy lub spadkobiercy twórcy, lub też w przypadku gdy uprawniają go one do pełnego odliczenia podatku.
2. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli dokonującym dostawy, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, jest podatnik podatku od wartości dodanej, do którego miałyby zastosowanie przepisy pkt 1.
   
   

W myśl natomiast art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach (art. 120 ust. 10 ustawy).
   
   

W myśl ust. 11 art. 120 ustawy przepisu ust. 4 i 5 mogą mieć również zastosowanie do dostawy:

1. dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków uprzednio importowanych przez podatnika, o którym mowa w ust. 4 i 5;
2. dzieł sztuki nabytych od ich twórców lub spadkobierców twórców;
3. dzieł sztuki nabytych od podatnika, o którym mowa w art. 15, innego niż wymieniony w ust. 4 i 5, które podlegały opodatkowaniu podatkiem według stawki 7%.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem dostawy są rzeźby ogrodowe, które Wnioskodawca nabył w wyniku podziału i wydzielenia ze Spółki P. Rzeźby mające być przedmiotem sprzedaży nie były nabywane w celu dalszej odsprzedaży. Przy ich nabyciu nie został naliczony podatek VAT. Przedmiotowe rzeźby były elementem wyposażenia parku w zabytkowym zespole pałacowo-parkowym w S k/B.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy do okoliczności przedstawionej sprawy stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo zastosowania obniżonej stawki podatku w wys. 7%, o której mowa w art. 120 ust. 3 ustawy, do przedmiotowej dostawy. Dostawa rzeźb:

• nie będzie bowiem dokonywana przez ich twórcę lub spadkobiercę twórcy, a więc nie został spełniony warunek art. 120 ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy,
• nie wypełnia przypadków określonych w art. 120 ust. 3 pkt 1 lit. b ustawy, bowiem przedmiotowe rzeźby nie zostały osobiście przywiezione przez Wnioskodawcę ani nie zostały przez niego nabyte od twórcy lub spadkobiercy twórcy ani też Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku, mimo, że dostawa dokonana będzie przez podatnika innego niż określonego w ust. 4 i 5 art. 120 ustawy, czyli podatnika nie zajmującego się działalnością w zakresie handlu towarami używanymi, dziełami sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków.
  
  

Wnioskodawcy nie przysługuje również prawo do określenia podstawy opodatkowania w wysokości marży, stanowiącej różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy. Zasady opodatkowania dostawy w systemie marży mogą stosować podatnicy wykonujący czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie handlu dziełami sztuki, a rzeźby będące przedmiotem planowanej dostawy nie zostały nabyte lub importowane dla celów prowadzonej działalności ani z zamiarem dalszej odsprzedaży. Okoliczności i cel nabycia przedmiotowych rzeźb przez Wnioskodawcę oraz zamiar ich wykorzystania, pozbawia Wnioskodawcę możliwości opodatkowania planowanej dostawy według szczególnej procedury opodatkowania w systemie marży.

W związku z powyższym zastosowanie znajdą ogólne zasady opodatkowania przewidziane w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawodawca nie przewidział obniżonej stawki podatku VAT dla dostawy rzeźb, innej niż przewidzianej w cyt. wyżej art. 120 ust. 3 ustawy. Jednakże stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 2 ustawy określono, iż przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Aby zatem dostawa towarów mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie wyżej cyt. przepisu, muszą być spełnione dwa warunki:

• podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów - ruchomości,
• okres używania (tj. faktycznego wykorzystywania) tych towarów wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.
  
  

W analizowanej sprawie podatnik nabył przedmiotowe rzeźby ogrodowe w wyniku podziału i wydzielenia ze spółki P w maju 2008 r., a przy ich nabyciu nie został naliczony podatek od towarów i usług. Rzeźby wraz z innymi elementami wyposażenia parku, należące najpierw do P, a po podziale tej spółki należące do majątku do Wnioskodawcy znajdowały się i były eksponowane w zespole pałacowo-parkowym w S k/B. W związku z tym spełnione zostały przesłanki, warunkujące zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług. A zatem planowana dostawa przedmiotowych rzeźb ogrodowych będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 2 ustawy.

Wskazać ponadto należy, że Polska przystępując do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004r. związana została postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnoty przed dniem przystąpienia. Polskie przepisy prawne muszą być zgodne z szeroko pojmowanym prawem Unii. Przepisy prawa krajowego i decyzje organów nie mogą pozostawać w sprzeczności z normami prawa wspólnotowego ani z orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości. W art. 249 ust. 3 TWE wspomina się, że dyrektywa jest wiążąca dla każdego państwa członkowskiego, do którego została skierowana ze względu na pozostający do osiągnięcia cel. Co do zasady, państwo ma wybór formy i środków odpowiednich do osiągnięcia tego celu. Innymi słowy z regulacji TWE nie wynika wprost, aby dyrektywa mogła być stosowana bezpośrednio i żeby miała korzystać z pierwszeństwa przed ustawami. Możliwość stosowania wprost przepisów dyrektywy wynika przede wszystkim z orzecznictwa ETS oraz podążającej za nim doktryny, ale i orzecznictwo ETS nie dopuszcza bezpośredniego stosowania dyrektyw bezwarunkowo. Zastosowanie norm dyrektywy uzależnia od spełnienia co najmniej dwóch przesłanek: po pierwsze dyrektywa, której normy mają być stosowane bezpośrednio, nie została - mimo upływu terminu do implementacji - przetworzona do prawa krajowego, po drugie, normy te muszą być na tyle precyzyjne i bezwarunkowe, że nadają się do zastosowania w konkretnym przypadku. A zatem, nie zawsze sprzeczność polskiego ustawodawstwa z normami zawartymi w Dyrektywie prowadzić będzie do ich bezpośredniego zastosowania.

Ponadto, podkreślić należy, że przepisy prawa krajowego (art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 2 ustawy) nie naruszają przepisów Dyrektywy.

Jedną z podstawowych zasad podatku od wartości dodanej jest zasada powszechności opodatkowania tym podatkiem wszystkich towarów i usług. Odstępstwo przez państwo członkowskie od zasady powszechności może mieć charakter wyłącznie wyjątkowy i może być wprowadzone tylko na podstawie upoważnień (delegacji) zawartych w Dyrektywie.

Z treści art. 131 Dyrektywy 2006/112/WE wynika, iż zwolnienia przewidziane w Dyrektywie (w tym zwolnienie wynikające z art. 136 lit. b) „stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć”. W przepisie art. 131 Dyrektywy zawarto więc upoważnienie dla państw członkowskich do określenia warunków na jakich pewne transakcje będą podlegały zwolnieniu od podatku. Przepisy art. 43 ust. 1 pkt 2 oraz art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług zostały więc wprowadzone w oparciu o wytyczne znajdujące się w Dyrektywie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.