INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2009 r. (data wpływu 9 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem koni, użytkowanych dla celów sportowych i rekreacyjnych. Na mocy umowy (nienazwanej) utrzymanie tych koni zlecił spółce prawa handlowego („Zleceniobiorcy”) dysponującej stajnią oraz innymi obiektami służącymi do chowu i użytkowania koni (tzw. wybiegi, pastwiska, ujeżdżalnia). Zleceniobiorca prowadzi także chów koni dla własnych potrzeb, co stanowi jeden z jego statutowych przedmiotów działalności. Równolegle jednak prowadzi również pozarolniczą działalność gospodarczą i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Przedmiotem umowy jest odpłatne świadczenie przez Zleceniobiorcę usług polegających na utrzymaniu koni i opiece nad nimi w zakresie: żywienia i pojenia, czyszczenia, umieszczania ich w odrębnych boksach stajennych, utrzymania czystości tych boksów i zapewnienia korzystania z wybiegów. Umowa określa, że usługi te mają być wykonywane „zgodnie z ogólnie przyjętymi wymogami stosowanymi przy chowie koni”. Umowa wyłącza z jej zakresu kucie i korektę kopyt, transport i trening koni oraz opiekę weterynaryjną – z wyłączeniem konieczności wezwania przez Zleceniobiorcę lekarza weterynarii w przypadkach wymagających natychmiastowej interwencji lekarskiej oraz w celu przeprowadzenia szczepienia i odrobaczania koni. Zleceniobiorca nie zatrudnia osób uprawnionych do świadczenia pomocy weterynaryjnej, wszelkie zabiegi weterynaryjne zleca bezpośrednio Zainteresowany (w tym szczepienia i odrobaczanie) i on też ponosi ich koszty – w całości pozostające poza wynagrodzeniem Zleceniobiorcy – bezpośrednio na rzecz osób świadczących usługi weterynaryjne.

Fakturując swoje należności z tytułu realizacji umowy Zleceniobiorca określa przedmiot sprzedaży jako „dzierżawa boksu stajennego”, a wynagrodzenie z tego tytułu uznaje za opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki wynoszącej 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługi będące przedmiotem wyżej przedstawionej umowy stanowią „usługi związane z rolnictwem oraz chowem i hodowlą zwierząt, z wyjątkiem usług weterynaryjnych, podkuwania koni i schronisk dla zwierząt” w rozumieniu poz. 135 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy podlegają opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane wyżej świadczenie Zleceniobiorcy nie stanowi „dzierżawy boksu stajennego” lecz stanowi „usługi związane z chowem zwierząt” wymienione pod poz. 135 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji należy uznać, że należne z tego tytułu wynagrodzenie Zleceniobiorcy podlega – z mocy art. 41 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 7%, a nie według stawki podstawowej wynoszącej 22%.

Umowa nie obliguje Zleceniobiorcy do oddania Wnioskodawcy do używania boksów stajennych oznaczonych co do tożsamości i nie zapewnia Zainteresowanemu wyłączności w korzystaniu z nich na czas jej trwania. Zleceniobiorca zachowuje pełną swobodę w zakresie przydzielania boksów dla poszczególnych koni oraz ich zmiany w trakcie trwania umowy. Na Wnioskodawcy nie ciąży natomiast obowiązek napraw określonych w art. 697 K.c. Przede wszystkim jednak boks stajenny nie jest rzeczą przynoszącą ze swej natury pożytki i już z tej przyczyny nie może być przedmiotem dzierżawy (Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia, t. 2, wyd. LexisNexis, Warszawa 2009, s. 401).

Ustalone umową świadczenie Zleceniobiorcy w sposób oczywisty nie mieści się w pojęciu dzierżawy w rozumieniu art. 693 i nast. K.c. Obejmuje ono zespół zachowań o charakterze czynności fizycznych, odpowiadający umowie o świadczenie usług w rozumieniu art. 750 K.c. oraz pojęciu usług w rozumieniu ust. 4.1 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 207, poz. 1293).

Nie może też ulegać wątpliwości, że usługi te związane są z chowem zwierząt. Przy braku normatywnej definicji pojęcia „chów zwierząt”, termin ten należy rozumieć zgodnie z jego powszechnym znaczeniem, rozumianym jako zapewnienie zwierzętom prawidłowych warunków bytowania i rozwoju, a więc obejmującym m.in. takie czynności jak zapewnienie odpowiedniego schronienia, karmienie i pielęgnacja (Słownik języka polskiego, wyd. PWN, Warszawa 1995, t. 1, s. 258, 259).

W powszechnej praktyce opisane wyżej usługi określa się jako „prowadzenie pensjonatu dla koni” i – zgodnie z interpretacją GUS z dnia 11 maja 2007 r. – należy je klasyfikować (vide https://form.stat.gov.pl/precedensy/aspx/TabelaPrec.aspx) jako objęte symbolem PKWiU 01.42.10-00.90 – według mającej zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług PKWiU z 1997 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Dla szczegółowego określenia zakresu przedmiotowego stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w tym stawek podatkowych dla świadczonych usług, ustawodawca posłużył się odesłaniem do klasyfikacji statystycznych, poprzez zapis w art. 8 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2009 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264, ze zm).

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku VAT dla dostawy towarów i świadczenia usług wynosi 22% – poza wyjątkami wyszczególnionymi w ustawie o podatku od towarów i usług oraz w przepisach wykonawczych do tejże ustawy.

Dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1 (art. 41 ust. 2 ustawy).

W poz. 135 tego załącznika wymieniono usługi związane z rolnictwem oraz chowem i hodowlą zwierząt, z wyjątkiem usług weterynaryjnych, podkuwania koni i schronisk dla zwierząt – PKWiU ex 01.4. Oznaczenie w załączniku danej grupy „ex” oznacza, że stawka podatku odnosi się tylko do danej usługi z danego grupowania.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zlecił spółce prawa handlowego wykonanie usług polegających na utrzymaniu koni i opiece nad nimi w zakresie: żywienia i pojenia, czyszczenia, umieszczania ich w odrębnych boksach stajennych, utrzymania czystości tych boksów i zapewnienia korzystania z wybiegów. Zawarta między Wnioskodawcą a Zleceniobiorcą umowa wyłącza z jej zakresu kucie i korektę kopyt, transport i trening koni oraz opiekę weterynaryjną – z wyłączeniem konieczności wezwania przez Zleceniobiorcę lekarza weterynarii w przypadkach wymagających natychmiastowej interwencji lekarskiej oraz w celu przeprowadzenia szczepienia i odrobaczania koni. Wg Zainteresowanego czynności te są zaklasyfikowane do PKWiU 01.42.10-00.90 – zgodnie z interpretacją GUS z dnia 11 maja 2007 r. – jako tzw. „prowadzenie pensjonatu dla koni”. Zatem świadczenie to, w sposób oczywisty nie mieści się w pojęciu dzierżawy, stanowiąc – w przekonaniu Wnioskodawcy – świadczenie usług związanych z chowem zwierząt.

Wobec powyższego, z uwagi na przywołane uregulowania oraz opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że świadczenie przedmiotowych usług zaklasyfikowanych do grupowania PKWiU 01.42.10-00.90 obejmującego usługi związane z rolnictwem oraz chowem i hodowlą zwierząt, z wyjątkiem usług weterynaryjnych, podkuwania koni i schronisk dla zwierząt, podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 7%, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT w związku z poz. 135 załącznika nr 3 do ustawy.

Podkreślić jednakże należy, że analiza prawidłowości dokonanej przez Zainteresowanego we wniosku klasyfikacji usług, do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. A zatem Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska, przedstawionego przez Wnioskodawcę w zakresie klasyfikacji statystycznej usługi będącej przedmiotem wniosku, natomiast w wydanej interpretacji odniósł się wyłącznie do klasyfikacji wskazanej przez Zainteresowanego. Bowiem zgodnie z pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Zatem, w związku z faktem, iż organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, a dla prawidłowego określenia stawki podatku dla usług będących przedmiotem zapytania niezbędne jest ich zdefiniowanie oraz zaklasyfikowanie do właściwego grupowania statystycznego, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.