INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 02 czerwca 2009r.), uzupełnionym w dniu 03 sierpnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej:

• nieumorzonej wartości likwidowanego środka trwałego – jest prawidłowe
• kosztów likwidacji – jest nieprawidłowe
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 02 czerwca 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej nieumorzonej wartości likwidowanego środka trwałego oraz kosztów likwidacji.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 24 lipca 2009r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 03 sierpnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W grudniu 2007r. został zakupiony budynek produkcyjno-magazynowy z przeznaczeniem na działalność gospodarczą – produkcja kartonów. W związku z tym, że poprzedni właściciel wykorzystywał tę powierzchnię do magazynowania artykułów chemicznych – farb i lakierów, budynek ten uległ częściowemu zniszczeniu, a pomieszczenia nie były dostosowane do prowadzenia produkcji. W ocenie rzeczoznawcy, koszt remontu przewyższał wartość budynku. Obecny właściciel podjął decyzję o likwidacji budynku. Na jego miejscu powstaje nowoczesny dostosowany do profilu produkcji. Po zakupie nieruchomość ta została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i amortyzowana.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m. in., iż:

• Budynek będący przedmiotem wniosku był wykorzystywany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej jako magazyn tektury i papieru.
• W momencie wprowadzenia ww. budynku do ewidencji środków trwałych był kompletny i zdatny do użytku. Jednak w trakcie użytkowania okazało się, że budynek z lat 60-tych nie spełnia wymagań w związku z prowadzoną działalnością. Wewnątrz magazynu ciężką betonową konstrukcję dachu podpierała duża ilość słupów, które ograniczały składowanie wielkogabarytowej tektury. Ponadto przeciekający dach powodował zawilgocenie ścian, czego dowodem były odpadające tynki i pleśń. Tektura w takich warunkach szybko nabierała wilgoci i nie nadawała się do produkcji. Dodatkowym utrudnieniem jest odległość ok. 70 m hali produkcyjnej od magazynu jak również zróżnicowany poziom sięgający ok. 90 m.
• W nowo wybudowanym budynku będzie prowadzony ten sam rodzaj działalności.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy nieumorzoną część likwidowanego środka trwałego należy odnieść w ewidencji księgowej środków trwałych w budowie i tym samym zwiększyć wartość nowo budowanego obiektu...
   
2. Czy nieumorzona część będzie stanowić koszt uzyskania przychodu...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy:

1. Zgodnie z interpretacją zawartą w „Finanse Publiczne”, „koszty likwidacji oraz nieumorzona część wartości początkowej likwidowanych środków, w związku z budową nowych środków trwałych należy odnieść w ewidencji księgowej w ciężar konta „środki trwałe w budowie”.
2. Można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, gdyż w art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istnieje zapis, że „nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności”.

W opisanym przypadku nie ma miejsca zmiana rodzaju działalności.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie. Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem lub źródłem przychodów takim związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu albo zmierzało do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami lub źródłem przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalności gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Cytowany wyżej art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, wyłączający z kosztów uzyskania przychodów, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, odnosi się wyłącznie do przypadku, w którym środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Tym samym straty związane z likwidacją środków trwałych uwarunkowaną innymi przyczynami, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zatem, jeżeli następuje likwidacja środka trwałego bez zmiany przez podatnika rodzaju działalności, a likwidacja była konieczna ze względów gospodarczych i uzasadniona ekonomicznie, wówczas strata z tego tytułu może być kosztem uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przyczyną likwidacji środka trwałego był jego stan techniczny, nie dostosowanie do rodzaju prowadzonej działalności oraz uzasadniona ekonomicznie podjęta decyzja o budowie innego obiektu na jego miejscu. W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wyłączenie zawarte w ww. art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy nie znajduje zastosowania. Dlatego też ta część wartości środka trwałego, od której nie dokonano odpisów amortyzacyjnych, jest stratą, która, co do zasady, zgodnie z ww. przepisem może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie jest zatem prawidłowe.

Natomiast koszty związane z likwidacją (rozbiórką) przedmiotowego budynku będą kosztem związanym z budową nowego obiektu, stanowiącym element kosztu wytworzenia nowego środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia. Zgodnie z art. 22g ust. 4 tej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zatem przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Nadmienia się, iż w związku z tym, iż nieumorzona część wartości likwidowanego środka trwałego jest stratą, która, co do zasady, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, może stanowić koszt uzyskania przychodu, to nie może równocześnie zwiększyć wartości nowo budowanego obiektu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W sprawie będącej przedmiotem pytania dotyczącego sposobu ujęcia przedmiotowych wydatków w ewidencjach księgowych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.