INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25.09.2009r. (data wpływu 05.10.2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu oraz paliw silnikowych wykorzystywanych do jego napędu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.10.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu oraz paliw silnikowych wykorzystywanych do jego napędu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W czerwcu 2008 r. Wnioskodawca zakupił na potrzeby prowadzonej działalności samochód Toyota Land Cruiser. Zarówno z faktury jak i świadectwa homologacji wynika, że jest to samochód osobowy wielozadaniowy. Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą od 1990 roku i jest podatnikiem VAT a nabyty pojazd ma związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności. Zakupiony samochód posiada 2 stałe rzędy siedzeń jak również możliwość zamontowania dodatkowego jednego rzędu siedzeń. Bezpośrednio po zakupie została zamontowana przegroda oddzielająca dwa pierwsze rzędy siedzeń od części bagażowej, żeby w czasie transportu ładunek nie przemieszczał się do przodu. W homologacji jest zapis, że jest to samochód 8 osobowy o dopuszczalnej ładowności 660 kg. W momencie zrezygnowania z dodatkowego rzędu siedzeń ładowność samochodu wzrosła do 860 kg. Firma Wnioskodawcy posiada inny samochód tej samej marki i tamten samochód posiada homologację samochodu ciężarowego, również taki sam samochód kupiony w dniu dzisiejszym miałby homologację samochodu ciężarowego.

W załączeniu do wniosku Podatnik przesyła kserokopię faktury, wyciągu ze świadectwa homologacji oraz dla porównania karty pojazdu zarówno samochodu nabytego w 2006 roku jak i samochodu nabytego w 2008 roku jako osobowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego od nabytego samochodu, jak również od zakupionego paliwa...
2. Czy Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22.12.2008r., który orzekł, że wprowadzone z dniem 01.05.2004r. ograniczenie w odliczaniu podatku VAT od samochodów używanych przez podatników jest niezgodne z prawem Unii Europejskiej, daje możliwość uznania samochodu za ciężarowy mimo, że w dniu zakupu posiadał homologację samochodu osobowego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy jeżeli wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości daje prawo do odliczenia w całości VAT-u od nowonabywanych samochodów Toyota Land Cruiser to również od samochodu, który posiada identyczne parametry techniczne, ale został nabyty w roku ubiegłym, powinna istnieć możliwość odliczenia VAT-u w całości. W chwili obecnej przystosowanie samochodu osobowego o mniejszej ładowności daje możliwość uznania go za ciężarowy dlaczego więc nie można uznać za ciężarowy samochodu, który został przystosowany do przewozu ładunków w ubiegłym roku, kiedy jeszcze nie został ogłoszony wyrok ETS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwana dalej ustawą – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

• kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 5.000 zł.
  
  

Jak stanowił ówcześnie obowiązujący przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Od nowelizacji obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno – montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1 – 4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) ograniczenie prawa do odliczenia dotyczące samochodów osobowych zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika”. Natomiast przepis art. 25 ust. 1 pkt 3a ograniczający prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywaniem paliwa do samochodów: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg”.

Nadmienia się, że zgodnie z przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG, Dz.Urz.UE.L 1977 Nr 145 poz. 1 ze zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 ze zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, tylko w części rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa, natomiast w części wręcz przeciwnie - pozwalają na korzystanie z odliczenia podatku naliczonego w większym zakresie. Przeprowadzona powyżej analiza zmian prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodu osobowego wskazuje na to, iż:

• art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. nie przewidywał prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych innych niż przeznaczonych do odsprzedaży lub oddania w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu gdy stanowi to przedmiot działalności podatnika – przy czym ograniczenie to nie dotyczy samochodów posiadających co najmniej 500 kg ładowności w sytuacji, gdy ze świadectwa homologacji wynika, że jest to samochód ciężarowy,

• art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. obowiązującej od dnia 1 maja 2004 r. pozwalał na odliczenie nie więcej niż 50 % podatku naliczonego od nabycia samochodu osobowego – nie więcej jednak niż 5 000 zł,

• art. 86 ust. 3 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. rozszerzył omawiane prawo w sposób pozwalający na odliczenie kwoty podatku naliczonego w wysokości 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu nabycia – nie więcej jednak niż 6 000 zł.
  
  

Ponadto stwierdzić należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliw używanych do napędu samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa.

Biorąc pod uwagę powyższe zmiany w kontekście wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, należy stwierdzić, iż zmiany przepisów prawa krajowego dokonane po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej nie spowodowały ograniczeń prawa podatników krajowych w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego od nabycia samochodu osobowego o ładowności poniżej 500 kg nieposiadającego świadectwa homologacji samochodu ciężarowego oraz od raty (czynszu) z tytułu najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zatem, należy uznać, że w tym zakresie należy stosować przepis art. 86 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., tj. w przypadku odliczenia kwoty podatku naliczonego od nabycia samochodu osobowego jak również od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy użytkujących samochody osobowe na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, podatnikowi przysługuje prawo do pomniejszenia części kwoty podatku należnego odpowiednio o 50 % kwoty podatku naliczonego – nie więcej jednak niż 5 000 zł w okresie od 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. oraz o 60 % kwoty podatku naliczonego – nie więcej jednak niż 6 000 zł w okresie od dnia 22 sierpnia 2005 r.

Również zmiana prawa podatkowego w stosunku do samochodów spełniających warunki określone w art. 86 ust. 4 obecnie obowiązującej ustawy pozwalają na pełne odliczenie kwoty podatku naliczonego. W związku z tym w tej części nie ma mowy o ograniczeniach prawa podatników krajowych do odliczenia kwoty podatku naliczonego po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej.

Natomiast należy stwierdzić, iż zmiany przepisów prawa krajowego przyczyniły się po 1 maja 2004 r. do ograniczenia prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego do nabywanych samochodów o ładowności co najmniej 500 kg, gdy ze świadectwa homologacji wynika, że jest to samochód ciężarowy. Ograniczenie dotyczyło również raty leasingu, najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, iż Zainteresowany nabył w 2008 roku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej samochód T L C. Zarówno ze świadectwa homologacji, jak i dowodu rejestracyjnego pojazdu wynika, iż jest to samochód osobowy wielozadaniowy. Przedmiotowy pojazd posiada dwa stałe rzędy siedzeń oraz możliwość zamontowania dodatkowego rzędu siedzeń. Bezpośrednio po dokonaniu zakupu została zamontowana przegroda oddzielająca dwa pierwsze rzędy siedzeń od części bagażowej. Z wyciągu homologacji wynika, iż jest to samochód 8 osobowy o dopuszczalnej ładowności 660 kg. W chwili zrezygnowania z dodatkowego rzędu siedzeń ładowność przedmiotowego pojazdu wzrosła do 860 kg.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia przedmiotowego pojazdu oraz od zakupywanych paliw silnikowych przeznaczonych do napędu tego samochodu.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, tut. Organ stwierdza, że Wnioskodawca nie posiada prawa do odliczania:

• kwoty podatku naliczonego od nabycia paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego lub gazu, wykorzystywanych do napędu samochodu marki Toyota Land Cruiser zakupionego w 2008r.,

oraz Wnioskodawca ma prawo do odliczenia:

• części w wysokości 60 % podatku naliczonego – nie więcej jednak niż 6.000 zł - od nabycia samochodu marki Toyota Land Cruiser zakupionego w 2008r., tj. samochodu osobowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony - na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy, bowiem z przedmiotowego wniosku nie wynika iż samochód ten posiada dokumenty o których mowa w powołanych przepisach uprawniające Wnioskodawcę do dokonania odliczenia podatku z tytułu jego nabycia.
  
  

Tut. Organ podkreśla, iż w sytuacji gdyby samochód, będący przedmiotem wniosku spełniał warunki określone w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy, a Zainteresowany posiadałby potwierdzone zaświadczenie o spełnieniu tych wymagań wydane w drodze dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, a dowód rejestracyjny pojazdu zawierałby właściwą adnotację – Wnioskodawca posiadałby prawo do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego wynikającego z faktur nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu tego samochodu.

Treść wszystkich powołanych przepisów w zakresie podatku od towarów i usług jednoznacznie wskazuje, iż jedynie w przypadku pojazdu (samochodu) spełniającego określone warunki techniczne w chwili nabycia przysługuje prawo do odliczenia całości podatku naliczonego. Wobec powyższego, uprawnienie takie nie przysługuje w sytuacji, gdy samochód spełnia te warunki, ale dopiero w wyniku zmian dokonanych w nim po jego zakupie.

A zatem biorąc pod uwagę fakt, iż pojazd będący przedmiotem wniosku jest samochodem osobowym – Zainteresowany nie posiada pełnego prawa do odliczenia podatku VAT związanego z jego zakupem. Ponadto nie ma On prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu paliwa do ww. samochodu.

Podkreślenia wymaga fakt, iż Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22.12.2008r., nie odnosi się do kwestii uznania samochodu za ciężarowy bądź osobowy. Zauważyć należy, iż status samochodu potwierdzają dokumenty z których to jednoznacznie wynika typ pojazdu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanego przez Stronę wyroków sądownictwa krajowego należy wskazać, iż zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzeczenia sądowe są wydawane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Zauważyć należy, że zgodnie z art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005r. nr 8, poz.60 ze zm.) organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Powyższa zasada jest częściowym powieleniem zapisu art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 78, poz. 483), zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru obowiązującego prawa, a zatem nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięć w kolejnych sprawach.

Końcowo nadmienia się, iż w myśl w art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika więc, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/6 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.