INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2009 r. (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 9 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 października 2009 r., znak ILPB1/415-876/09-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 2 listopada 2009 r., a w dniu 9 listopada 2009 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 1997 roku nabył prawo wieczystego użytkowania gruntów wraz z wzniesionym na tej działce gruntowej domem mieszkalnym. Według informacji posiadanych przez Zainteresowanego nieruchomość była wykorzystywana przez poprzedniego właściciela przez okres 1 roku. Cena nabycia określona w akcie notarialnym zawierała wartość łączną, bez wyodrębnienia wartości prawa wieczystego użytkowania i odrębnie wartości budynku mieszkalnego.

Zainteresowany podaje, że dom zaczął użytkować od 1997 roku na cele mieszkalne, a następnie od 2000 roku zaczął w całości go wynajmować jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. W tym okresie Wnioskodawca dokonywał okresowych remontów oraz nakładów inwestycyjnych, które nie są udokumentowane, gdyż były realizowane „sposobem gospodarczym” (Wnioskodawca nie przechowywał faktur dokumentujących ww. wydatki, część prac wykonywał samodzielnie). Zainteresowany w 2006 roku nabył własność działki gruntu, na której stoi zakupiony w 1997 roku budynek. Od 2000 r. do 2002 r. przychody z tytułu wynajmu opodatkowane były wg zasad ogólnych. Od 2003 roku do 2008 roku przychody z tytułu wynajmu rozliczał wg zasad zryczałtowanego podatku dochodowego. Od 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawca ponownie przeszedł na zasady ogólne rozliczeń. W związku z powyższym 1 stycznia 2009 r. Zainteresowany wprowadził ww. nieruchomość do ewidencji środków trwałych i rozpoczął jej amortyzowanie. Wartość początkową środka trwałego i wartości niematerialnych i prawnych ustalił zgodnie z dyspozycją przepisu art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg wyceny z grudnia 2008 r. (tj. z roku poprzedzającego rok założenia ewidencji). Prawidłowość takiej wyceny potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-496/09-2/AA.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dla celów ustalenia stawki amortyzacyjnej dla budynku mieszkalnego wykorzystywanego do wynajmu zastosowanie znajdzie w tym przypadku art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 2, tj. że budynek można uznać za używany i zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną...

Zdaniem Wnioskodawcy, budynek opisany w niniejszym wniosku spełnia wymogi określone w art. 22j dla budynków używanych. Został on wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych 1 stycznia 2009 r. Budynek zakupiony został w 1997 roku, tak więc przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych był wykorzystywany przez ponad 60 miesięcy, tj. przez okres 3 lat na własne potrzeby mieszkaniowe, a potem przez kolejnych 9 lat na wynajem. W związku z powyższym można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną czyli amortyzować go przez okres nie krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Generalna zasada, określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Treść art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, stanowi, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 1997 roku nabył prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z wzniesionym na tej działce gruntowej domem mieszkalnym, zaś w 2006 roku nabył działkę gruntu na której znajduje się ww. nieruchomość. Z informacji posiadanych przez Zainteresowanego nieruchomość była wykorzystywana przez poprzedniego właściciela przez okres 1 roku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjnej dla budynku mieszkalnego wykorzystywanego dla wynajmu, gdyż z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że przedmiotowy budynek przed jego nabyciem nie był używany przez okres 60 miesięcy.

Zatem przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.