INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2009 r. (data wpływu 6 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wpływu otrzymywanych w okresie po 1 czerwca 2005 r. wpłat abonamentowych na prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych ze sprzedażą zwolnioną oraz opodatkowaną - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wpływu otrzymywanych w okresie po 1 czerwca 2005 r. wpłat abonamentowych na prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych ze sprzedażą zwolnioną oraz opodatkowaną.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką radiofonii publicznej, działającą na podstawie ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531 ze zm.) zawiązaną w celu tworzenia i rozpowszechniania regionalnego programu radiowego, której podstawową działalnością jest tworzenie i rozpowszechnianie regionalnego programu radiowego (PKWiU 92.20.11). Zgodnie z poz. 12 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług, usługi radia korzystają ze zwolnienia od podatku, jako usługi radia publicznego. Spółka wykonuje także usługi, które podlegają opodatkowaniu, w tym głównie polegające na emisji reklam (PKWiU 74.4). Ponadto Spółka otrzymuje wpłaty pochodzące z opłat abonamentowych, rozdzielanych przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji (dalej: KRRiT) na pokrycie kosztów realizacji misji mediów publicznych (dalej: wpłaty abonamentowe). W skład tych wpłat wchodzą:

1. opłaty abonamentowe za używanie odbiorników radiowych i telewizyjnych,
2. odsetki za zwłokę w uiszczaniu opłat abonamentowych,
3. kary za używanie niezarejestrowanych odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych.

Przepis art. 8 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728 ze zm.) stanowi, że wpłaty abonamentowe są przeznaczone wyłącznie na realizację misji, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o RTV, w wysokości nie przekraczającej wydatków ponoszonych w związku z realizacją misji. Misja ta polega na oferowaniu całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom zróżnicowanych programów i innych usług w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji i sportu. Otrzymane od KRRiT wpłaty abonamentowe nie mogą być przeznaczone na realizację projektów o charakterze komercyjnym, ponadto Spółka ma obowiązek rozliczyć się z wydatków finansowanych z wpłat abonamentowych. Wysokość przyznanych wpłat abonamentowych na realizację zadań misyjnych na następny rok kalendarzowy KRRiT określa na podstawie wykonania bilansowego w zakresie rozliczenia się z otrzymanych wpłat abonamentowych za poprzedni rok oraz na podstawie planów programowo-finansowych na następny rok. W okresie od czerwca 2005 r. Spółka zakładała, że wpłaty abonamentowe stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług radia publicznego, czyli usług zwolnionych od VAT i w konsekwencji wykazywała otrzymywane kwoty jako „sprzedaż zwolnioną od VAT”. Spółka przyporządkowywała do tej pory zakupy towarów i usług do sprzedaży mieszanej (opodatkowanej i zwolnionej), wyłącznie do sprzedaży zwolnionej bądź wyłącznie do sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Wobec faktu, że zdecydowana większość zakupów służyła ogólnej działalności, a więc Spółka nie mogła ich jednoznacznie przyporządkować wyłącznie do sprzedaży zwolnionej lub opodatkowanej, uznawała, że prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych zakupów przysługuje jej tylko w określonej części, wynikającej ze struktury sprzedaży, o której jest mowa w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług. W ramach tej struktury, Spółka odliczała podatek od wszystkich zakupów, których nie mogła jednoznacznie (wyłącznie) przyporządkować do sprzedaży zwolnionej lub opodatkowanej - niezależnie od faktu, w jakiej części te zakupy były związane ze sprzedażą tzw. komercyjną (opodatkowaną) lub z realizacją misji publicznej przez Spółkę (finansowane z wpłat abonamentowych). W wyroku Trybunał Konstytucyjny z dnia 9 września 2004 r. sygn. akt OTK-A 2004/8/83 uznano, że opłatę abonamentową należy uznać za przymusowe, bezzwrotne świadczenie publicznoprawne, służące realizacji określonych zadań, a nie wynagrodzenie z tytułu świadczenia jakichkolwiek usług. Wobec tego, Spółka postanowiła zmienić sposób postępowania wobec wpłat abonamentowych dla potrzeb podatku o podatku od towarów i usług uznając, że dla potrzeb tego podatku wpłaty abonamentowe nie stanowią wynagrodzenia z tytułu sprzedaży, tym bardziej nie stanowią wynagrodzenia zwolnionego od podatku i że w konsekwencji w ogóle nie podlegają jakiemukolwiek opodatkowaniu tym podatkiem. Jednocześnie, w związku z tym, że określone zakupy dokonywane przez Spółkę w dalszym ciągu nie mogły być przyporządkowane wyłącznie do sprzedaży dającej albo niedającej prawa do odliczenia i służyły całej (ogólnej) działalności Spółki, należało dalej stosować strukturę sprzedaży, o której mowa w art. 90 ww. ustawy. Ponadto Spółka wskazała, że w zakresie podatku o podatku od towarów i usług toczy się postępowanie podatkowe, jednak dotyczy ono stycznia 2005 r., a więc okresu w którym obowiązywał inny stan prawny (do końca maja 2005 r. - art. 90 ust. 7 ustawy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy fakt otrzymywania przez Spółkę wpłat abonamentowych po 1 czerwca 2005 r. wpływał na wielkość (wartość) odliczenia podatku naliczonego w Spółce...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując rozliczenia podatku od towarów i usług za okresy od czerwca 2005 r. Spółka zakładała, że otrzymywane wpłaty abonamentowe stanowią jej wynagrodzenie za świadczenie usług zwolnionych od podatku (usługi publicznego radia). W konsekwencji, podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług nie był w ogóle odliczany, jeśli zakupy służyły wyłącznie sprzedaży zwolnionej. Jeżeli zakupy służyły wyłącznie sprzedaży opodatkowanej, wówczas podatek był odliczany w całości. W pozostałym zakresie, czyli w tych przypadkach, w których zakupy nie służyły wyłącznie sprzedaży zwolnionej ani opodatkowanej, Spółka odliczała podatek naliczony w części, przy zastosowaniu odpowiedniej proporcji, która de facto była niewłaściwie obliczana (tj. była zaniżana). W opinii Spółki rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej wskazuje, że Spółka nie miała możliwości wyłącznego przyporządkowania wszystkich zakupów (a w konsekwencji kwoty podatku naliczonego) ani do sprzedaży zwolnionej, ani do opodatkowanej. Zgodnie zatem z dyspozycją art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w takiej sytuacji Spółka powinna stosować odliczanie podatku naliczonego przy zastosowaniu tylko i wyłącznie proporcji, która została określona w art. 90 ust. 2-3 cyt. ustawy. Zdaniem Spółki nie ma w tym przypadku znaczenia rzeczywisty związek danego zakupu z czynnościami dającymi albo niedającymi prawa do odliczenia - ważny jest tylko fakt, że ten związek występuje. Nawet gdyby okazało się, że dany zakup dokonany przez Spółkę służy faktycznie w 99% sprzedaży opodatkowanej, a tylko w 1% sprzedaży niedającej prawa do odliczenia, Spółka może odliczyć od danego zakupu tylko tyle podatku naliczonego, ile wynika z proporcji (struktury) określonej w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług, ewentualnie z uwzględnieniem korekt podatku naliczonego, o których mowa w art. 91 tej ustawy. Spółka wskazuje, że poza przedstawioną powyżej proporcją (strukturą) określoną w art. 90 i art. 91 ustawy oraz ograniczeniami wynikającymi z art. 88 ustawy, inne warunki nie mogą wpływać na zakres prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego od dokonywanych zakupów, w szczególności, nie ma znaczenia dla prawa do odliczenia podatku naliczonego fakt zapłaty lub jej braku za określony zakup, sposób finansowania tego zakupu (gotówka, przelew lub kredyt, pożyczka, także kredyt kupiecki), fakt finansowania danego zakupu ze środków własnych lub z środków pochodzących z wpływów abonamentowych (w całości lub części), klasyfikacja danych zakupów na potrzeby podatku CIT (zakładając, że stanowią koszty podatkowe), potrzeby rachunkowe, sposób księgowania, wymogi lub KRRiT, etc. Jeżeli dany zakup związany jest z działalnością, a Spółka zgodnie z przepisami ustawy (art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług) wykazała go w ewidencji prowadzonej na potrzeby tego podatku, wówczas zakup ten uprawnia do odliczenia podatku naliczonego (Spółka spełnia ogólne warunki, tj. posiada fakturę zakupową, dostała towar lub usługa została wykonana) na zasadach określonych w art. 86 i art. 90 ww. ustawy. O zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego może decydować wyłącznie związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych oraz przepisy szczególne do ustawy o podatku od towarów i usług, ustanawiające wyjątki od zasady prawa do odliczenia. Spółka zauważa, że zakupy tzw. misyjne (finansowane w całości lub w części z wpłat abonamentowych) w znacznej części są związane (służą) również z jej sprzedażą opodatkowaną podatkiem (22%). Związek ten w wielu przypadkach ma charakter bezpośredni, np.: zakup usługi emisji sygnału radiowego - bez tej usługi niemożliwe byłoby nadawanie przez Spółkę sygnału radiowego, a tym samym nie mogłaby być świadczona usługa reklamowa (opodatkowana 22% stawką podatku). W innych przypadkach związek zakupu ze sprzedażą opodatkowaną ma charakter pośredni - im lepsze programy i audycje radiowe (niepodlegające opodatkowaniu lub zwolnione od podatku) przygotowywane przez Spółkę, tym większa sprzedaż opodatkowana stawką 22% (więcej lub drożej wykonywanych usług reklamowych przez Spółkę). Powołując treść art. 90 ust. 1-3 ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka wskazała, że nie powinna uwzględniać wartości otrzymywanych wpłat abonamentowych na potrzeby ustalania proporcji określonej w art. 90 ust. 3 cyt. ustawy, gdyż otrzymywane wpłaty nie stanowią obrotu (ani dającego, ani niedającego prawa do odliczenia), co potwierdza art. 29 ust. 1 zdanie drugie i nast. ustawy. Zdaniem Spółki wpłaty abonamentowe nie mogą być uznane za kwoty należne od nabywcy usług, nie występuje żaden bezpośredni związek z dokonywaniem wpłat abonamentowych przez KRRiT z nabywcą usług Spółki. W rzeczywistości trudno jest nawet wskazać nabywcę usług Spółki, który wpłacałby wynagrodzenie. Wpłat abonamentowych dokonuje KRRiT, jednakże nie można tych wpłat uznać za należne wynagrodzenie w zamian za świadczenie usług przez Spółkę. Spółka nie świadczy na rzecz KRRiT żadnych usług (opodatkowanych, czy zwolnionych). KRRiT przekazuje jedynie środki pieniężne pochodzące z opłat abonamentowych, wnoszonych przez użytkowników odbiorników radiowych i telewizyjnych, a więc pełni rolę wyłącznie podmiotu przekazującego pieniądze, zebrane z opłat abonamentowych. Wpłaty abonamentowe nie są również żadnym wynagrodzeniem od abonentów, opłaty abonamentowe są ponoszone przez abonentów bez względu na to, czy korzystają z usługi Spółki, to znaczy, czy słuchają programu radiowego nadawanego przez Spółkę. W istocie opłata abonamentowa jest niezależna w ogóle od tego, czy abonenci słuchają jakiegokolwiek programu nadawanego przez którekolwiek radio publiczne. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych, opłaty te są ponoszone przez abonentów za samo używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych, natomiast w myśl art. 2 ust. 2 tej ustawy, domniemywa się, że osoba, która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika - a więc jest zobowiązana do ponoszenia opłat abonamentowych. Abonament jest więc rodzajem świadczenia o charakterze zbliżonym do podatku, co potwierdził Trybunał Konstytucyjny we wskazanym wyroku z dnia 9 września 2004 r., jak również Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 9 lipca 2009 r., wydanej dla jednej z regionalnych rozgłośni radiowych pomimo, iż dotyczyła ona okresu od maja 2004 r. do maja 2005 r. Skoro jednak w tamtym okresie abonament nie wpływał na strukturę rozliczania podatku naliczonego przez rozgłośnię radiową, to tym bardziej, w ocenie Spółki, nie może wpływać na odliczenie obecnie (od czerwca 2005 r.). Wpłat abonamentowych nie można również uznać za kwoty należne Spółce z tytułu wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wpłaty abonamentowe stanowią swoiste źródło przychodu dla jednostek publicznego radia i telewizji, zagwarantowane przez ustawę o radiofonii i telewizji, przeznaczone na pokrycie kosztów ich działalności. Wpłaty abonamentowe pozwalają więc finansować zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną lub zwolnioną, jednakże same w sobie nie stanowią kwot należnych dla Spółki za dokonywanie sprzedaży opodatkowanej lub zwolnionej, a tym bardziej nie stanowią wynagrodzenia z tytułu sprzedaży niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (gdyż żadna sprzedaż tego rodzaju nie występuje: brak nabywcy, brak świadczenia i brak wynagrodzenia). Podsumowując, Spółka wskazała, że fakt otrzymywania przez Spółkę wpłat abonamentowych nie może wpływać na prawo do odliczenia podatku naliczonego i zakres tego prawa związany z zakupami realizowanymi przez Spółkę. W szczególności, zdaniem Spółki, oznacza to, że wpłaty abonamentowe nie powinny być uwzględniane w proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym, w przypadku nabywanych towarów i usług, których nie można jednoznacznie przyporządkować wyłącznie do czynności dających albo do czynności niedających prawa do odliczenia podatku naliczonego, Spółka ma prawo odliczać podatek naliczony wyłącznie w wysokości, w jakiej wynika to z proporcji określonej w art. 90 ust. 2 i 3 ww. ustawy (ewentualnie uwzględniając korekty z art. 90), bez jakiegokolwiek uwzględniania wpłat abonamentowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z ww. przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatki należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikom w związku z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Regulacja ta wyklucza możliwość odliczenia podatku związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi. Z kolei w przypadku, gdy nabyty towar lub usługa powiązane są równocześnie ze sprzedażą podlegającą opodatkowaniu, jak i niepodlegającą opodatkowaniu, odliczenia można dokonać proporcjonalnie.

Stosownie do art. 90 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 2 cyt. ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3 ww. ustawy). Proporcję tę określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.), cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę (...). Na podstawie art. 2 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 85, poz. 728 ze zm.) opłaty te pobiera się za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych. Wpływy z tytułu opłat abonamentowych oraz kar i odsetek, o których mowa w art. 5 ust. 3 i art. 7 ust. 4 ustawy, są przeznaczane wyłącznie na realizację przez nadawców publicznej radiofonii i telewizji misji, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531 ze zm.), w wysokości nieprzekraczającej wydatków ponoszonych w związku z realizacją tej misji (art. 8 ust. 1). Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji przekazuje jednostkom publicznej radiofonii i telewizji środki na realizację misji, o której mowa powyżej, na zasadach określonych w art. 8 ust. 2-4 cyt. ustawy o opłatach abonamentowych.

Istotne dla oceny charakteru opłat abonamentowych jest również orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 września 2004 r. (OTK-A 2004/8/83), w którym stwierdzono, że (...) opłatę abonamentową można uznać za przymusowe, bezzwrotne świadczenie publicznoprawne, służące realizacji konstytucyjnych zadań państwa. Dalej w przytoczonym wyroku Trybunał argumentuje, iż opłata abonamentowa nie jest opłatą w klasycznej postaci, lecz ma charakter daniny publicznej, związanej z możliwością korzystania z publicznego radia i telewizji. Stanowi dochód celowy pozabudżetowy o charakterze publicznym przeznaczony na finansowanie misji publicznego radia i telewizji.

Mając na uwadze charakter prawny opłat abonamentowych, a przede wszystkim sposób ich ustalania i poboru oraz brak ekwiwalentności świadczenia, stwierdzić należy, że przedmiotowe opłaty nie stanowią same w sobie wynagrodzenia (ceny) płaconego przez odbiorców usług.

Powyższe dotyczy również dotacji, o których mowa w art. 31 ust. 2 cyt. ustawy o radiofonii i telewizji. W świetle natomiast przepisów regulujących sposób finansowania radiofonii publicznej oraz informacji zawartych we wniosku, należy stwierdzić, że ww. kwoty otrzymywane ze środków publicznych nie wpływają również bezpośrednio na cenę (kwotę należną) usług świadczonych przez Spółkę. Oznacza to, że kwoty dofinansowania uzyskiwane z tytułów wymienionych w cyt. art. 31 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o RTV, jako nieuzależnione bezpośrednio od wartości (cen) świadczonych usług nie zwiększają obrotu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w rozumieniu cytowanego art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że część usług świadczonych przez Spółkę (m.in. usługi polegające na emisji programu radiowego – PKWiU 92.20.11) jest finansowana wyłącznie ze środków publicznych, o których mowa powyżej, t.j. opłat abonamentowych. W konsekwencji należy stwierdzić, że przedmiotowe usługi, dla których nie jest ustalana cena (świadczenie wzajemne) w rozumieniu cyt. wyżej przepisów art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jako świadczone nieodpłatnie i związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Reasumując, przychody uzyskiwane przez Spółkę z tytułów wymienionych w art. 31 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o RTV, nie zwiększają obrotu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a w związku z tym nie są brane pod uwagę przy ustalaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towarów i usług wykorzystywanych zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych i zwolnionych od podatku, Spółka może dokonać odliczenia proporcjonalnie, wg zasad określonych w art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż przy realizacji prawa do odliczenia podatku należy każdorazowo kierować się generalną zasadą wynikającą z art. 86 ust. 1 cyt. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.