INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2009 r. (data wpływu 21 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej z dnia 25 marca 2008 r., której przedmiotem jest przede wszystkim produkcja mebli, stolarki okiennej oraz wykonywanie robót budowlanych i ogrodniczych. Wnioskodawca jest mikroprzedsiębiorcą posiadającym siedzibę w Polsce i opodatkowanym na zasadach ogólnych, będącym również czynnym podatnikiem VAT składającym odpowiednie deklaracje w systemie kwartalnym. Wnioskodawca wszelkie usługi wykonuje samodzielnie - tj. bez pomocy pracowników czy podwykonawców, usługi świadczone są na terenie Polski i poza jej granicami.

W ostatnich miesiącach bieżącego roku Wnioskodawca wykonywał i wykonuje meble oraz różne roboty budowlane i ogrodnicze na rzecz zleceniodawców szwedzkich, którzy są lub nie są przedsiębiorcami unijnymi albo są konsumentami.

W celu przewiezienia narzędzi i podstawowych materiałów do Szwecji, podatnik wykorzystuje samochód służbowy (osobowy), którym wjeżdża na prom, a następnie jeździ nim na terenie Szwecji i po zakończeniu zlecenia Wnioskodawca wraca nim z powrotem do Polski. Używany samochód osobowy wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej został wprowadzony do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1).

Czy wszelkiego rodzaju koszty eksploatacji samochodu, w tym opłaty promowe i zakup paliwa oraz naprawa samochodu w Szwecji mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cyt. ustawy.

W przepisie tym nie ma ograniczeń co do możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem paliwa i innych np. ogumienia itp., opłatami rejestracyjnymi i pozostałymi. Oznacza to, że przy wykorzystywaniu osobowego samochodu służbowego do celów działalności gospodarczej, wszelkie koszty eksploatacji samochodu są traktowane jako koszty uzyskania przychodów, a w tym opłaty promowe, zakup paliwa w Szwecji, naprawa samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że ze względu na rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej, świadcząc usługi na terenie kraju i zagranicą Wnioskodawca odbywa podróże samochodem służbowym (osobowym). Związane jest to z ponoszeniem wydatków na eksploatację samochodu osobowego: opłaty promowe, paliwo, naprawy, opłaty itp. Samochód, o którym mowa jest środkiem trwałym ujętym w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, iż wymienione wydatki związane z używaniem samochodu dla potrzeb działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej niezależnie od tego czy będą one zapłacone w Polsce czy zagranicą.

Wyjaśnienia wymaga, że ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidział wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania samochodu osobowego, jednakże wyłączenie to dotyczy jedynie samochodów osobowych niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych. Przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych i prawidłowo udokumentowanych wydatków na opłaty eksploatacyjne samochodu, gdyż samochód ten - jak wynika z wniosku został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przy czym jeszcze raz należy podkreślić, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koniecznym jest również należyte udokumentowanie poniesionego wydatku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.