INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.11.2009r. (data wpływu 01.12.2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości - jest nieprawidłowe,
• opodatkowania nakładów inwestycyjnych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 01.12.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości oraz opodatkowania nakładów inwestycyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka X („dalej Spółka”) zawarła umowę w przedmiocie uregulowania istniejącego sporu („Umowa warunkowa”) pomiędzy Spółką a Spółką X („Spółka B”), przy udziale Prezydenta Miasta X działającego w imieniu Gminy Miasta X, pod warunkiem zawieszającym uzyskania, w terminie 3 miesięcy od dnia podpisania Umowy warunkowej, zgody na jej zawarcie przez odpowiednie organy statutowe Spółki B i Spółki. Spółka B i Spółka będą dalej również określane jako „Strony”.

Meritum sporu:

Spór pomiędzy Spółką a Spółką B dotyczy nieruchomości położonej w x przy ul. x, stanowiącej nr x („Nieruchomość”). Źródłem wspomnianego sporu jest z jednej strony:

1. roszczenie Spółki względem Nieruchomości wynikające z decyzji Wojewody Warszawskiego z 1996 roku („Decyzja Uwłaszczeniowa”), na mocy której Spółka nabyła z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 roku, w oparciu o art. 2 ust.1 - 3 ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz działek gruntu o nr x, x położonych przy ulicy x w x; z drugiej zaś strony
2. roszczenie Spółki B względem Nieruchomości wynikające z faktu użytkowania Nieruchomości w dniu 5 grudnia 1990 roku, potwierdzone w umowie zawartej w dniu 26 października 2006 roku (za Rep. A nr x) pomiędzy Gminą x a Spółką B („Umowa”) o oddanie w użytkowanie wieczyste części Nieruchomości, tj. działki o numerze ewidencyjnym x („Nieruchomość Spółki B”) na rzecz Spółki B wraz z jednoczesnym nieodpłatnym przeniesieniem własności budynków znajdujących się na tej części Nieruchomości na rzecz Spółki B.
   
   

Skomplikowany stan prawny Nieruchomości sprawia, że Spółka B ponosi ryzyko utraty praw do Nieruchomości Spółki B. Dodatkowo kontynuowanie sporu ze Spółką łączy się z koniecznością ponoszenia kosztów postępowania oraz uniemożliwia Spółce B przeprowadzenie inwestycji na terenie Nieruchomości Spółki B. W związku z tym Strony wyraziły wolę umownego, ugodowego załatwienia powstałego pomiędzy nimi sporu. Wolą Spółki B jest uzyskanie pełnego bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do Nieruchomości Spółki B.

W drodze Umowy warunkowej Spółka uznała, iż Spółka B jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości Spółki B oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości Spółki B, a tytuł ten Spółka B nabyła w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy. W związku z tym, Spółka zrzeknie się wszelkich praw i roszczeń w stosunku do Nieruchomości Spółki B i uzna, że od momentu powstania roszczenia Spółki B do Nieruchomości Spółki B spółka ta była uprawniona do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na Nieruchomości Spółki B i przeniesienia na jej rzecz własności budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości Spółki B.

Z tytułu zrzeczenia się przez Spółkę wszelkich praw i roszczeń do Nieruchomości Spółki B, Strony postanowiły, że Spółka B zapłaci na rzecz Spółki kwotę 12.000.000,00 złotych netto (słownie: dwanaście milionów), a ponadto z tytułu zwrotu nakładów Spółki na nieruchomość Spółki B (tj. wybudowanie przez Spółkę budynku magazynowego o powierzchni 925,60 m2, budynku stolarni o powierzchni 185,17 m2 i budynku warsztatowego o powierzchni 731,50 m2 na Nieruchomości Spółki B) kwotę 1.000.000,00 złotych netto (słownie: jeden milion).

Budynki te zostały wybudowane około roku 1957 i od tego okresu były użytkowane, Spółka nie poniosła wydatków na ulepszenie tychże budynków w kwocie przekraczającej 30% ich wartości początkowej. Spółka użytkuje te budynki od 1990 r., a na potrzeby związane z działalnością podlegającą VAT od 1993 r. Budynki stanowiące nakłady Spółki przejęte zostaną przez Spółkę B na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego.

Szczegółowy przebieg powyższego sporu miedzy Stronami przedstawiony został poniżej.

Na podstawie Decyzji Uwłaszczeniowej, Spółka nabyła z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 roku, w oparciu o art. 2 ust.1-3 z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz działek gruntu o nr x, x położonych przy ulicy x w x. Podstawą prawną dla stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez Spółkę prawa użytkowania wieczystego ruchomości i własności budynków na niej posadowionych była Decyzja o Opłatach wydana przez Naczelnika Miasta x z dnia 15 listopada 1976 roku znak x o ustaleniu opłat rocznych z tytułu użytkowania m.in. Nieruchomości („Decyzja o Opłatach”).

Poprzednicy prawni Spółki B użytkowali nieruchomość od 1946 roku, a od dnia 7 grudnia 1994 roku tj. od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 21 października 1994 roku o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczaniu nieruchomości, poprzednikowi prawnemu Spółki B przysługiwało, wynikające z art. 88a ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 roku o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (obecnie art. 208 ust 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami), roszczenie o ustanowienie na jej rzecz prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości Spółki B („Roszczenie”).

W związku z powyższym, Spółka B, na skutek wniosku z dnia 15 listopada 1999 roku złożonego do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, zainicjowało wszczęcie postępowania prowadzonego obecnie przed Ministrem Infrastruktury mającego na celu stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej („Postępowanie Spółki B”), z uwagi na błędnie wydaną Decyzję o Opłatach.

Postępowanie Spółki B zostało zawieszone postanowieniem Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i rozwoju Miast z dnia 19 marca 2002 roku do czasu rozstrzygnięcia postępowania sądowo - administracyjnego dotyczącego stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach („Postępowanie w sprawie Decyzji o Opłatach”), będącej podstawą wydania Decyzji Uwłaszczeniowej.

Decyzją z dnia 29 czerwca 2006 roku znak x Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W odmówiło stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach. Po rozpatrzeniu w dniu 27 września 2006 roku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie zmieniło decyzję z dnia 29 czerwca 2006 roku i orzekło, że Decyzja o Opłatach została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie wobec czego zaistniały przesłanki do stwierdzenia jej nieważności z art. 156 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego („k.p.a.”), jednak z uwagi na upływ ponad 10 lat od daty jej wydania zgodnie z art. 156 2 k.p.a. nie stwierdzono jej nieważności. Następnie decyzją z dnia 20 października 2006 roku, sygn. x Samorządowe Kolegium Odwoławcze uzupełniło swoją decyzję z dnia 27 września 2006 roku wprost stwierdzając, że Decyzja o Opłatach została wydana z naruszeniem prawa.

Spółka złożyła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na obie powyższe decyzje żądając ich uchylenia.

W dniu 26 kwietnia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok, mocą którego uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 27 września 2006 roku. Spółka B wniosła w dniu 12 lipca 2007 roku skargę kasacyjną od powyższego wyroku. W dniu 11 września 2008 roku, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Spółki B Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Spółki B, wobec czego sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie.

W dniu 6 maja 2009 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W wydało decyzję administracyjną nr x utrzymującą w mocy decyzję z dnia 29 czerwca 2006 roku (sygn. akt x) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej.

W dniu 27 maja 2009 roku Spółka B złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W (Skargę „Spółki B”). W dniu 23 września 2009 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił Skargę Spółki B. Termin do złożenia skargi kasacyjnej upływa w dniu 2 grudnia 2009 roku.

Ponadto w międzyczasie Prezydent P. w dniu 5 czerwca 2003 roku złożył do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wniosek o stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej („Postępowanie Prezydenta P.”). W dniu 23 października 2003 roku Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast zawiesił Postępowanie Prezydenta P. do czasu rozstrzygnięcia kwestii wstępnej w postaci ostatecznego rozstrzygnięcia nabycia przez Gminę Miasta X własności Nieruchomości w drodze komunalizacji (tj. nabycie Nieruchomości z mocy prawa przez Gminę X w drodze ustawy z dnia 10 maja 1990 roku Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym ustawę o pracownikach samorządowych). Okoliczność ta została ostatecznie przesądzona prawomocnymi orzeczeniami Naczelnego Sądu Administracyjnego: postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2006 roku, sygn. akt I X (komunalizacja działek nr X oraz X) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2006 roku, sygn. akt X (komunalizacja działek nr X).

Gmina Miasta X została ujawniona w księdze wieczystej prowadzonej dla Nieruchomości przez Sąd Rejonowy w X, VI Wydział Ksiąg Wieczystych KW nr WA1P/ 00039901/5 jako właściciel Nieruchomości w dniu 22 lutego 2005 roku na podstawie ostatecznych decyzji Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej wydanych w toku postępowania komunalizacyjnego.

Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2005 roku Minister Transportu i Budownictwa wstrzymał wykonanie Decyzji Uwłaszczeniowej w związku z istnieniem prawdopodobieństwa stwierdzenia jej nieważności. Powyższe postanowienie zostało utrzymane w mocy orzeczeniem Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 23 listopada 2005 roku po oddaleniu skargi Spółki. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 czerwca 2007 roku oddalił skargę Spółki na powyższe postanowienie Ministra Transportu i Budownictwa (sygn. akt x). Powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2007 roku jest prawomocne.

Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2006 roku Minister Transportu i Budownictwa uchylił swoje postanowienie z dnia 16 listopada 2005 roku i podjął postępowanie o stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej odnośnie działek x. W dniu 29 czerwca 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem umorzył postępowanie sądowe. Powyższe orzeczenie WSA z dnia 29 czerwca 2007 roku jest prawomocne.

W dnia 26 kwietnia 2006 roku Minister Transportu i Budownictwa stwierdził nieważność Decyzji Uwłaszczeniowej w odniesieniu do działek ewidencyjnych o numerach x. Następnie, postanowieniem z dnia 6 czerwca 2006 roku, Minister Budownictwa po rozpatrzeniu wniosku Spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej wyżej wskazaną decyzją z dnia 26 kwietnia 2006 roku stwierdził uchybienie terminu do wniesienia takiego wniosku. Spółka nie złożyła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzje administracyjne wymienione w niniejszym paragrafie. W dniu 20 marca 2006 roku Minister Transportu i Budownictwa wydał decyzję w przedmiocie stwierdzenia nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej w części dotyczącej działek nr x, z uwagi na fakt, iż została ona wydana przez niewłaściwy organ. Decyzją z dnia 6 czerwca 2006 roku nr x Minister Budownictwa po rozpatrzeniu wniosku Spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy wyżej powołaną decyzję z dnia 20 marca 2006 roku.

Wchodząca w skład Nieruchomości działka nr 435 została podzielona na podstawie decyzji podziałowej Prezydenta Miasta P nr 80/2006 z dnia 5 października 2006 roku („Decyzja Podziałowa”), na działki o numerach ewidencyjnych x (tj. Nieruchomość Spółki B) i x („Nieruchomość Spółki”).

W dniu 26 października 2006 roku (za Rep. A nr x) została zawarta pomiędzy Gminą x a Spółką B umowa o oddanie w użytkowanie wieczyste Nieruchomości Spółki B wraz z jednoczesnym nieodpłatnym przeniesieniem własności budynków znajdujących się na Nieruchomości Spółki B na rzecz WP (tj. Umowa). Po zawarciu tejże umowy dokonany został odpowiedni wpis w księgach wieczystych i od tego czasu, Spółka B figuruje w księgach wieczystych jako użytkownik wieczysty Nieruchomości Spółki B oraz właściciel budynków znajdujących się na Nieruchomości Spółki B.

W dniu 29 czerwca 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 6 czerwca 2006 roku stwierdzając, że Wojewoda Warszawski był uprawniony do wydania Decyzji Uwłaszczeniowej.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2008 roku (sygn. akt x) Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy powołany powyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2007 roku.

Wobec powyższego, w wyniku ponownego rozpoznania sprawy Minister Infrastruktury w dniu 21 kwietnia 2009 wydał decyzję nr x w przedmiocie oddalenia wniosku o stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej.

W dniu 30 kwietnia 2009 roku Spółka B złożyła do Ministra Infrastruktury wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia 21 kwietnia 2009 roku.

W dniu 13 marca 2009 roku Spółka złożyła wniosek do Prezydenta P. wniosek o wznowienie postępowania, w którym została wydana Decyzja Podziałowa („Postępowanie Wznowieniowe”).

Postanowieniem X z dnia 30 marca 2009 roku Prezydent P. wznowił postępowanie, w którym została wydana Decyzja Podziałowa.

W dniu 23 kwietnia 2009 roku Spółka B złożyła pismo do Prezydenta P. w Postępowaniu Wznowieniowym, w którym wniósł o jego umorzenie. Do dnia umowy pomiędzy Spółką B a Spółką Prezydent P. nie wydał decyzji w sprawie.

Nadto pozwem z dnia 21 listopada 2002 roku Spółka wszczęła przeciwko Spółce B postępowanie sądowe o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z Nieruchomości Spółki B przez Spółkę B („Postępowanie Spółki”). Postanowieniem z dnia 19 maja 2009 roku Sąd Okręgowy w W podjął na nowo (po kilkuletnim okresie zawieszenia) Postępowanie Spółki. W dniu 17 sierpnia 2009 roku odbyła się rozprawa przed Sądem Okręgowym w W. Spółka B wniosło o zawieszenie postępowania. Wnioskowi temu sprzeciwiła się Spółka. Sąd wyznaczył 6 tygodniowy termin na uiszczenie zaliczki na poczet opinii biegłego. Kolejny termin rozprawy zostanie wyznaczony z urzędu.

Mając na uwadze skomplikowany stan prawny Nieruchomości oraz charakter toczących się postępowań, Strony wyraziły wolę umownego, ugodowego załatwienia powstałego pomiędzy nimi sporu. Wolą Spółki B jest uzyskanie pełnego bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do Nieruchomości Spółki B a także uzyskanie tytułu prawnego do Działki nr X. Z kolei wolą SpółkI jest uzyskanie pełnego bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do Nieruchomości Spółki wraz z budynkami i wszelkimi innymi częściami składowymi Nieruchomości Spółki oraz ustanowienie na rzecz Spółki prawa użytkowania wieczystego nieruchomości obejmujących działki ewidencyjne: 1) nr x o pow. 940 m2, w obrębie x) nr x o pow. 3706 m2, w obrębie x) nr x o pow. 333 m2, w obrębie x) nr x o pow. 2022m2, w obrębie x w trybie art. 200 UGN.

W drodze umowy warunkowej, Spółka uznała, iż Spółka B jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości Spółki B oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości Spółki B, a tytuł ten Spółka B nabyła w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy w drodze realizacji przysługującego jej Roszczenia. W związku z tym, Spółka zrzeknie się wszelkich praw i roszczeń w stosunku do Nieruchomości Spółki B i uzna, że od momentu powstania Roszczenia Spółki B była uprawniona do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości Spółki B i przeniesienia na rzecz Spółki B własności budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości Spółki B.

Z tytułu zrzeczenia się przez Spółkę wszelkich praw i roszczeń do Nieruchomości Spółki B, Spółka B zapłaci na rzecz Spółki kwotę 12.000.000,00 złotych netto (słownie: dwanaście milionów), a nadto z tytułu zwrotu nakładów Spółki na Nieruchomość Spółki B kwotę 1.000.000,00 złotych netto (słownie: jeden milion).

Ponadto Strony zobowiązały się do dokonania określonych czynności, tj. Spółka B złoży wniosek o zawieszenie Postępowania Spółki B oraz cofnie Skargę Kasacyjną Spółki b, a Spółka złoży do Prezydenta P. wniosek o zmianę Decyzji Uwłaszczeniowej na podstawie art. 154 § 1 w zw. z § 3 k.p.a. mający na celu wyłączeniu z zakresu Decyzji Uwłaszczeniowej Nieruchomości Spółki B. Spółka cofnie także wniosek w Postępowaniu Wznowieniowym. Na wypadek niewykonania przez jedną ze stron opisanych powyżej zobowiązań druga strona będzie upoważniona do dochodzenia kary umownej. Dodatkowo w terminie 7 (siedmiu) dni od dnia zawarcia umowy Spółka złoży pismo procesowe do Sądu Okręgowego w W w Postępowaniu SpółkI, w którym Spółka cofnie pozew przeciwko Spółce B o zapłatę za bezumowne korzystanie z Nieruchomości Spółki B przez Spółkę B z jednoczesnym zrzeczeniem się roszczenia.

Ponadto w terminie 3 (trzech) miesięcy od ujawnienia praw Spółki do działki nr x Strony zawrą umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr x oraz prawa własności wszelkich urządzeń oraz innych naniesień znajdujących się na działce nr x, na mocy której Spółka sprzeda a Spółka B kupi działkę nr x wraz z prawem własności wszelkich urządzeń oraz innych naniesień znajdujących się na działce nr x za cenę 70.000,00 złotych netto (słownie: siedemdziesiąt tysięcy) powiększonej o podatek od towarów i usług.

Informujemy, że Spółka B złoży lub złożyła wniosek o wydanie Wiążącej interpretacji przepisów prawa Podatkowego dotyczący tego samego stanu faktycznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług („Ustawa o VAT”) zrzeczenie się przez Spółkę praw i roszczeń do Nieruchomości Spółki B za wynagrodzeniem (opłatą) nie będzie podlegało opodatkowaniu” podatkiem od towarów i usług („VAT”)...
2. Czy w świetle Ustawy o VAT zwrot nakładów poniesionych przez Spółkę na Nieruchomość Spółki B za wynagrodzeniem” (opłatą) otrzymanym przez Spółkę będzie podlegała opodatkowaniu VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie Spółki, zrzeczenie się praw i roszczeń względem Nieruchomości Spółki B przez Spółkę za wynagrodzeniem (opłatą) nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT.

Powyższe stanowisko Spółki wynika z następujących przepisów Ustawy o VAT.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 5 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają wykonywane w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Przepis art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT definiuje odpłatną dostawę towarów jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, ustawodawca wskazał, że na gruncie VAT za towary uznaje się „rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.”

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w rozważanej sprawie nie dojdzie do dostawy towarów w rozumieniu Ustawy o VAT. W zamian za zrzeczenie się roszczeń przez Spółkę, Spółka B nie uzyska prawa do Nieruchomości Spółki B. Spółka pragnie podkreślić, iż obecnie nie przysługuje jej prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości Spółki B a także prawo własności do znajdujących się na niej budynków co zostało potwierdzone wpisem Spółki B do księgi wieczystej KW nr X prowadzonej przez Sąd Rejonowy w X. Wolą Spółki B jest jedynie uzyskanie bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do przysługujących jej już praw.

W analizowanym stanie faktycznym roszczenia pierwotne, jakim było nabycie przez Spółkę z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości Spółki B nie było czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT. W opinii Spółki, zrzeczenie się za wynagrodzeniem roszczenia do Nieruchomości Spółki B, tzn. zaniechanie przez Spółkę działań mających na celu „przywrócenie” Spółce jako wieczystego użytkownika nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT.

Ponadto Spółka uważa, iż w omawianym przypadku nie występuje także świadczenie usług. Czynności, do których podjęcia zobowiąże się Spółka, tj. określone w Umowie czynności procesowe, nie stanowią świadczenia usług przez Spółkę. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 Ustawy o VAT, świadczenie usług obejmuje zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W ocenie Spółki, podjęcie określonych czynności procesowych, takich jak złożenie wniosku o zawieszenie postępowania, a także innych czynności procesowych przez Spółkę związanych ze zrzeczeniem się roszczeń, nie zawiera się w przytoczonym powyżej przepisie.

W opinii Spółki, opłata za zrzeczenie się roszczeń jest zbliżona swym charakterem do odszkodowania lub też zadośćuczynienia. Ma ona na celu zrekompensowanie Spółce potencjalnych praw do Nieruchomości Spółki B, które Spółka ewentualnie mogłoby uzyskać w rezultacie toczących się postępowań. Warto w tym miejscu zauważyć, iż organy podatkowe są zgodne co do tego, że odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu VAT.

Reasumując, w ocenie Spółki, opłata otrzymana przez Spółkę za zrzeczenie się roszczeń względem Nieruchomości Spółki B nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Ad.2

W ocenie Spółki, zwrot nakładów poniesionych przez Spółkę na Nieruchomość Spółki B za wynagrodzeniem (opłatą) otrzymaną przez Spółkę będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Powyższe stanowisko Spółki wynika z następujących przepisów Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Tym samym, odpłatne przekazanie nakładów przez Spółkę na rzecz Spółki B będzie świadczeniem usług w rozumieniu powyższego przepisu prawa. Świadczenie to polega na przekazaniu na rzecz Spółki B, na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego nakładów, w wyniku czego Spółka B stanie się ich faktycznym beneficjentem.

Reasumując, w ocenie Spółki, zwrot nakładów poniesionych przez Spółkę na Nieruchomość Spółki B za wynagrodzeniem otrzymanym przez Spółkę będzie podlegał opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za: nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości, prawidłowe – w zakresie opodatkowania nakładów inwestycyjnych.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub do podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

W związku z powyższym uznać należy, iż pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy rozumieć jako każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za wynagrodzeniem przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Ponadto podkreślić należy, iż w rozumieniu ustawy o VAT zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, należy uznać, że świadczenie usług wówczas odbywa się nie tylko w ramach stosunków obligacyjnych, ale również na płaszczyźnie prawa rzeczowego. Świadczeniem usługi będzie więc również ustanowienie niektórych ograniczonych praw rzeczowych: służebności, użytkowania etc. W potocznym rozumieniu przez ustanowienie tych praw podmiot zobowiązuje się do przestrzegania uszczupleń (lub nawet całkowite pozbawienie) swoich praw nad rzeczą (tolerowania działań podmiotów, na rzecz których ustanowione zostało np. prawo wieczystego użytkowania nieruchomości).

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu nie tylko wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, ale także na płaszczyźnie prawa rzeczowego, gdy spór pomiędzy dwoma podmiotami obraca się wokół praw rzeczowych, do których niewątpliwie należy prawo wieczystego użytkowania nieruchomości.

Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za określoną kwotę pieniędzy, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi spór ze Spółką B (dalej zwany „kontrahentem”). Przedmiotem sporu jest nieruchomość położona w x u zbiegu ulic x i x, na którą składają się poszczególne działki (dalej zwana „Nieruchomością”). Źródłem tego sporu jest z jednej strony roszczenie Wnioskodawcy względem Nieruchomości wynikające z decyzji uwłaszczeniowej, z której wynika, iż Wnioskodawca nabył w mocy prawa prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości. Z drugiej strony jest roszczenie kontrahenta względem Nieruchomości wynikające z umowy pomiędzy Gminą x a kontrahentem, z której wynika, iż na rzecz kontrahenta zostanie ustanowione prawo użytkowania wieczystego do części Nieruchomości wraz z jednoczesnym nieodpłatnym przeniesieniem własności budynków znajdujących się na tej części Nieruchomości na rzecz kontrahenta. Przez lata Wnioskodawca prowadził ze swoim kontrahentem spór sądowy, którego przedmiotem było rozwiązanie praw tych podmiotów do tej nieruchomości (co nie przyniosło dla stron pożądanego rezultatu).

W związku z powyższym podmioty te zawarły ze sobą umowę warunkową (dalej „Umowa”), w której Wnioskodawca uznał, iż kontrahent jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości Spółki B oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na części Nieruchomości, a tytuł ten kontrahent nabył w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy. W związku z tym, Wnioskodawca zrzeknie się wszelkich praw i roszczeń w stosunku do części Nieruchomości i uzna, że od momentu powstania roszczenia kontrahenta do części Nieruchomości był on uprawniony do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na części Nieruchomości i przeniesienia na jego rzecz własności budynków i urządzeń zlokalizowanych na części Nieruchomości. Z tytułu zrzeczenia się przez Wnioskodawcę wszelkich praw i roszczeń do części Nieruchomości, strony postanowiły, że kontrahent zapłaci na rzecz Wnioskodawcy kwotę dwunastu milionów złotych i dodatkowo jeden milion złotych z tytułu zwrotu nakładów inwestycyjnych Wnioskodawcy na części Nieruchomości (tj. wybudowanie przez Wnioskodawcę budynku magazynowego, budynku stolarni i budynku warsztatowego). Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest czy zrzeczenie się roszczeń i praw do części Nieruchomości za wynagrodzeniem (opłatą) nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, a także czy w świetle ustawy o VAT zwrot nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na części Nieruchomości za wynagrodzeniem (opłatą) będzie podlegał opodatkowaniu VAT.

Biorąc pod uwagę opis przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego jest nieprawidłowe. Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za określone wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego (kontrahenta). W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę, gdyż w zamian za zrzeczenie się roszczeń i praw do części Nieruchomości kontrahent uzyskuje bezpieczeństwo prawne w odniesieniu do przysługujących mu już praw użytkowania wieczystego części Nieruchomości otrzymanych na podstawie umowy z Gminą x. Przy czym zgodzić się należy z Wnioskodawcą co do tego, że samo dokonanie określonych czynności stricte procesowych zmierzające do ugodowego załatwienia sporu sądowego nie będzie skutkować powstaniem obowiązku w zakresie podatku VAT. Obowiązek ten będzie jednak rodzić to, co będzie efektem tych czynności procesowych, a więc dalsza niemożność uzyskania wyroku sądowego korzystnego dla Wnioskodawcy powodującego w konsekwencji uzyskanie skutecznego bezpieczeństwa prawnego dla kontrahenta, a odnoszącego się do przysługujących mu praw wieczystego użytkowania części Nieruchomości wraz z własnością budynków znajdujących się tej części Nieruchomości.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – w zamian za zrzeczenie się praw i roszczeń do części Nieruchomości (korzyść po stronie kontrahenta), Wnioskodawca otrzymuje określone świadczenie pieniężne.

Podsumowując, zrzeczenie się przez Wnioskodawcę praw i roszczeń do części Nieruchomości należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona zatem zostanie przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym uznaje się za nieprawidłowe.

Odnosząc się do pytania nr 2 przedmiotowego wniosku, iż zwrot nakładów inwestycyjnych poniesionych przez Wnioskodawcę na części Nieruchomości za wynagrodzeniem (opłatą) będzie podlegał opodatkowaniu VAT należało uznać, iż stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe. W tym konkretnym przypadku dojdzie do świadczenia usług zgodnie z definicją wskazaną w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Z przedmiotowego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w czasie, gdy posiadał prawo użytkowania wieczystego wybudował na części Nieruchomości budynek magazynowy, budynek stolarni i budynek warsztatowy. W wyniku zrzeczenia się roszczeń i praw do części Nieruchomości, o której mowa wyżej, powstał problem zwrotu tych nakładów inwestycyjnych na tej Nieruchomości.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizację istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu (ewentualnie prawo użytkownika wieczystego). W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na nieruchomość, nie może ich sprzedać. Niemniej jednak ma on pewne prawo do nakładów, które może przenieść na rzecz innego podmiotu. Wprawdzie ustawa o podatku od towarów i usług w odniesieniu do dostawy towarów posługuje się sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a więc nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności, jednak nakłady poniesione na nieruchomość nie stanowią odrębnych rzeczy – towarów (art. 2 pkt 6 ustawy), a więc ich zwrot nie może uchodzić za dostawę towarów. W analizowanym przypadku zwrot nakładów należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniami wzajemnymi, bezpośrednimi i ekwiwalentnymi polegającymi z jednej strony na pozyskaniu przez kontrahenta nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę, z drugiej zaś strony – na zapłacie sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż zwrot nakładów inwestycyjnych poniesionych przez Wnioskodawcę na tej części Nieruchomości, z uwagi na fakt, iż przedmiotem świadczenia jest przekazanie za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz, stanowi świadczenie usług w ujęciu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).