INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 04 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 08 grudnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 22 stycznia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia z Kancelarią Adwokacką umowy zlecenia bez wynagrodzenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 grudnia 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia z Kancelarią Adwokacką umowy zlecenia bez wynagrodzenia.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z dnia 06 stycznia 2010r. Znak: IBPB II/1/415-960/09/BJ wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 22 stycznia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie rozkazu o mianowaniu (funkcjonariusz Policji) i z tego tytułu osiąga przychody oraz odprowadza podatek dochodowy od osób fizycznych. Od pewnego czasu wnioskodawca wykonuje wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związane ze świadczeniem pomocy prawnej na podstawie umowy cywilnoprawnej w kancelarii adwokackiej. Czynności te wykonuje na podstawie umowy zlecenia o świadczenie pomocy prawnej bez wynagrodzenia – nieodpłatnie (art. 735 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny). Dzięki wykonywaniu zleceń wymagających wiedzy prawniczej polegających na wykonywaniu czynności bezpośrednio związanych ze świadczeniem pomocy prawnej, wnioskodawca (zleceniobiorca) będący magistrem prawa, a także studentem studiów doktoranckich, ma w zamian możliwość uzupełniania, pogłębiania i podnoszenia swojej wiedzy, doświadczenia i kwalifikacji prawnych w tym zakresie na poziomie wymaganym przy należytym wykonywaniu zawodu adwokata. Dzięki uprzejmości Adwokata, czyli w zamian za uzyskane doświadczenie wykonuje swoje czynności w czasie godzin wolnych od służby – bez wynagrodzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wykonywaniem czynności wymagających wiedzy prawniczej bezpośrednio związanych ze świadczeniem pomocy prawnej na podstawie umowy cywilnoprawnej w kancelarii adwokackiej, przy czym czynności te wykonywane są na podstawie umowy zlecenia o świadczenie pomocy prawnej bez wynagrodzenia – nieodpłatnie, wnioskodawca lub Zleceniodawca (właściciel Kancelarii Adwokackiej) jest zobowiązany zgłosić umowę do właściwego urzędu skarbowego lub złożyć deklarację do właściwego urzędu skarbowego...

Zdaniem wnioskodawcy, nie ma on obowiązku składać deklaracji do właściwego urzędu skarbowego oraz uiszczać zapłaty podatku wynikającego z tytułu tych umów – gdy jako zleceniobiorca zobowiązał się wykonywać czynności określone w umowie zlecenia o świadczenie pomocy prawnej dla zleceniodawcy bez wynagrodzenia. Wnioskodawca stwierdził, że również Zleceniodawca nie ma takiego obowiązku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 11 ust. 2a powołanej ustawy wskazuje, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy),
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2),
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3),
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 12 ust. 2a pkt 4).
  
  

Ustawodawca stanowiąc o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń, jako przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie sprecyzował bliżej co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie".

W doktrynie i orzecznictwie NSA przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma w prawie podatkowym szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby – art. 353 Kodeksu cywilnego), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności przedsiębiorców, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Warunkiem uznania nieodpłatnych świadczeń za przychód jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika.

Ponadto aby uznać dane świadczenie za nieodpłatne, działanie świadczeniobiorcy wiązać się musi z jego pozytywną wolą, tzn. że chce on przekazać świadczeniobiorcy świadczenie i czyni to nieodpłatnie.

Przychód z nieodpłatnych świadczeń nie powstanie wtedy, gdy świadczenia są ekwiwalentne. Z taką sytuacją mamy do czynienia gdy przyjmując jakąś korzyść, przekazujemy coś od siebie.

Z wniosku wynika, iż wnioskodawca zawarł z Kancelarią Adwokacką umowę zlecenia o wykonywanie czynności bezpośrednio związanych ze świadczeniem pomocy prawnej bez wynagrodzenia – nieodpłatnie (art. 735 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 735 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Z tytułu zawarcia ww. umowy zlecenia wnioskodawca nie dostaje wynagrodzenia, ale zdobywa doświadczenie i podnosi kwalifikacje. Wnioskodawca wskazał we wniosku, iż dzięki wykonywaniu zleceń wymagających wiedzy prawniczej polegających na wykonywaniu czynności bezpośrednio związanych ze świadczeniem pomocy prawnej, ma w zamian możliwość uzupełniania, pogłębiania i podnoszenia swojej wiedzy, doświadczenia i kwalifikacji prawnych w tym zakresie. Można więc uznać, że świadczenia te są ekwiwalentne, a nie nieodpłatne.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż wykonywanie czynności bezpośrednio związanych ze świadczeniem pomocy prawnej na podstawie umowy zlecenia bez wynagrodzenia nie jest nieodpłatnym świadczeniem.

W związku z powyższym świadczenia te nie będą w ogóle podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych co oznacza, że na stronach umowy zlecenia nie ciążą żadne obowiązki związane ze zgłoszeniem tejże umowy do Urzędu Skarbowego czy też złożeniem jakiejkolwiek deklaracji w tym zakresie.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.