Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-930/09-4/EK
z 13 stycznia 2010 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB3/423-930/09-4/EK
Data
2010.01.13
Referencje
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie kosztów uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
koszt
koszty pośrednie
koszty uzyskania przychodów
potrącalność kosztów
pracodawca
pracownik
programy emerytalne
składki
wydatki na rzecz pracowników
Istota interpretacji
Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, składka podstawowa na PPE dla celów podatkowych winna być uznana za koszt uzyskania przychodów w miesiącu ujęcia w księgach rachunkowych (zaksięgowania), czy w miesiącu przekazania składek do funduszu inwestycyjnego?
Wniosek ORD-IN 693 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Spółka prowadzi w ramach umowy zakładowej Pracowniczy Program Emerytalny (PPE). PPE prowadzony jest w formie umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego, tj. jednej z czterech dopuszczalnych form pracowniczych programów emerytalnych, o których mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 116, poz. 1207 ze zm.). Składka podstawowa finansowana przez pracodawcę ustalana jest w okresach miesięcznych w wysokości nie przekraczającej 7% wynagrodzeń uczestnika i przekazywana na rachunek bankowy funduszu inwestycyjnego w terminie wypłaty wynagrodzenia. W przypadku Wnioskodawcy wypłata wynagrodzeń dokonywana jest do dnia 6 - 10 następnego miesiąca za miesiąc poprzedni. Składka podstawowa płacona przez pracodawcę stanowi dodatkowy przychód pracownika i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i jednocześnie uznawana jest dla celów podatku dochodowego od osób prawnych za koszt uzyskania przychodów. Zgodnie z dotychczas stosowanymi Zasadami Polityki Rachunkowości, Spółka dla celów bilansowych składkę podstawową zarachowuje w ciężar kosztów w miesiącu jej przekazania do funduszu inwestycyjnego. Dla celów podatkowych składka na PPE zaliczana jest do kosztów pośrednich i uznawana za koszt uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia. Miesiąc zarachowania w koszty jest tożsamy z miesiącem, w którym przekazano składkę do funduszu inwestycyjnego. Spółka zamierza zmienić zasady polityki rachunkowości w zakresie ewidencjonowania składek wnoszonych do funduszy inwestycyjnych w ramach PPE. Kierując się zasadą memoriału określoną w założeniach koncepcyjnych sporządzania i prezentacji sprawozdań finansowych MSSF (Spółka od 1.01.2007 r. prowadzi księgi rachunkowe wg zasad określonych w MSR / MSSF), zgodnie z którą skutki transakcji i innych zdarzeń ujmuje się z chwilą wystąpienia (a nie w momencie wpływu lub wypływu środków pieniężnych) oraz wykazuje się je w księgach rachunkowych i sprawozdaniu finansowym okresu, którego dotyczą, Spółka zamierza obciążać koszty z tytułu składek na PPE w miesiącu, za który jest należne wynagrodzenie będące podstawą ich naliczenia.
Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, składka podstawowa na PPE dla celów podatkowych winna być uznana za koszt uzyskania przychodów w miesiącu ujęcia w księgach rachunkowych (zaksięgowania), czy w miesiącu przekazania składek do funduszu inwestycyjnego...
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jednocześnie, w art. 15 ust. 1d tej ustawy, określony został szczególny rodzaj wydatku, którego poniesienie uprawnia podatnika do zaliczenia do kosztów podatkowych. W myśl przepisów art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych. Prawidłowa realizacja PPE polega w szczególności na terminowym i prawidłowym naliczaniu i odprowadzaniu składek podstawowych, co wynika z art. 26 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych. Z przedstawionych powyżej zapisów ustawowych jednoznacznie wynika, że składki podstawowe na PPE stanowią koszty uzyskania przychodów. Stanowisko takie potwierdził Minister Finansów w wydanej interpretacji ogólnej nr DD6/8213/46/KWW/08/215 z dnia 14 marca 2008 r., jak również WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 15 maja 2007 r. (sygn. akt l SA/Gd 375/06) oraz WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 20 czerwca 2000 r. (sygn. akt l SA/Gl 1585/06).
Zgodnie z zapisami art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, (...), uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów - art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z przywołanych przepisów jednoznacznie wynika, że koszt pośredni, a takim jest składka podstawowa na PPE, stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie zarachowania w księgach rachunkowych. Stanowisko takie prezentuje także Minister Finansów w interpretacji indywidualnej nr DD/8214/152/KWW/08/PK-384 z dnia 24 czerwca 2008 r. Podsumowując, począwszy od miesiąca, w którym Spółka wprowadzi zmiany w zasadach polityki rachunkowości w zakresie ewidencjonowania składek wnoszonych do funduszy inwestycyjnych, w ten sposób, że obciążać będzie koszty z tytułu składek podstawowych na PPE w miesiącu, za który jest należne wynagrodzenie, to składki te będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w miesiącu ich zarachowania, a nie w miesiącu przekazania ich do funduszy inwestycyjnych. Oznacza to m. in., że np. jeżeli zmiany zasad polityki rachunkowości zaczną obowiązywać od miesiąca stycznia 2010 r. to kosztem uzyskania przychodów tego miesiąca będą zapłacone w styczniu 2010 r. składki za miesiąc grudzień 2009 r. i składki należne za styczeń 2010 r. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki podstawowej na Pracowniczy Program Emerytalny dotyczącej miesiąca grudnia 2009 r. uznaje się za nieprawidłowe. Zasady tworzenia i działania pracowniczych programów emerytalnych, warunki, które powinny spełniać podmioty realizujące programy, oraz warunki uczestnictwa w tych programach reguluje ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 ze zm.).
Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy, Wnioskodawca – w ramach umowy zakładowej – prowadzi Pracowniczy Program Emerytalny, w formie umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego. Składka finansowana przez pracodawcę, ustalana jest w okresach miesięcznych, w wysokości nie przekraczającej 7% wynagrodzeń uczestnika i przekazywana na rachunek bankowy funduszu inwestycyjnego w terminie wypłaty wynagrodzenia. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).
Wydatkami tymi są m. in. składki podstawowe opłacane w ramach pracowniczego programu emerytalnego. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych. Tym samym, przepis art. 15 ust. 1d powołanej ustawy, stanowi podstawę do zaliczania do kosztów podatkowych wydatków (w tym składek podstawowych) ponoszonych przez pracodawców w ramach realizowanych pracowniczych programów emerytalnych, bez względu na formę, w jakich są one prowadzone. Dotyczy to zatem także opłacanej przez Spółkę składki na pracowniczy program emerytalny prowadzony w formie umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego.
Moment potrącania kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Podkreślić należy, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W oparciu o powyższe uregulowania, stwierdzić należy, iż kwota składki podstawowej ponoszona przez Spółkę w ramach Pracowniczego Programu Emerytalnego, stanowi przychód pracownika, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, należy zwrócić uwagę na treść art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57. Zatem, składka podstawowa na Pracowniczy Program Emerytalny opłacona przez Spółkę w styczniu 2010 r. a dotycząca miesiąca grudnia 2009 r., winna, na postawie art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który jest ona należna, tj. w grudniu 2009 r.
Jednocześnie nadmienia się, iż w zakresie opisanego zdarzenia przyszłego odnoszącego się do określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki podstawowej na Pracowniczy Program Emerytalny dotyczącej miesiąca stycznia 2010 r., wydana została w dniu 13 stycznia 2010 r. odrębna interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-930/09-5/EK. Ponadto, w odniesieniu do powołanego pisma Ministra Finansów nr DD/8214/152/KWW/08/PK-384 z dnia 24 czerwca 2008 r., stwierdzić należy, iż wydane ono zostało w indywidualnej sprawie konkretnego podatnika i w oparciu o przedstawiony przez niego stan faktyczny. Wskazać przy tym należy, iż przedmiotowe rozstrzygnięcie dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu jego wydania, tj. przed 01.01.2009 r., z którą to datą zmianie uległo brzmienie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno. Referencje
|
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.