INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2010 r. (data wpływu 18 marca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 15 czerwca 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży okularów korekcyjnych i soczewek kontaktowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 15 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży okularów korekcyjnych i soczewek kontaktowych.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi Pan między innymi usługi w zakresie:

• sprzedaży okularów korekcyjnych,
• sprzedaży soczewek kontaktowych.

W większości towary, które Pan sprzedaje posiadają atest, z którego wynika, że są wyrobem medycznym, jednakże nie wszystkie oprawki taki atest posiadają. Nie sprzedaje Pan samych oprawek, tylko okulary do korekcji i leczenia wzroku. Oprawka, która nie ma atestu łącznie ze szkłami korekcyjnymi stanowi funkcjonalną całość – okulary korekcyjne. Szkła korekcyjne zawsze posiadają atest. Sprzedaży okularów korekcyjnych dokonuje Pan na podstawie recepty lekarskiej. Okulary te wykonane są przez uprawnionego optyka, który na Pana zlecenie z Pana soczewek i oprawek montuje okulary.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować w przypadku sprzedaży okularów korekcyjnych i soczewek kontaktowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, dla dostawy towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 stosuje się stawkę 7%. W poz. 103 zostały wymienione soczewki kontaktowe, soczewki okularowe ze szkła i z innych materiałów. W poz. 106 zostały wymienione wyroby medyczne. Ustawa o wyrobach medycznych uznaje okulary korekcyjne za wyrób medyczny. Soczewki okularowe korekcyjne są stosowane do korekcji i leczenia wady wzroku po odpowiednim oszlifowaniu i zamontowaniu w oprawie, stanowiąc ich funkcjonalną całość.

Wobec tego uważa Pan, że do sprzedaży okularów korekcyjnych i soczewek kontaktowych może zastosować stawkę 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z ust. 2 powołanego artykułu wynika, iż dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W poz. 103 ww. załącznika, wymienione zostały soczewki kontaktowe, soczewki okularowe ze szkła, soczewki okularowe z innych materiałów PKWiU 33.40.11.

Z kolei w poz. 106 tego załącznika wymienione zostały, bez względu na symbol PKWiU, wyroby medyczne, w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika.

Kwalifikacja wyrobu do kategorii wyrobów medycznych dokonana musi być na gruncie przepisów innych niż regulacje wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług, które nie zawierają unormowań dotyczących zasad klasyfikacji danego towaru do wyrobu medycznego. Powyższe zasady określone zostały w przepisach ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896 ze zm.).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o wyrobach medycznych, przez wyrób medyczny należy rozumieć narzędzie, przyrząd aparat, sprzęt, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, włączając oprogramowanie niezbędne do właściwego stosowania wyrobu, przeznaczone przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu chorób,
2. diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania urazów lub upośledzeń,
3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub prowadzenia procesu fizjologicznego,
4. regulacji poczęć

- który nie osiąga swojego zasadniczego zamierzonego działania w ciele lub na ciele ludzkim środkami farmakologicznymi, immunologicznymi lub metabolicznymi, lecz którego działanie może być przez nie wspomagane.

W świetle ust. 1 pkt 24 wskazanego artykułu, wytwórcą jest osoba fizyczna, jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej albo osoba prawna odpowiedzialna za projektowanie, wytwarzanie, pakowanie, oznakowanie, montowanie, przetwarzanie, przeprowadzenie remontu odtworzeniowego wyrobu medycznego i nadawanie przewidzianego zastosowania wyrobowi medycznemu przed wprowadzeniem go do obrotu pod nazwą własną, niezależnie od tego, czy powyższe czynności wykonuje on sam, czy na jego rzecz osoba trzecia, z wyjątkiem podmiotów, które montują lub dostosowują wyroby medyczne już wprowadzone do obrotu w celu używania przez określonego pacjenta zgodnie z przewidzianym zastosowaniem.

Przewidzianym zastosowaniem, zgodnie z ust. 1 pkt 11 tego artykułu, jest przeznaczenie wyrobu medycznego według danych zamieszczonych przez wytwórcę w oznakowaniach, instrukcjach używania lub materiałach promocyjnych.

Jak wynika z przepisu art. 4 ust. 1 ustawy o wyrobach medycznych, do obrotu i do używania mogą być wprowadzone wyroby medyczne spełniające wymagania określone w ustawie. Podmiotami uprawnionymi do wprowadzenia do obrotu i do używania wyrobów medycznych, (...), są wytwórca, jego autoryzowany przedstawiciel, importer, dystrybutor i podmiot odpowiedzialny za wprowadzenie do obrotu wyrobu medycznego (art. 4 ust. 3 tej ustawy). Przepis art. 5 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż do obrotu i do używania mogą być wprowadzane wyroby medyczne oznakowane znakiem CE.

W oparciu o art. 15 tejże ustawy, klasyfikację i kwalifikację wyrobu medycznego przeprowadza wytwórca. Rozbieżności co do klasyfikacji i kwalifikacji wyrobu medycznego między wytwórcą a jednostką notyfikowaną autoryzowaną przez ministra właściwego do spraw zdrowia rozstrzyga Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.

Z kolei przepis art. 16 ust. 1 i 2 cyt. ustawy wskazuje, iż wyrób medyczny wprowadzony do obrotu i do używania musi spełniać określone dla niego wymagania zasadnicze, a jego wytwórca lub autoryzowany przedstawiciel, przed wprowadzeniem wyrobu medycznego do obrotu i do używania, jest obowiązany do przeprowadzenia oceny zgodności z określonymi dla tego wyrobu wymaganiami zasadniczymi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż dokonuje Pan m.in. sprzedaży okularów korekcyjnych (w oparciu o receptę lekarską) i soczewek kontaktowych. Okulary wykonane są przez uprawnionego optyka z materiałów należących do Pana (soczewek i oprawek). Nie sprzedaje Pan samych oprawek, tylko okulary do korekcji i leczenia wzroku. Oprawka, która nie ma atestu, łącznie ze szkłami korekcyjnymi, stanowi funkcjonalną całość – okulary korekcyjne. Szkła korekcyjne zawsze posiadają atest.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, w oparciu o wskazane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż w przypadku sprzedaży soczewek kontaktowych, jako wymienionych w poz. 103 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, ma Pan prawo do stosowania stawki podatku w wysokości 7%, na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w odniesieniu do sprzedaży okularów korekcyjnych (wykonywanych w oparciu o receptę lekarską) – jeżeli w myśl ustawy o wyrobach medycznych, będą stanowiły wyroby medyczne dopuszczone do obrotu na terytorium kraju przez co spełnią wymóg określony w poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług – na podstawie art. 41 ust. 2 tej ustawy, ma Pan prawo stosować stawkę 7%. Jeżeli natomiast nie spełnią powyższego warunku ich sprzedaż winna być opodatkowana stawką podstawową, tj. 22%.

Jednocześnie wskazuje się, że zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 ustawy – Ordynacja podatkowa, organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Oznacza to, że nie mają umocowania prawnego do dokonywania interpretacji przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy nie jest organem kompetentnym do dokonania oceny w zakresie stwierdzenia, czy w rozumieniu przepisów ustawy o wyrobach medycznych sprzedawane przez Wnioskodawcę towary stanowiące przedmiot zapytania są wyrobami medycznymi, nie jest też organem uprawnionym do badania, czy spełnione zostały uregulowania związane z wprowadzeniem wyrobu do obrotu, określone w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896 ze zm.). Ustawa ta, choć powołana w ustawie o podatku od towarów i usług, nie jest elementem prawa podatkowego, wobec czego przepisy tej ustawy nie mogą być przedmiotem interpretacji udzielanej przez tut. organ. Interpretacja taka wykraczałaby poza zakres interpretacji prawa podatkowego, do której uprawniony jest Dyrektor Izby Skarbowej w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej.

Ponadto informuje się, że rozstrzygnięcia kwestii stawki podatku obowiązującej przy wymianie soczewek w oprawkach klienta oraz stawki podatku obowiązującej do usług naprawy okularów korekcyjnych, dokonano w interpretacji indywidualnej odpowiednio: nr ITPP2/443-239b/10/EŁ i ITPP2/443-239c/10/EŁ.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.