INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2009 r. (data wpływu 30 listopada 2009 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 8 lutego 2010 r. nr ILPB2/415-1149/09-2/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 8 lutego 2010 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 12 lutego 2010 r.), zaś w dniu 18 lutego 2010 r. (data nadania 15 lutego 2010 r.) do siedziby tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie. Z powyższego pisma wynika, iż Zainteresowany oczekuje wydania interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność handlową, a także działalność w zakresie transportu zarówno krajowego, jak i zagranicznego.

Zatrudnieni przez spółkę pracownicy, w zależności od potrzeb przedsiębiorstwa, wykonują jednocześnie w ramach zakresu czynności funkcję kierowcy, jak i mechanika w warsztacie zakładowym. W związku z tym, w umowach o pracę określono siedzibę firmy jako miejsce wykonywania pracy tych osób, bowiem tu osoby te otrzymują przydział zadań i polecenie wyjazdu służbowego.

Zgodnie z obowiązującym w spółce regulaminem wynagradzania, pracownikom za czas podróży służbowych wypłacane są diety, do wysokości określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących z tytułu podróży służbowej pracownikom sfery budżetowej, oraz wydatki poniesione w czasie podróży służbowej.

Należności te traktowane są jako przychody pracowników korzystające ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, stanowiące dla spółki koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenia w postaci diet wypłacone pracownikowi zatrudnionemu jako kierowca-mechanik odbywającemu podróż służbową w ramach umówionej pracy, stanowiące dla tego pracownika dochód zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych, stanowią dla pracodawcy wypłacającego te świadczenia koszt uzyskania przychodów...

Powyższe pytanie skonkretyzowane zostało w piśmie, stanowiącym odpowiedź na wezwanie o uzupełnienie braków formalnych wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z wyrokami WSA w Poznaniu z dnia 6 lutego 2009 r. (sygn. akt l SA/Po 1303/08 i l SA/Po 1314/08), miejscem wykonywania pracy kierowcy - mechanika jest siedziba pracodawcy określona w umowie o pracę, bowiem „jest to miejsce, w którym otrzymuje on przydział zadań i w którym jest kierowany do ich wykonania, a nie samochód, który w ramach swojej pracy prowadzi. Samochód jest bowiem narzędziem pracy kierowcy.” Ponadto, oprócz zleceń wyjazdu, pracownicy wykonują czynności mechanika, związane z utrzymaniem i naprawą środków transportu. Jeżeli kierowcy otrzymują w siedzibie zlecenie wyjazdu w celu wykonania zadania, to zgodnie z orzeczeniem NSA w wyroku z dnia 24 listopada 1999 r. (sygn. akt SA/Sz 1780/98) udają się w podróż służbową, bowiem o podróży służbowej oraz o przysługujących z tytułu jej odbywania należnościach (dietach, kosztach podróży) „decyduje to, że określone zadanie, w ramach świadczonej pracy, wykonywane jest poza miejscem ustalonym w umowie o pracę jako miejsce jej wykonywania”. Diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, wypłacane do wysokości określonych w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz.1990 z późn. zm.), oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania zależności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.), korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego i osób fizycznych na podstawie art. 21 ust.1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.( Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.176, z późn. zm.).

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uważa, że diety i inne należności wypłacone pracownikowi zatrudnionemu jako kierowca – mechanik odbywającemu podróż służbową w ramach umówionej pracy stanowiące dla tego pracownika dochód zwolniony od podatku dochodowego, dla pracodawcy stanowią koszt uzyskania przychodów w granicach określonych wyżej wymienionymi przepisami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze.

W związku z powyższym wypłacone pracownikowi (zatrudnionemu jako kierowca - mechanik, odbywającemu podróż służbową w ramach umówionej pracy), świadczenia w postaci diet, stanowiące dla tego pracownika dochód zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych, stanowią dla wypłacającego te świadczenia koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.