INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2010 r. (data wpływu 5 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ponoszonych wydatków w związku z dzierżawą samochodów osobowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej ponoszonych wydatków w związku z dzierżawa samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie remontów maszyn oraz produkcji konstrukcji stalowych. W ramach prowadzonej działalności, w celu uzyskiwania przychodów podlegających opodatkowaniu Spółka wykorzystuje samochody osobowe, nie stanowiące jej majątku na podstawie umowy dzierżawy. Samochody te spełniają definicje samochodów osobowych określonych w art. 4a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Opłaty wynikające z umowy dzierżawy samochodów osobowych są opłatami stałymi ponoszonymi bez względu na zakres bądź brak użytkowania samochodów i zaliczane są w całości do kosztów uzyskania przychodów. Pozostałe koszty związane z aktywną eksploatacją pojazdów zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości, do limitu wynikającego z przemnożenia liczby przejechanych kilometrów i stawki za kilometr, określony w odrębnych przepisach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłata za dzierżawę samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej stanowi w całości koszt uzyskania przychodu, czy na zasadzie art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji będzie mogła być zaliczona do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. kilometrówki...

Zdaniem Spółki w myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości zalicza się koszty związane z aktywną eksploatacją pojazdów, które nie mogą być automatycznie utożsamiane z kosztami stałymi ponoszonymi bez względu na zakres bądź brak użytkowania samochodów osobowych. Stąd też opłata za dzierżawę nie mieści się w katalogu wydatków uznawanych za koszt używania samochodu osobowego i w całości stanowi koszt uzyskania przychodów.

Spółka podnosi, iż podobne stanowiska zajął:

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 29 lipca 2004 r. sygn. akt. III SA 1073/03.

WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 22 stycznia 2009 r. sygn. akt. I SA/Po 1379/08.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 5 lutego 2010 r. sygn. akt. III SA/Wa 1502/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Sposób prowadzenia ewidencji – w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 ustawy, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

Opłata za dzierżawę samochodów jest płatnością z tytułu używania samochodów osobowych na co wskazuje wykładnia językowa ww. przepisu. Ponieważ ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia „wydatków z tytułu używania" należy się odwołać do słownika języka polskiego, w którym, przez „wydatek" rozumie się „sumę, która ma być wydana" lub „sumę wydaną na coś", natomiast „używać" oznacza m.in. „skorzystać z czyichś usług, z czyjejś pomocy”„ (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl/). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy. Wydatki z tytułu dzierżawy samochodów osobowych jako opłata za możliwość korzystania z rzeczy mieszczą się w tym pojęciu.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku dzierżawy samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wydatki na opłaty za dzierżawę, jednak do wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że faktem jest, iż z wskazanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych wynika odmienne rozumienie analizowanego przepisu, jednakże przyjęta przez tutejszy organ wykładnia znajduje odzwierciedlenie m.in. w wyrokach NSA z dnia 18 marca 1997 r., sygn. akt I SA/Po 1531/96, WSA w Gliwicach z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. akt I SA/Gl 377/06, WSA w Lublinie z dnia 9 lipca 2008 r., sygn. akt I SA/Lu 186/08 czy też uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 25 października 1999 r., sygn. akt FPS 9/99.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.