INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2010 r. (data wpływu 27 maja 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lipca 2010 r. (data wpływu 28 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia darowizny.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 16 lipca 2010 r. nr ILPB2/415-670/10-2/WS, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 16 lipca 2010 r., skutecznie doręczono dnia 20 lipca 2010 r., zaś w dniu 28 lipca 2010 r. (data nadania 26 lipca 2010 r.), do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2009 Wnioskodawca świadczył usługę i prace nieodpłatne w formie darowizny (cel ochrona zdrowia) na rzecz specjalistycznej przychodni onkologicznej przy parafii. Przyjęta praca przeliczona została na wartość 24 000,00 zł z liczby przyjętych pacjentów. Celem darowizny jest ochrona zdrowia w ramach prowadzonej pomocy charytatywno – opiekuńczej przy parafii (według ustawy o porozumieniu między Państwem a Kościołem, zgodnie z decyzją NSA z dnia 15 marca 2005 r. o bezlimitowym odliczeniu darowizn kościelnych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jak należy interpretować przepis dotyczący możliwości bezlimitowego odliczenia darowizn kościelnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.) stanowi, że darowizny na kościelną działalność charytatywno - opiekuńczą są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny - sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność.

Limitem, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie są więc objęte darowizny na cele charytatywno - opiekuńcze na rzecz kościelnych osób prawnych. W konsekwencji tak przekazane wsparcie pozwala na odliczenie całej darowanej kwoty.

Bezsprzecznym faktem jest, że specjalistyczna przychodnia onkologiczna przy parafii działa na podstawie ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego. Besprzecznym faktem jest również wykonywanie przez tę przychodnię zadań charytatywno -opiekuńczych na rzecz i na podstawie umowy z kościołem — jako zadanie zlecone.

Zgodnie z art. 888 k.c., przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

W świetle art. 889 nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

1. gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
2. gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.

Spełnione przez Wnioskodawcę świadczenie nie mieści się w żadnej z wymienionych w art. 889 kategorii. Nie ma więc powodów aby nie traktować go jako darowiznę. Odliczenia darowizn na działalność charytatywno — opiekuńczą można stosować jeżeli wysokość darowizn została udokumentowana:

1. w przypadku darowizny pieniężnej — dowodem wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego;
2. w przypadku innej darowizny niż pieniężna — dowodem, z którego wynika wartość tej darowizny oraz oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu.

Zainteresowany posiada oświadczenie obdarowanego, iż świadczenie zostało spełnione. Ponieważ darowizna miała inną formę niż pieniężna, z dokumentu wynika wartość darowizny oraz fakt jej przyjęcia przez obdarowanego.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma więc powodu do kwestionowania dokonanego odliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) nie przewiduje wprost odliczenia od podstawy opodatkowania darowizn poczynionych na kościelną działalność charytatywno – opiekuńczą. Tym niemniej podstawę do dokonania takowych odliczeń stanowi przepis art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.), który ma charakter szczególny wobec regulacji zawartych w ww. wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem wyżej powołanego przepisu art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym i podatkiem wyrównawczym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz - w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny - sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność. W odniesieniu do darowizn na inne cele mają zastosowanie ogólne przepisy podatkowe.

Ustawodawca przewidując w powołanym przepisie darowiznę jako podstawę do odliczenia od dochodu objętych nią kwot, nie zawarł w żadnym z przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (ani też w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych) definicji tej czynności.

Instytucja prawna darowizny została natomiast określona w art. 888-902 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W świetle tych przepisów umowa darowizny polega na bezpłatnym, nieekwiwalentnym świadczeniu darczyńcy kosztem swego majątku i nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek dobra albo innego świadczenia w związku z przekazaną darowizną, ani w chwili jej dokonania, ani też w przyszłości.

Zatem darowizna jest przesunięciem majątkowym dochodzącym do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz drugiej osoby czyli obdarowanego, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Użyte przez ustawodawcę w powyższym przepisie sformułowanie „kosztem swego majątku” przesądza o tym, że spełnienie świadczenia ustalonego w umowie musi spowodować ubytek w majątku darczyńcy, który może oznaczać, że majątek ten bądź zmniejszy się, bądź też nie powiększy się wskutek wykonania darowizny.

Nie każde jednak świadczenie dokonane na rzecz strony umowy nieodpłatnie i przynoszące jej korzyść, może być uznane za darowiznę. Z przepisu art. 889 § 1 Kodeksu cywilnego wynika bowiem, iż nie mogą być uznane za darowiznę zobowiązania do bezpłatnego świadczenia uregulowane innymi przepisami Kodeksu cywilnego (tzw. umowy nazwane).

Z powyższego wywodu wynika, iż aby zakwalifikować dane świadczenie nieodpłatne jako darowiznę muszą zostać spełnione wszystkie przesłanki określone w wyżej powołanych przepisach Kodeksu cywilnego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, iż w 2009 r. świadczył usługi na rzecz przychodni onkologicznej przy parafii, które to usługi zostały następnie przez ww. parafię wycenione i potwierdzone stosownym zaświadczeniem. Zdaniem Zainteresowanego świadczone przez Niego usługi stanowią darowiznę w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego poczynioną na kościelną działalność charytatywno – opiekuńczą podlegającą odliczeniu od dochodu przed opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tymczasem, jak już wyżej wykazano, instytucja darowizny nie obejmuje wszystkich świadczeń wykonywanych nieodpłatnie. W rozpatrywanej sytuacji przede wszystkim nie nastąpiło określone w wyżej cyt. art. 888 KC przesunięcie majątkowe skutkujące zmniejszeniem aktywów lub zwiększeniem pasywów podatnika. Przedmiotem „darowizny” nie było bowiem należne wynagrodzenie za pracę, lecz równowartość kwoty wynikającej z wyceny pracy w zakresie świadczonych usług.

Tak więc w niniejszej sprawie nie doszło w jakikolwiek sposób do uszczuplenia majątku Zainteresowanego.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż o ewentualnej darowiźnie można by było mówić w sytuacji gdyby Wnioskodawca nawiązał jakikolwiek stosunek zobowiązaniowy, w wyniku którego ww. przychodnia przy parafii zobowiązana byłaby do wypłaty wynagrodzenia. W momencie wymagalności wynagrodzenia gdyby Zainteresowany przekazał to wynagrodzenie na rzecz tej przychodni, zgodnie z wyżej powołanymi wymogami dotyczącymi darowizn (zawartymi również w ustawie o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej), to wówczas można by było uznać, iż Wnioskodawca poczynił darowiznę.

Tymczasem w przedstawionej przez podatnika sytuacji faktycznej, jak wskazano wyżej, dochodzi jedynie do wyceny świadczonej przez Niego pracy.

Tak więc twierdzenie podatnika jest błędne, gdyż przedmiotem jego nieodpłatnego świadczenia, nie jest należne wynagrodzenie za pracę, ale właśnie wykonana praca.

Reasumując, świadczenie usług nie mieści się w zakresie pojęcia „darowizna” zawartej w ustawie Kodeks cywilny, w związku z tym, Wnioskodawca nie ma podstaw, aby skorzystać z ulgi w postaci prawa do odliczenia wartości świadczonych usług od dochodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.