INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2010r. (data wpływu do tut. Biura 12 lipca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku ujmowania w spisie z natury materiałów i instrumentów medycznych wykorzystywanych do świadczenia usług weterynaryjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku ujmowania w spisie z natury materiałów i instrumentów medycznych wykorzystywanych do świadczenia usług weterynaryjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wydanego przez Wójta Gminy. Głównym przedmiotem działalności jest wykonywanie usług weterynaryjnych (PKD 75.00.Z).

Do świadczenia ww. usług wykorzystuje leki, bandaże, strzykawki i innego rodzaju środki medyczne. Środki te nie są przeznaczone do sprzedaży, lecz służą do wykonania usługi, tj. wyleczenia zwierzęcia.

Nie stanowią w procesie wykonywania usługi głównej substancji, bo istotą usługi jest wiedza medyczna. Zatem wykonywane usługi są kategorią usług doradczych – wchodzących w skład usług niematerialnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykorzystywane przez Wnioskodawcę środki medyczne podczas świadczenia usług weterynaryjnych spełniają treść definicji zawartych w § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) i tym samym, czy Wnioskodawca jest zobowiązany dokonywać spisu z natury tych środków zgodnie z § 27 ww. rozporządzenia...

Zdaniem Wnioskodawcy, zużywane w czasie wykonywania usług weterynaryjnych środki medyczne, nie spełniają definicji zawartej w par. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. nr 152 poz. 1475 ze zm.).

W związku z powyższym nie jest zobowiązany do ujmowania w spisie z natury ww. środków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Przy kwalifikowaniu wydatku w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, czy spełniają one dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 24 ust. 2 ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Tym samym w remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest ująć m.in. materiały podstawowe oraz materiały pomocnicze.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera jednak definicji obu wyżej wskazanych pojęć. Wyjaśnienie tych pojęć można odnaleźć w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W świetle § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia, materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

W myśl przepisów rozporządzenia wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane (§ 3 pkt 1 lit. d) rozporządzenia).

Zasady dotyczące sporządzenia spisu z natury określa natomiast § 27 ww. rozporządzenia, w świetle którego, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Mając na względzie charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług, stwierdzić należy, iż usługi te należy uznać za wyroby gotowe w rozumieniu przepisów rozporządzenia. Usługą wykonaną przez Wnioskodawcę jest w istocie leczenie zwierząt, przy użyciu materiałów pomocniczych (ww. leków, bandaży, strzykawek i innego rodzaju środków medycznych). Zatem usługę świadczoną przez Wnioskodawcę należy uznać za usługę niematerialną. Nie sposób jednakże zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, jakoby usługi, w ramach których wykorzystywane są ww. środki medyczne, stanowiły usługi doradcze.

Niemniej jednak, wskazane we wniosku materiały i instrumenty medyczne nie mogą wchodzić w skład usługi świadczonej przez Wnioskodawcę z uwagi na niematerialny charakter świadczonych usług, przedmioty te nie mogą być uznane za główny składnik, czynnik tej usługi.

W remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest również ująć materiały pomocnicze. Zgodnie z definicją zawartą w przepisach rozporządzenia (§ 3 pkt 1 lit. c) materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.

Z przywołanej powyżej definicji materiału pomocniczego wynika, iż warunkiem uznania określonego materiału za pomocniczy jest łączne spełnienie trzech warunków:

1. materiał nie stanowi materiału podstawowego w rozumieniu przepisów rozporządzenia, oraz
2. materiał musi być zużywany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz
3. musi on bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości.
   
   

Zatem przedmioty wskazane w opisie stanu faktycznego nie stanowią materiałów podstawowych. Jednocześnie przedmioty te są zużywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Tym samym w analizowanym przypadku przedmioty wyróżnione w opisie stanu faktycznego spełniają dwa pierwsze warunki podstawowe, których spełnienie pozwala uznać dany materiał za materiał pomocniczy. Jednocześnie w świetle trzeciego warunku materiał pomocniczy musi bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości. W przypadku Wnioskodawcy wyrobem są świadczone przez Niego usługi. Jak zostało to już wskazane przedmiotem usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest leczenie małych zwierząt. Trudno uznać, iż przedmioty takie jak bandaże, strzykawki, leki aplikowane w trakcie świadczenia usług, czy też innego rodzaju środki medyczne oddają swoje właściwości usłudze świadczonej przez Wnioskodawcę.

W oparciu o przytoczone przepisy, jak również przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż świadcząc usługi w zakresie usług weterynaryjnych Wnioskodawca zużywa artykuły jednorazowe oraz leki w celu wykonania usługi, które jednocześnie nie stają się częścią usługi.

W świetle powyższego, zużywane podczas wykonywania usług weterynaryjnych środki medyczne, jako nie stanowiące materiałów pomocniczych w rozumieniu § 3 pkt 1 lit. c) ww. rozporządzenia, nie mogą zostać ujęte w sporządzanym spisie z natury.

Jednocześnie nadmienić należy, iż zakup ww. artykułów medycznych winien być ewidencjonowany w kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów (pozostałe wydatki).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.