INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółdzielni przedstawione we wniosku z dnia 04 sierpnia 2010 r. (data wpływu do tut. Organu 06 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 sierpnia 2010 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 18 lutego 2010, które uprawomocniło się w dniu 11 maja 2010 r., Sąd stwierdził, że wnioskodawca nabył z dniem 12 listopada 1987 roku przez zasiedzenie prawo własności działki o powierzchni 0,0751 ha.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego nabycie przez wnioskodawcę w drodze zasiedzenia nieruchomości gruntowej wywołuje dla Wnioskodawcy konsekwencje w podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności czy Wnioskodawca z tytułu takiego nabycia uzyskał dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych i zobowiązany jest w związku z tym do uiszczenia tego podatku...

Zdaniem Spółdzielni, zgodnie z przepisami art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw. Zatem wartość nieruchomości nabytej przez zasiedzenie należy traktować jako wartość otrzymanej nieodpłatnie rzeczy. Stosownie do art. 12 ust. 5 ww. ustawy wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Należy zwrócić uwagę, iż obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych musi wynikać wprost z ustawy podatkowej, w której jest zawsze określony moment powstania obowiązku podatkowego. Aktualnie obowiązująca ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wiąże powstanie obowiązku podatkowego w zakresie otrzymania nieodpłatnych lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw z momentem otrzymania - nabycia, a nie z momentem uprawomocnienia się orzeczenia o stwierdzeniu zasiedzenia.

Orzeczenie Sądu w tym zakresie nie jest warunkiem nabycia prawa własności, nabywa się je bowiem z mocy prawa po spełnieniu przesłanek określonych w przepisach kodeksu cywilnego. Orzeczenie Sadu ma charakter deklaratoryjny i stanowi dowód takiego nabycia, które umożliwia wykazanie prawa własności rzeczy. Z uwagi na fakt, że do nabycia prawa własności nieruchomości doszło 12 listopada 1987r. a obowiązująca od 1992 r. ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy powstanie obowiązku podatkowego w zakresie nieodpłatnego nabycia rzeczy, w tym nieruchomości, z momentem zaistnienia tego zdarzenia, a nie z momentem ujawnienia czy też uprawomocnienia się orzeczenia stwierdzającego zasiedzenie przedmiotowej nieruchomości, należy stwierdzić iż nabycie w 1987 r. w drodze zasiedzenia w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych nie rodzi skutków podatkowych w zakresie ustalenia wartości przychodu z tytułu nieodpłatnie otrzymanych rzeczy. Ponadto należy podkreślić, że zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym w oparciu o regulacje obowiązujące w dniu nabycia ww. działki - 12 listopada 1987 r. uległo przedawnieniu. W związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisami art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 jest w szczególności: wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Zatem wartość nieruchomości nabytej przez zasiedzenie należy traktować jako wartość otrzymanej nieodpłatnie rzeczy. Stosownie do art. 12 ust. 5 ww. ustawy wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Należy wskazać, iż zobowiązanie podatkowe zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Jednocześnie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W świetle przedmiotowego stanu faktycznego dla oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie istnienia bądź nie przychodu do opodatkowania z tytułu nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia istotne jest ustalenie momentu nabycia tej własności; czy tym momentem jest określone w wyroku nabycie z dniem 12 listopada 1987r., czy też dzień wydania wyroku sądowego czyli 18 lutego 2010r. co z kolei wymagałoby ustalenia przychodu zgodnie z regułami art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „zasiedzenie”. Aby prawidłowo określić, kiedy następuje otrzymanie nieruchomości w drodze zasiedzenia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), które regulują tę kwestię.

W myśl art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Z powyższego przepisu wynika, że na skutek zasiedzenia dotychczasowy posiadacz samoistny czyli ten który faktycznie włada rzeczą jak właściciel ex lege nabywa własność na skutek upływu czasu i może żądać, aby stwierdził to sąd w orzeczeniu. Nabycie własności jest tu tzw. nabyciem pierwotnym, a orzeczenie sądu ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny i stanowi podstawę wpisu nowego właściciela do księgi wieczystej. Orzeczenie sądu nie jest warunkiem nabycia prawa własności, nabywa się je bowiem po spełnieniu przesłanek określonych w przepisach kodeksu cywilnego. Orzeczenie sądu stanowi jednak dowód takiego nabycia, na które będzie się można powołać w celu wykazania prawa własności rzeczy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nabycie własności działki nastąpiło z dniem 12 listopada 1987r. wobec czego przepisy w zakresie opodatkowania dochodu z tego tytułu nie mają zastosowania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest więc prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.