INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2010 r. (data wpływu 9 czerwca 2010 r.) uzupełniony pismem z dnia 11 września 2010 r. (data wpływu 16 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 16 września 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zgodnie ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych posiada regulamin funduszu, z którego realizowana jest pomoc finansowa dla pracowników zatrudnionych w spółce. Pracodawca realizując działalność socjalną między innymi w ramach usług sportowo – rekreacyjnych częściowo dofinansowuje pracownikom usługi sportowe takie jak fitness, siłownia, basen itd. (bez ograniczenia ilości wejść dla pracownika w danym miesiącu). Każdemu pracownikowi, który zamierza skorzystać z usługi wydawana jest indywidualna Karta (karta wstępu),którą pracownik okazuje przy wejściu na dany obiekt sportowy. Spółka podpisała umowę cywilnoprawną z innym podmiotem o świadczenie tego typu usług.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, iż finansowanie świadczeń sportowo — rekreacyjnych w ramach udzielonej pomocy dla pracowników Spółki następuje częściowo ze środków funduszu świadczeń socjalnych oraz częściowo ze środków prywatnych pracownika tj. przez potrącenie za zgodą pracownika wyrażoną na piśmie określonej kwoty z wynagrodzenia za pracę (np. łączny koszt usługi wynosi 75,90 zł (85,40 brutto) z czego 25 zł lub 20 zł płaci pracownik (potrącenie z wynagrodzenia), zatem koszt pracodawcy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na rzecz podmiotu świadczącego usługę to odpowiednio 50,90 zł lub 55,90 zł).

Przedmiotem umowy podpisanej przez Spółkę z podmiotem zewnętrznym jest zestaw wyselekcjonowanych ofert produktów i usług dostępnych i świadczonych na rzecz pracowników Spółki w okresie obowiązywania umowy cywilnoprawnej. Wyselekcjonowany program zawiera Pakiet „Obiekty Sportowe” oraz „Zajęcia Sportowe”.

W ramach przedmiotowej umowy cywilnoprawnej z podmiotem trzecim, pracownik Spółki wymieniony na liście uprawniony jest do korzystania z produktów i usług objętych programem. Usługa realizowana jest za pomocą Karty - która uprawnia do korzystania ze świadczeń określonych w Programie (np. zajęcia fitness, siłownia lub basen - bez ograniczenia ilości wejść w danym miesiącu). Spółka zobowiązana jest w ramach umowy cywilnoprawnej do przekazywania na rzecz strony umowy środków pieniężnych w danym okresie rozliczeniowym tj. na czas, w jakim zamawiane są przez Spółkę usługi z Programu. Przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego strona umowy jest zobowiązana do dostarczenia Spółce określonej liczby Kart uprawniających do korzystania przez pracowników z różnych form rekreacji. Przedmiotowa karta zawiera imię i nazwisko pracownika oraz nazwę Pracodawcy. A zatem Karta w ocenie Spółki stanowi jedynie dokument uprawniający do korzystania z danej formy rekreacji. Pracownik może korzystać z danej usługi sportowej na terenie całej Polski. Karta nie może być odsprzedawana i przekazywana osobom nieuprawnionym.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy wobec częściowego finansowania przez pracodawcę świadczeń sportowo rekreacyjnych (ustawa wskazuje na finansowanie w całości) oraz wątpliwości czy tzw. Karta nie stanowi innego znaku uprawniającego do wymiany na usługi (nie jest świadczeniem rzeczowym jak bony i talony), należy powyższe świadczenie opodatkować w każdym miesiącu bez względu na jego wartość w danym roku podatkowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość dofinansowania (pomocy udzielonej z funduszu) nie podlega opodatkowaniu do kwoty 380 zł w roku podatkowym.

Zgodnie z powołanym art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spółka jako pracodawca nie ma obowiązku odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych jeżeli wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie przekroczy łącznie kwoty 380 zł w danym roku podatkowym.

Zdaniem Spółki Karta stanowi karnet uprawniający do korzystania z danej formy rekreacji, a nie bon lub talon, a to oznacza, iż Spółka będąc pracodawcą nie ma obowiązku odprowadzania podatku od otrzymanych przez pracownika wartości rzeczowych świadczeń ze środków funduszu świadczeń socjalnych do kwoty 380 zł w danym roku podatkowym.

Ponadto w ocenie Spółki zapis powołanego wyżej przepisu art. 21 ust. 1 poz. 67 ustawy o „sfinansowaniu w całości z funduszu świadczeń socjalnych” dotyczy świadczeń pieniężnych, a nie rzeczowych. W ocenie Spółki Karta stanowi formę karnetu uprawniającego do korzystania z zajęć sportowych. Pracownik korzystający z karty jest zobowiązany do okazania jej przy wejściu do danego Ośrodka Sportowego celem skorzystania z usługi wcześniej zapłaconej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało otrzymane w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że zwolniona od podatku na podstawie powołanego przepisu jest wartość świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenia mają związek z finansowaniem działalności socjalnej,

• świadczenia mają charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,

• są w całości sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

• ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Podkreślenia wymaga, iż użyte w tym przepisie sformułowanie „sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych” oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

Jednocześnie, w ustawie o podatku dochodowym brak definicji rzeczy i świadczenia rzeczowego, w związku z czym należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Zatem z ww. zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym.

Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe, mają np.: bilety wstępu do kina, teatru, karnety na basen, siłownię, fitness, paczki świąteczne.

Karnety (karty) takie, które uznaje się za rodzaj abonamentu nie uprawniają bowiem posiadacza do ich wymiany na usługę lub towar lecz umożliwiają mu skorzystanie ze ściśle oznaczonego świadczenia.

Jak wskazano we wniosku, Spółka zgodnie z ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych posiada regulamin funduszu, z którego realizowana jest pomoc finansowa dla pracowników zatrudnionych w Spółce. Realizując działalność socjalną między innymi w ramach usług sportowo – rekreacyjnych częściowo dofinansowuje pracownikom usługi sportowe takie jak fitness, siłownia, basen itd. (bez ograniczenia ilości wejść dla pracownika w danym miesiącu). Każdemu pracownikowi, który zamierza skorzystać z usługi wydawana jest indywidualna Karta (karta wstępu),którą pracownik okazuje przy wejściu na dany obiekt sportowy. Spółka podpisała umowę cywilnoprawną z innym podmiotem o świadczenie tego typu usług. Finansowanie świadczeń sportowo — rekreacyjnych w ramach udzielonej pomocy dla pracowników Spółki następuje częściowo ze środków funduszu świadczeń socjalnych oraz częściowo ze środków prywatnych pracownika tj. przez potrącenie za zgodą pracownika wyrażoną na piśmie określonej kwoty z wynagrodzenia za pracę (np. łączny koszt usługi wynosi 75,90 zł (85,40 brutto) z czego 25 zł lub 20 zł płaci pracownik (potrącenie z wynagrodzenia), zatem koszt pracodawcy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na rzecz podmiotu świadczącego usługę to odpowiednio 50,90 zł lub 55,90 zł).

Przedmiotem umowy podpisanej przez Spółkę z podmiotem zewnętrznym jest zestaw wyselekcjonowanych ofert produktów i usług dostępnych i świadczonych na rzecz pracowników Spółki w okresie obowiązywania umowy cywilnoprawnej. Wyselekcjonowany program zawiera Pakiet „Obiekty Sportowe” oraz „Zajęcia Sportowe”.

W ramach przedmiotowej umowy cywilnoprawnej z podmiotem trzecim, pracownik Spółki wymieniony na liście uprawniony jest do korzystania z produktów i usług objętych programem. Usługa realizowana jest za pomocą Karty - która uprawnia do korzystania ze świadczeń określonych w Programie (np. zajęcia fitness, siłownia lub basen - bez ograniczenia ilości wejść w danym miesiącu). Spółka zobowiązana jest w ramach umowy cywilnoprawnej do przekazywania na rzecz strony umowy środków pieniężnych w danym okresie rozliczeniowym tj. na czas, w jakim zamawiane są przez Spółkę usługi z Programu. Przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego strona umowy jest zobowiązana do dostarczenia Spółce określonej liczby Kart uprawniających do korzystania przez pracowników z różnych form rekreacji. Przedmiotowa karta zawiera imię i nazwisko pracownika oraz nazwę Pracodawcy. A zatem Karta - w ocenie Spółki - stanowi jedynie dokument uprawniający do korzystania z danej formy rekreacji. Pracownik może korzystać z danej usługi sportowej na terenie całej Polski. Karta nie może być odsprzedawana i przekazywana osobom nieuprawnionym.

Reasumując należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku dofinansowanie przez pracodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zakupu świadczeń takich jak zapewnienie pracownikom dostępu do świadczeń sportowo – rekreacyjnych, w sytuacji gdy pracownik otrzymuje dokument uprawniający do skorzystania z nich tj. w niniejszej sprawie Kartę, podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.