INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010r. (data wpływu 30 marca 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 maja 2010r. (data wpływu 20 maja 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży działek za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży działek za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 maja 2010r. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 maja 2010r. (data wpływu 20 maja 2010r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Parafia nie jest przedsiębiorcą i nie jest też podatnikiem VAT.

Działalność Parafii to działalność religijna, ale także praca dla społeczności lokalnej poprzez prowadzenie świetlicy dla dzieci z rodzin patologiczych oraz inne dzieła wymagające odpowiedniego zaplecza.

Obiekty wykorzystywane dotychczas są stare i zagrażają zdrowiu i życiu przebywających tam osób, dlatego chcąc kontynuować pracę duszpasterską Parafia musi wykonać konieczne remonty, wybudować nowe pomieszczenia na cele wspomnianej już działalności. Aby to wykonać potrzebuje określonych środków. Zrodziła się więc konieczność wykorzystania części majątku parafii aby zabezpieczyć pieniądze na realizację tych zamierzeń.

Parafia posiada grunty rolne, które chce sprzedać i dzięki temu pozyskać potrzebne środki finansowe.

Parafia wydzieliła część gruntu i podzieliła go na kilka działek. Działki, które zamierza Parafia sprzedać, stanowią jej majątek i są w jej użytkowaniu od okresu jeszcze przedwojennego.

Nie zostały nabyte w celu ich odsprzedaży, a przez wiele lat wykorzystywane były przez Parafię na cele rolnicze.

Działki przeznaczone do sprzedaży są nieruchomościami niezabudowanymi i Parafia nie poniosła żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia. Według planu zagospodarowania przestrzennego gminy - działki te przeznaczone są pod zabudowę mieszkalną.

Dla Parafii są to obecnie nieużyki, o które jednak trzeba dbać, ale nie są one niezbędne dla celów związanych z kultem religijnym, a mogą posłużyć jako środek do zgromadzenia finansów na potrzebne dzieła.

Parafia nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

Parafia posiadała przedmiotowe nieruchomości już przed rokiem 1949, co potwierdza Wykaz pola plebańskiego sporządzony dnia 28 marca 1949r. przez Zarząd Gminny.

Natomiast stan prawny tych nieruchomości został potwierdzony orzeczeniem Komisji Majątkowej z dnia 12 stycznia 1996r., protokołem zdawczo-odbiorczym z dnia 26 kwietnia 1996r., postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 grudnia 1997r. o zasiedzenie.

Nieruchomości te są objęte księgą wieczystą nr 94328.

Wydzielenia części gruntu i podziału posiadanej nieruchomości na działki dokonano w miesiącu grudniu 2009r. Nieruchomość podzielono na 10 działek, z których 9 przeznaczono do sprzedaży. Środki uzyskane ze sprzedaży działek przeznaczone zostaną na remont budynków przyplebanijnych.

Na nieruchomości mającej być przedmiotem dostawy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Nieruchomości będące w posiadaniu Parafii od chwili nabycia do czasu sprzedaży użytkowane były wyłącznie rolniczo.

Przedmiotowe nieruchomości wykorzystywane były na cele rolnicze (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), a wyprodukowane produkty wykorzystywane były wyłącznie na własne potrzeby.

Przedmiotowa nieruchomość nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy.

Parafia nie posiada innych nieruchomości, które przeznaczone byłyby do sprzedaży.

Parafia nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży gruntów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek stanowiących majątek Parafii (która nie jest podatnikiem Vat) - nie nabyty w celu jego odsprzedaży, można zakwalifikować jako czynność niepodlegającą VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, Parafia nie jest przedsiębiorcą, czyli handlowcem, producentem, czy też usługodawcą, a co za tym idzie także podatnikiem VAT. Sprzedaż części majątku - niewykorzystywanego w działalności gospodarczej nie powinna podlegać VAT. Majątek ten nie został nabyty w celu odsprzedaży, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, nie może zostać uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania Wnioskodawcy jako podatnika VAT.

Dlatego jako Wnioskodawca uważa, iż sprzedaż części majątku Parafii nie podlega VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się - zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów na terytorium kraju zasadniczo rozumie się - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika podatku VAT, a czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy lub wykonywano czynności polegające na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do danej czynności podmiot dokonujący jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzący zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w tym zakresie. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli dany podmiot dokonuje sprzedaży nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Parafia jest w posiadaniu gruntów rolnych, które chce sprzedać i dzięki temu pozyskać potrzebne środki finansowe. Parafia wydzieliła część gruntu i podzieliła go na kilka działek. Działki, które zamierza Parafia sprzedać, stanowią jej majątek i są w jej użytkowaniu od okresu jeszcze przedwojennego.

Parafia posiadała przedmiotowe nieruchomości już przed rokiem 1949, co potwierdza Wykaz pola plebańskiego sporządzony dnia 28 marca 1949r. przez Zarząd Gminny. Natomiast stan prawny tych nieruchomości został potwierdzony orzeczeniem Komisji Majątkowej z dnia 12 stycznia 1996r., protokołem zdawczo-odbiorczym z dnia 26 kwietnia 1996r., postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 grudnia 1997r. o zasiedzenie. Nieruchomości te są objęte księgą wieczystą nr 94328.

Parafia zajmuje się nie tylko działalnością religijną, ale także pracą dla społeczności lokalnej, co przejawia się poprzez prowadzenie świetlicy dla dzieci z rodzin patologiczych oraz inne dzieła wymagające odpowiedniego zaplecza. Obiekty dotychczas wykorzystywane przez Parafię są stare i zagrażają zdrowiu i życiu przebywających tam osób, dlatego chcąc kontynuować pracę duszpasterską Parafia musi wykonać konieczne remonty, wybudować nowe pomieszczenia na cele wspomnianej już działalności. Aby to wykonać potrzebuje określonych środków. Zrodziła się więc konieczność wykorzystania części majątku parafii, aby zabezpieczyć pieniądze na realizację tych zamierzeń.

Działki nie zostały nabyte w celu ich odsprzedaży, a przez wiele lat wykorzystywane były przez Parafię na cele rolnicze.

Działki przeznaczone do sprzedaży są nieruchomościami niezabudowanymi i Parafia nie poniosła żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia. Według planu zagospodarowania przestrzennego gminy - działki te przeznaczone są pod zabudowę mieszkalną.

Dla Parafii są to obecnie nieużytki, o które jednak trzeba dbać, ale nie są one niezbędne dla celów związanych z kultem religijnym, a mogą posłużyć jako środek do zgromadzenia finansów na potrzebne dzieła.

Wydzielenia części gruntu i podziału posiadanej nieruchomości na działki dokonano w miesiącu grudniu 2009r. Nieruchomość podzielono na 10 działek, z których 9 przeznaczono do sprzedaży. Środki uzyskane ze sprzedaży działek przeznaczone zostaną na remont budynków przyplebanijnych.

Na nieruchomości mającej być przedmiotem dostawy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Nieruchomości będące w posiadaniu Parafii od chwili nabycia do czasu sprzedaży użytkowane były wyłącznie rolniczo. Przedmiotowe nieruchomości wykorzystywane były na cele rolnicze (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), a wyprodukowane produkty wykorzystywane były wyłącznie na własne potrzeby.

Przedmiotowa nieruchomość nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy.

Parafia nie posiada innych nieruchomości, które przeznaczone byłyby do sprzedaży. Parafia nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży gruntów.

Parafia nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Parafia nie jest przedsiębiorcą i nie jest też podatnikiem VAT.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w odniesieniu do zamierzonych transakcji sprzedaży gruntów, w myśl art. 15 ustawy o VAT. Nic nie wskazuje na to, aby dokonując sprzedaży ww. gruntu Wnioskodawca działał w charakterze handlowca, a okoliczności będące przyczyną transakcji zbycia nieruchomości gruntowych nie wskazują, iż miałyby być one czynione z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy.

Przedmiotowe działki będące w posiadaniu Wnioskodawcy nie zostały nabyte z zamiarem dalszej odsprzedaży, lecz stanowiły majątek Parafii już przed rokiem 1949. Nieruchomości będące w posiadaniu Parafii wykorzystywane były wyłącznie na cele rolnicze (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), jednak Wnioskodawca wskazał, iż wyprodukowane produkty wykorzystywane były jedynie na własne potrzeby. Przedmiotowa nieruchomość nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy, tak więc Wnioskodawca nie uzyskiwał z tytułu ich posiadania żadnych pożytków.

Należy również podkreślić, iż okolicznością przesądzającą o sprzedaży działek jest konieczność pozyskania przez Parafię środków pieniężnych dla wykonania koniecznych remontów, czy też wybudowania nowych pomieszczeń na cele działalności duszpasterskiej prowadzonej przez Parafię dla społeczności lokalnej, np. prowadzenie świetlicy dla dzieci z rodzin patologicznych oraz innych dzieł wymagających odpowiedniego zaplecza. Wnioskodawca zaznacza, iż obiekty dotychczas wykorzystywane przez Parafię są stare i zagrażają zdrowiu i życiu przebywających tam osób, dlatego też w celu kontynuacji opisanych wyżej działań Parafia potrzebuje określonych środków finansowych na remont czy ewentualnie budowę nowych pomieszczeń. Powyższe okoliczności zrodziły konieczność wykorzystania części majątku Parafii w celu zabezpieczenia środków pieniężnych na realizację tych zamierzeń.

Działki przeznaczone do sprzedaży są nieruchomościami niezabudowanymi i Parafia nie poniosła żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia.

Dla Parafii przedmiotowe działki stanowią obecnie nieużytki, o które jednak trzeba dbać. Wnioskodawca zauważa jednak, że ww. działki nie są niezbędne dla celów związanych z kultem religijnym, a mogą posłużyć jako środek do zgromadzenia finansów na potrzebne dzieła.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że podjęte przez Wnioskodawcę czynności nie stanowią działań realizowanych w celu osiągnięcia zysku. Należy ponadto zauważyć, iż Wnioskodawca nie jest przedsiębiorcą, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie jest też podatnikiem VAT. Podstawowa działalność Parafii to działalność religijna ale także praca dla społeczności lokalnej poprzez prowadzenie świetlicy dla dzieci z rodzin patologicznych oraz inne dzieła wymagające odpowiedniego zaplecza.

Z treści wniosku wynika, iż Parafia nie posiada innych nieruchomości, które przeznaczone byłyby do sprzedaży, jak również nie dokonywała wcześniej sprzedaży gruntów. Środki uzyskane ze sprzedaży działek przeznaczone zostaną na remont budynków przyplebanijnych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że zamierzona sprzedaż działek jest działaniem incydentalnym, a uwarunkowana jest jedynie koniecznością pozyskania środków finansowych na określony cel.

Przedstawione we wniosku okoliczności sprawy nie wskazują, aby działania podjęte przez Wnioskodawcę miały charakter czynności polegających na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W związku z powyższym tut. organ uznał, iż sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest dokonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru. Grunty nie zostały nabyte z zamiarem wykorzystania ich do jakichkolwiek czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Nie można więc uznać, aby Wnioskodawca działał w przedmiotowej sprawie w charakterze handlowca. Również przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży nie wskazuje na związek z działalnością gospodarczą.

Podsumowując, w oparciu o przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowych działek nie nosi znamion powtarzalności, tak więc warunek częstotliwości nie zostaje tu wypełniony. W świetle powyższego dostawy ww. działek nie można uznać za działalność gospodarczą, bowiem czynność ta nie mieści się w definicji, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działek. Tym samym dostawa przedmiotowych działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto zauważyć należy, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.