INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 08.07.2010 r. (data wpływu 12.07.2010 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 21.09.2010 r. (data nadania 22.09.2010 r., data wpływu 24.09.2010 r.) na wezwanie z dnia 13.09.2010 r. (data nadania 13.09.2010 r., data doręczenia 15.09.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości równoważnika z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.07.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w opodatkowania wartości równoważnika z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby oraz wartości równoważnika pieniężnego w zamian za wyżywienie przysługujące funkcjonariuszom celnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie art. 157 ustawy o służbie celnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 168 poz.1323) funkcjonariuszowi celnemu przysługuje równoważnik z tytułu dojazdu funkcjonariusza do miejsca pełnienia służby. Natomiast rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 października 2009 r. (Dz. U. 2009 r. Nr 181 poz.1410 ) w sprawie wypłaty równoważnika z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby określa warunki, tryb i wysokość wypłat powyższego równoważnika. Zgodnie z:

• paragrafem 2 ww. rozporządzenia równoważnik przysługuje pod warunkiem poniesienia przez funkcjonariusza kosztów z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby,
• paragrafem 3 ww. rozporządzenia równoważnik wypłaca się w wysokości poniesionych przez funkcjonariusza i udokumentowanych kosztów dojazdu.
  
  

Na podstawie art. 136 ustawy o służbie celnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 168 poz.1323) funkcjonariuszowi celnemu w czasie wykonywania zadań służbowych przysługuje nieodpłatnie wyżywienie lub równoważnik pieniężny w zamian za wyżywienie, kwestie te szczegółowo unormowano w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 października 2009 r. (Dz. U. 2009 r. Nr 180 poz.1406 ) w sprawie otrzymania przez funkcjonariuszy celnych wyżywienia lub równoważnika pieniężnego w zamian za wyżywienie, które określa normy wyżywienia, przypadki otrzymywania wyżywienia lub równoważnika w zamian za wyżywienie, wysokość, sposób ustalania wysokości równoważnika warunki i tryb wypłaty. Zgodnie z paragrafem 9 ww. rozporządzenia funkcjonariusz celny otrzymuje równoważnik pieniężny w 100% wysokości pieniężnej przysługującej mu normy wyżywienia w przypadku gdy względy techniczno-organizacyjne uniemożliwiają korzystanie z wyżywienia przysługującego temu funkcjonariuszowi w naturze.

Obowiązkiem kierownika urzędu jest ochrona zdrowia i życia funkcjonariuszy celnych poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków służby (Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 października 2009 r. w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby funkcjonariuszy celnych Dz. U. Nr 181, poz. 1412). Elementem realizacji tego obowiązku jest zapewnienie niektórym grupom funkcjonariuszy celnych wyżywienia lub równoważnika w zamian za wyżywienie (Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 października 2009 roku w sprawie otrzymywania przez funkcjonariuszy celnych wyżywienia tub równoważnika pieniężnego w zamian za wyżywienie Dz. U. Nr 180 poz. 1406).

Ze względu na szczególny charakter służby Minister Finansów w ww. rozporządzeniu określił normy wyżywienia, które otrzymuje funkcjonariusz w czasie wykonywania obowiązków służbowych, jak również wysokość równoważnika pieniężnego przysługującego funkcjonariuszowi, któremu rodzaj i warunki pełnienia służby lub względy techniczno - organizacyjne uniemożliwiają korzystanie z przysługującego wyżywienia. Dotyczy to m.in. funkcjonariuszy celnych: pełniących służbę w oddziałach celnych usytuowanych na zewnętrznej granicy Wspólnoty Europejskiej, podczas służby trwającej co najmniej 12 godzin, oraz pełniących w okresie zimowym służbę na wolnym powietrzu przez co najmniej 4 godziny dzienne.

Pismem z dnia 13.09.2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia stanu faktycznego oraz do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie ciągu dokumentów (oryginał lub urzędowo poświadczona kopia za zgodność z oryginałem), prowadzących do mocodawcy, z którego wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego i przesłanie kserokopii dowodu uiszczenia opłaty do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Powyższe uzupełniono w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy równoważnik pieniężny wypłacany funkcjonariuszowi celnemu z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 updof...
2. Czy otrzymywany równoważnik pieniężny w zamian za wyżywienie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11a updof....
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast w zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 112 updof zwolnieniu przedmiotowemu podlega zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw, w przypadku funkcjonariuszy celnych taką ustawą jest ustawa o Służbie Celnej i przepisy wykonawcze do niej. W myśl art. 157 ww. ustawy funkcjonariuszowi, przysługuje równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, jeżeli on sam lub jego małżonek nie zamieszkuje lub nie posiada lokalu mieszkalnego w miejscowości pełnienia służby. Natomiast na podstawie paragrafu 2 i 3 rozporządzenia MF z dnia 27 października 2009 r. równoważnik przysługuje pod warunkiem poniesienia przez funkcjonariusza kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby oraz na podstawie udokumentowania faktu ich poniesienia. Oznacza to, że powyższy równoważnik jest to zwrot kosztów dojazdu pracownika do miejsca wykonywania przez niego czynności służbowych, który jest ustawowo zwolniony z podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Jednym ze źródeł przychodów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl art. 12 ust. 4, uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że do przychodów pracownika (czyli m.in. osoby pozostającej w stosunku służbowym) zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Z wniosku wynika, że funkcjonariuszowi celnemu przysługuje równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, jeżeli on sam lub jego małżonek nie zamieszkują lub nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż przykładem przepisów, o których mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy jest ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323 ze zm.). Stosownie do jej art. 157 ust. 1 funkcjonariuszowi przysługuje równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, jeżeli on sam lub jego małżonek nie zamieszkują lub nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej. W myśl ust. 3 powołanego przepisu Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki, wysokość oraz tryb i terminy wypłaty równoważnika, uwzględniając w szczególności potrzebę jego odniesienia do cen biletów za przejazd koleją lub autobusami, wzory wymaganych dokumentów oraz potrzebę właściwego dokumentowania poniesionych kosztów.

Zgodnie natomiast z § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2009 r. w sprawie wypłaty równoważnika z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby (Dz. U. Nr 181, poz. 1410) równoważnik przysługuje pod warunkiem poniesienia przez funkcjonariusza kosztów z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby.

Na podstawie § 3 tego rozporządzenia równoważnik wypłaca się w wysokości poniesionych przez funkcjonariusza i udokumentowanych kosztów dojazdu w okresie, za który funkcjonariusz ubiega się o jego wypłatę.

Taki stan prawny sprawia, że równoważnik, jaki funkcjonariusz celny otrzymuje z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, w sytuacji gdy on lub jego małżonek nie zamieszkują lub nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej, stanowi zwrot kosztów, obowiązek wypłaty (przyznania) którego wynika z przepisu rangi ustawowej, tj. powołanego art. 157 ust. 1 ustawy o Służbie Celnej.

Z tych też względów, ma do niego zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.