INTERPRETACJA IDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31.08.2010r. (data wpływu 01.09.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia, skutków podatkowych związanych ze sprzedażą wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.09.2010r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie podatkowych konsekwencji w związku ze sprzedażą „własnych” wierzytelności Spółki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

• Spółka S.A. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detergentów, środków czystości oraz kosmetyków.

• Spółka posiada nieściągalne wierzytelności („Wierzytelności”) z tytułu sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta będącego spółką prawa rosyjskiego.

• Mimo wielu prób, Spółce nie udało się skontaktować z kontrahentem w sprawie Wierzytelności, w konsekwencji nie jest możliwe sądowe dochodzenie Wierzytelności.

• Spółka zamierza sprzedać Wierzytelności na rzecz podmiotu trzeciego (podmiotu, który nie jest powiązany ze Spółką w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT).

• Cena sprzedaży Wierzytelności, równa ich wartości rynkowej, będzie mniejsza od ich wartości nominalnej w związku z czym Spółka poniesie stratę na sprzedaży tych Wierzytelności.

• Spółka co do zasady nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami (transakcje sprzedaży wierzytelności własnych przez Spółkę mają charakter incydentalny).

• Wierzytelności będące przedmiotem sprzedaży były w przeszłości zarachowane, jako przychody należne Spółki, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.

• Wartość Wierzytelności nie obejmuje podatku od towarów i usług.

• Umowa dystrybucyjna, będąca podstawą powstania Wierzytelności, zgodnie z jej treścią podlega prawu Wielkiej Brytanii. Zgodnie z opinią uzyskaną przez Spółkę, Wierzytelności nie są przedawnione.

• Dla potrzeb niniejszego wniosku przyjęte jest założenie, że Wierzytelności nie przedawnią się do dnia ich sprzedaży.

• Spółka nie zaliczyła (ani nie zaliczy do dnia sprzedaży) Wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o CIT, ani też na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, ze względu na brak zaistnienia przesłanek zaliczenia nieściągalnych wierzytelności i odpisów aktualizujących wartość należności do kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 2 oraz ust. 2a ustawy o CIT.
  
  

W związku z powyższym, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę poniesioną w związku ze sprzedażą Wierzytelności, które były uprzednio zarachowane, jako przychody należne na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT (w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną zbywanych Wierzytelności a ceną uzyskaną od nabywcy)...

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem Spółki, ma ona prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę poniesioną w związku ze sprzedażą Wierzytelności, które były uprzednio zarachowane, jako przychody należne na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT (w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną zbywanych Wierzytelności a ceną uzyskaną od nabywcy).

Zgodnie z ustawą o CIT:

• Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów łub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (art. 15 ust. 1);

• Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny (art. 16 ust. 1 pkt 39).
  
  

Zdaniem Spółki, w analizowanej sytuacji:

Sprzedaż Wierzytelności przez Spółkę powinna zostać potraktowana jako spłata należności, które uprzednio były rozpoznane jako przychód podatkowy (przedmiotowa transakcja nie powinna powodować obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego dla celów CIT, gdyż przyjmując taką interpretację Spółka byłaby zobowiązania do ponownego opodatkowania tego samego przychodu);

Strata poniesiona przez Spółkę spełnia ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów określoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w szczególności stanowi ona trwałe zmniejszenie aktywów podatnika, które jest nierozerwalnie związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą;

Ponadto, literalne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT wyraźnie wskazuje, że celem ustawodawcy było przyznanie podatnikom prawa do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów straty powstałej w związku ze sprzedażą własnych wierzytelności natomiast jedynym warunkiem uwzględnienia takiej straty w wyniku podatkowym jest uprzednie zarachowanie wierzytelności przez podatnika, jako przychodu należnego na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT;

Nie znajduje zastosowanie żadne wyłączenie, które ograniczałoby prawo zaliczenia przedmiotowej straty do kosztów uzyskania przychodów, w szczególności na dzień sprzedaży Wierzytelności nie będą one zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów jako nieściągalne (na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a), ani też art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT), a także zbywane Wierzytelności nie są (nie będą) odpisane jako przedawnione.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, strata powstała w związku ze sprzedażą Wierzytelności (w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną zbywanych Wierzytelności a ceną uzyskaną od nabywcy) może zostać uwzględniona w jej kosztach uzyskania przychodów.

Spółka wskazuje, iż jej stanowisko zostało potwierdzone przez sądy administracyjne i organy podatkowe, np. w wyroku NSA z dnia 5 października 2006 r. (sygn. II FSK 1208/03), w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, z dnia 14 grudnia 2009r. (sygn. ILPB3/423-809/09-2/ŁM) oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 17 marca 2009r. (sygn. IPPB5/423-286/08-2/MB).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.