Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1052/10-5/EWW
z 5 października 2010 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPP2/443-1052/10-5/EWW
Data
2010.10.05
Referencje
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
Temat
Podatek od towarów i usług --> Miejsce świadczenia --> Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług
Podatek od towarów i usług --> Dokumentacja --> Faktury
Słowa kluczowe
faktura
faktura
miejsce świadczenia usług
miejsce świadczenia usług
świadczenie usług
świadczenie usług
usługi
usługi
usługi na majątku rzeczowym
usługi na majątku rzeczowym
Istota interpretacji
1. Czy w związku z prowadzonym magazynem zmieniło się pochodzenie towaru z niemieckiego na polski w świetle nowelizacji ustawy o VAT?
2. Czy jeśli dostarczane półprodukty uznane zostaną za pochodzące z Polski, Spółka ma prawo zastosować 0% stawkę VAT w świetle przepisów o przerobie? 3. Czy dla zastosowania stawki 0% VAT, ma znaczenie pochodzenie towaru, jego magazynowanie oraz jaki jest dopuszczalny czas jego pozostawania na terenie Polski? Czy produkty gotowe mogą pozostać w Polsce? 4. Czy zgodnie z obowiązującymi przepisami, niemiecki nabywca usługi montażu ma obowiązek zapłaty należnego podatku w miejscu siedziby – zamieszkania, czy w Polsce? Wniosek ORD-IN 925 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest montaż dekoderów telewizji satelitarnej na zlecenie niemieckiego kontrahenta T. z siedzibą w Kolonii, właściciela powierzonych mu półproduktów, który podał numer pod jakim jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, służący do rozliczeń wewnątrzwspólnotowych. Materiały do produkcji, do marca bieżącego roku, przywożone były bezpośrednio do Spółki, po odprawie celnej dokonanej na terytorium innego kraju UE (Niemiec, Holandii, Austrii). Po zakończeniu montażu – uszlachetniania (przerobu), wyroby te wysyłane były na zlecenie niemieckiego kontrahenta do odbiorcy docelowego na terenie UE, poza Polską. Zainteresowany wystawiał niemieckiemu partnerowi fakturę za usługę montażu – przerobu (w rozumieniu art. 28 ust. 7 usługi uszlachetniania) z zastosowaniem 0% stawki podatku VAT, z uwagi na posiadane oryginalne dokumenty wysyłki oraz kopię potwierdzenia dostarczenia dóbr gotowych na terenie UE, poza Polską.
Po wykonaniu przerobu, Zainteresowany przekazuje wyrób gotowy do tego samego magazynu, który następnie jest wysyłany do odbiorcy ostatecznego w UE. W tym przypadku, również sporządzany jest dokument przekazania (WZ) – przekazanie wyrobów gotowych do magazynu. Wnioskodawca wystawia fakturę z 0% stawką VAT za wykonaną usługę przerobu (uszlachetniania) na powierzonym mieniu firmie T. z siedzibą w Kolonii – właścicielowi powierzonych półproduktów.
Siedziba zleceniodawcy znajduje się w Kolonii w Niemczech, gdzie znajduje się dział handlowy - stałe miejsce działalności gospodarczej, a polski magazyn jest działalnością mniejszej rangi i nie wpływa na zmianę określenia siedziby zleceniodawcy w rozumieniu przepisów o VAT. Usługa montażu zostanie opodatkowana w miejscu siedziby zleceniodawcy w Niemczech (art. 28 ust. 1 noweli z dnia 23 października 2009 r.).
W uzupełnieniu Zainteresowany doprecyzował informacje przedstawione we wniosku wskazując, iż przedmiotem jego działalności jest montaż dekoderów telewizji satelitarnej na zlecenie niemieckiego kontrahenta. Wniosek obejmuje 1 stan faktyczny – okres listopad grudzień 2009 r. oraz 1 zdarzenie przyszłe – czerwiec-lipiec 2010 r. Przedmiotem wniosku jest produkcja urządzeń powszechnego użytku – sformułowanie to odpowiada PKWiU – 26.40.99.0.
Jednocześnie podtrzymała, iż w ww. okresach niemiecki kontrahent okazał się numerem identyfikacyjnym niezbędnym dla celów podatkowych, który zawarty był na każdej fakturze z tyt. usługi montażu dekoderów telewizji satelitarnej. W 2009 r. Wnioskodawca spełnił warunek 90 dni na wywóz towarów - art. 28 ust. 7 ustawy o VAT.
Nie zatrudnił w Polsce żadnego pracownika – na czas dostaw oddelegowana osoba z Niemiec dokonywała odbioru dóbr – półproduktów. Głównym przedmiotem działalności kontrahenta z siedzibą w Kolonii jest handel ww. dobrami. Zgodnie z wiedzą Spółki, niemiecki kontrahent nie prowadzi innego typu działalności, która mogłaby wpłynąć na określenie ważności profilu działalności względem siedziby na terenie RP.
Nowelizacja art. 28 ustawy o VAT z 2010 r., zniosła jedynie 90-dniowy termin wywozu. Wnioskodawca zmienił określenie „stawka 0%” – użyte niewłaściwie we wniosku, na usługę niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce. Sformułowanie to stosuje się do okresu 2009 r. i 2010 r., mając na myśli przysługujące Zainteresowanemu prawo przeniesienia ciężaru zapłaty VAT na niemieckiego kontrahenta przy spełnieniu polskich wymogów prawnych, w szczególności art. 28 ustawy o VAT na 2009 r. i noweli 2010 r. Podane PKWiU - 26.40.99.0 dotyczące produkcji jest tożsame z usługą montażu w efekcie której powstaje dekoder TV SAT, jako urządzenie powszechnie stosowane w gospodarstwie domowym. Spółka podtrzymała, iż siedziba kontrahenta jest tożsama z miejscem opodatkowania, a opisany we wniosku magazyn zastosowano wyłącznie na jej potrzeby. Wysyłając towary w ciągu 90 dni od zakończenia produkcji, Wnioskodawca spełnił wymagania art. 28 ustawy o VAT na dzień 1 stycznia 2009 r., a w 2010 r. znowelizowana ustawa nie określa limitu czasu na wywóz dóbr końcowych. Stosując się do art. 181, Zainteresowany miał prawo przenieść ciężar opodatkowania usługi montażu na niemieckiego kontrahenta, zgodnie z miejscem świadczenia usługi. Spółka podtrzymała stanowisko, iż stałe miejsce prowadzenia działalności kontrahenta znajduje się w miejscu jego siedziby w Niemczech, z uwagi na fakt niezatrudniania w Polsce pracowników i nieprowadzenia działalności magazynowej w rozumieniu przychodów z tego tytułu. Magazyn w Polsce jest kosztem kontrahenta, na który się zgodził i nie stanowi on innego przedmiotu działalności, niż handel montowanymi dekoderami w UE (nie w Polsce).
Zauważa się, iż Zainteresowany w uzupełnieniu wniosku z dnia 24 września 2010 r. dokonał modyfikacji pytań oraz przedstawił swoje stanowisko do nich. W niniejszej interpretacji została przyjęta wersja pytań oraz stanowisk własnych wynikających z tego uzupełnienia w odniesieniu do 2010 r.
W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Należy wyjaśnić, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „usługi na ruchomym majątku rzeczowym”. W związku z tym należy zwrot ten interpretować w oparciu o wykładnię językową, jako wszelkie usługi wykonywane przez podatnika, w wyniku których następuje wytworzenie nowego produktu z powierzonych materiałów, jego przerobienie lub ulepszenie, przy czym podatnik świadczący usługę nie jest właścicielem towaru powierzonego ani wytworzonego, przerobionego lub ulepszonego.
W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.
Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.
Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.
Jednak zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności. Zatem dla właściwego określenia miejsca opodatkowania usług będących przedmiotem pytań, wykonywanych na rzecz podatnika w rozumieniu ww. przepisów, konieczne jest ustalenie, czy nabywca usługi posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności oraz, czy usługa jest świadczona na potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności, zgodnie z zasadą opodatkowania konsumpcji. Usługa jest bowiem wówczas konsumowana przez tą właśnie stałą „placówkę”, a nie w państwie siedziby nabywcy. Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 str. 1 ze zm.). Dlatego też w kwestii określenia, co należy uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Przykładowo, w wyroku w sprawie C-168/84 Günter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte Alstadt z dnia 4 lipca 1985 r., ETS stwierdził, iż punktem odniesienia dla ustalania miejsca opodatkowania jest zasada, według której usługa podlega opodatkowaniu tam, gdzie jest siedziba świadczącego. Odniesienie do stałego miejsca prowadzenia działalności następuje dopiero wówczas, gdy pierwsza zasada prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub wywołuje rozbieżności między krajami Unii Europejskiej. W dalszej części orzeczenia ETS określił warunki, które powinny być spełnione przez jednostkę organizacyjną, aby można było uznać, iż w danym miejscu posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności. Zdaniem Trybunału, aby miejsce, w którym podmiot wykonuje czynności można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:
W orzeczeniu tym, ETS stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych dla wykonania danej działalności. W oparciu o powołane orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.
Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Opis sprawy wskazuje, iż firma niemiecka posiada siedzibę na terytorium Niemiec, a w Polsce posiada magazyn, który wynajęty został przez nią na wyłączne potrzeby produkcyjne Wnioskodawcy, gdyż nie posiada on odpowiedniego zaplecza. Kontrahent niemiecki nie zatrudnia w tym magazynie żadnych pracowników. Na czas dokonywania dostaw półproduktów, oddelegowuje on osobę z Niemiec, która dokonuje ich odbioru. W przedmiotowym magazynie nie prowadzi on także innej działalności. Mając na uwadze definicję działalności gospodarczej oraz charakterystykę stałego miejsca prowadzenia działalności stwierdzić należy, że podatnik niemiecki wynajmując przedmiotowy magazyn na terytorium Polski, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie kraju, co w uzupełnieniu sprawy potwierdził Zainteresowany.
Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że miejscem świadczenia, a tym samym miejscem opodatkowania usług na ruchomym majątku rzeczowym świadczonych przez Zainteresowanego w 2010 r. jest terytorium kraju, w którym podatnik będący usługobiorcą (kontrahent niemiecki) posiada siedzibę. Zatem usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju. W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy). Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), reguluje m.in. treść, sposób oraz warunki wystawiania faktur VAT. Stosownie do § 25 ust. 1 cyt. rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.
W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi - § 25 ust. 4 powołanego rozporządzenia. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że z tytułu usług na ruchomym majątku rzeczowym wykonywanych w 2010 r. na rzecz niemieckiego podatnika, Wnioskodawca ma prawo wystawiać na niego fakturę VAT bez wskazywania na niej stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem, umieszczając informację, iż zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi.
W odniesieniu do usług na ruchomym majątku rzeczowym świadczonych przez Zainteresowanego w 2010 r., miejsce świadczenia przedmiotowych usług ustalane jest na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy. Zatem należy uznać, iż prawidłowo ustalił on miejsce ich świadczenia, zgodnie z siedzibą kontrahenta.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno. Referencje
|
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.