INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 29.07.2010 r. (data wpływu 05.08.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia powstania przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej środków trwałych,
• nieprawidłowe – w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 05 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia powstania przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka została utworzona przez powiat, który jest Jej 100% udziałowcem. Jedynym zadaniem Spółki jest prowadzenie niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej, który to zakład przejmuje zadania dotychczas wykonywane przez samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej będący w likwidacji. Majątek likwidowanego SP ZOZ-u jest przekazywany Spółce przez powiat.

W związku z powyższym, Spółka otrzymała od powiatu nieodpłatnie do używania nieruchomości oraz nieodpłatnie została wyposażona w różnego rodzaju ruchomości, w tym środki trwałe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wymienione wyżej nieodpłatne świadczenia otrzymane od powiatu stanowią źródło przychodów w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenia w postaci otrzymanych nieodpłatnie do użytkowania nieruchomości oraz ruchomości, w tym środków trwałych przez spółkę z o.o. prowadzącą niepubliczny zakład opieki zdrowotnej, w której 100% udziałowcem jest powiat, nie stanowią źródła przychodów.

Z mocy art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynika, iż do przychodów nie zalicza się świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego od jednostek samorządu terytorialnego w nieodpłatny zarząd lub używanie. Ponieważ Wnioskodawcę należy zaliczyć do spółek użyteczności publicznej powołany przepis znajdzie w niniejszej sprawie zastosowanie.

Spółka została utworzona przez powiat. Stosownie do art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592), powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o charakterze użyteczności publicznej. Definicja zadań o charakterze użyteczności publicznej zawarta jest w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. 1997 r. Nr 9, poz. 43), zgodnie z którym są to zadania, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspakajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Nie ulega zatem wątpliwości, iż zadania związane z ochroną zdrowia należą do zadań o charakterze użyteczności publicznej (art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie powiatowym). Ponieważ Wnioskodawca, będący spółką z wyłącznym udziałem powiatu, zajmuje się wyłącznie prowadzeniem niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej, a więc wykonywaniem zadań o charakterze użyteczności publicznej, należy go uznać za spółkę użyteczności publicznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – w części dotyczącej środków trwałych,
• nieprawidłowe – w pozostałej części.
  
  

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.

W omawianej regulacji ustawodawca określił także zakres podmiotowy wyłączenia, obejmując nim zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego. Natomiast w zakresie przedmiotowym, wyłączenie to może dotyczyć tylko świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stan faktyczny sprawy wskazuje, iż Spółka, której zadaniem jest prowadzenie niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej, przejmuje zadania dotychczas wykonywane przez samodzielny zakład opieki zdrowotnej będący w likwidacji. Majątek likwidowanego samodzielnego zakładu opieki zdrowotnej jest przekazywany nieodpłatnie Spółce przez powiat. W przedmiocie sprawy Spółka otrzymała nieodpłatne od jednostki samorządu terytorialnego (powiatu) do nieodpłatnego używania nieruchomości oraz nieodpłatnie została wyposażona w różnego rodzaju ruchomości, w tym środki trwałe.

Jak wynika z przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych artykuł ten określa wyjątki od zasady, a mianowicie wyłączenie nieodpłatnego świadczenia z kategorii przychodów jest uwarunkowane kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek:

• świadczenie zostało otrzymane od jednostki samorządu terytorialnego,
• jest ono związane z używaniem środków trwałych otrzymanych w nieodpłatny zarząd lub używanie,
• świadczeniobiorcą jest spółka użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego.
  
  

Spółka wskazała, iż otrzymuje od powiatu nieruchomości oraz ruchomości, w tym środki trwałe, tym samym, uznać należy, iż tylko w części składników majątkowych stanowiących środki trwałe został spełniony drugi z wymienionych wyżej warunków. Wyłączenie przedmiotowe, o którym mowa ww. przepisie może dotyczyć tylko świadczeń związanych z używaniem otrzymanych środków trwałych w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Przy definiowaniu pojęcia „spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego” należy kierować się w przedmiocie sprawy przepisami ustawy z dnia 05 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.). W myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy, powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o charakterze użyteczności publicznej. Ust. 1 wymienionego w zdaniu poprzednim artykułu stanowi, iż w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami.

Jak słusznie wskazała Spółka, definicja zadań o charakterze użyteczności publicznej zawarta została w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43). Art. 1 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Z kolei, zakres działania i zadania powiatu zostały ujęte w rozdziale 2 ustawy o samorządzie powiatowym. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie m.in.:

1. edukacji publicznej,
2. promocji i ochrony zdrowia,
3. pomocy społecznej,
4. polityki prorodzinnej,
5. wspierania osób niepełnosprawnych,
   (…).
   
   

Wnioskodawca jest Spółką z wyłącznym udziałem powiatu, jak również, (co zostało wskazane w stanie faktycznym) zajmuje się wyłącznie prowadzeniem niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej. Oznacza to, iż Spółka wykonuje zadania o charakterze użyteczności publicznej. W konsekwencji, uznać należy, iż został spełniony trzeci z wymienionych powyżej warunków wynikających z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie, że świadczeniobiorcą jest Spółka użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym wartość świadczenia otrzymanego przez Wnioskodawcę – spółkę użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem powiatu – w postaci oddania mu w nieodpłatne używanie nieruchomości oraz ruchomości stanowiących środki trwałe nie stanowi przychodu podatkowego na mocy art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast otrzymanie przez Spółkę pozostałego majątku w skład którego wchodzą składniki niestanowiące środków trwałych, stwierdzić należy, iż stanowi ono źródło przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 12 ust. 6 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.