INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19.10.2010 r. (data wpływu 28.10. 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.10.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje samochód ciężarowy Voksvagen Transporter 2.5 TDI, który zaliczony jest do środków trwałych. Samochód ten uległ kolizji z winy kierującego innym pojazdem. Samochód nie był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym AC. Przedmiotowy pojazd został naprawiony w warsztacie, który wystawił fakturę VAT na firmę Wnioskodawcy. Kwota netto za naprawę została pokryta przez firmę ubezpieczeniową z polisy sprawcy i przelana bezpośrednio na konto warsztatu naprawczego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota wypłaconego odszkodowania za naprawę powypadkową stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym...

Zdaniem Wnioskodawcy możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej należy oceniać w kontekście art. 22 ust. 1 i art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z powołanym przepisem art. 22 kosztami uzyskania przychodów poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. W art. 23 ust. 1 ustawy ustawodawca określił katalog konkretnych wydatków, które pomimo poniesienia bezwzględnie nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W myśl uregulowań zawartych w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Z powyższego przepisu wynika, że brak ubezpieczenia AC samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej wyklucza możliwość obciążania kosztów uzyskania przychodu wydatkami na remonty powypadkowe bez względu na to czy z ubezpieczenia sprawcy zostanie wypłacone odszkodowanie. Za przychód z działalności gospodarczej zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości wróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się: zwróconych innych nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy wynika, że jeżeli samochód nie jest objęty ubezpieczeniem dobrowolnym, to do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć kosztów ich remontów powypadkowych. W związku z powyższym, zwrot wydatków (odszkodowanie) za naprawę samochodu z polisy sprawcy, które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów nie będzie stanowił dla Wnioskodawcy przychodu z działalności gospodarczej zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Takie stanowisko zajęło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 27 kwietnia 2007 r. nr MB8/232/2007 odnośnie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 tej ustawy nie zalicza się do kosztów podatkowych strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody te nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Zdaniem Ministerstwa Finansów w świetle art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zalicza się do przychodów otrzymanego odszkodowania w kwocie odpowiadającej kosztom remontu powypadkowego samochodu, które nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych. Przychodem będzie natomiast nadwyżka otrzymanego odszkodowania nad poniesionym kosztami remontu powypadkowego uszkodzonego samochodu. Jeżeli poszkodowany ponosi wydatki, które są mu następnie zwracane w formie wypłaconego odszkodowania, to mamy do czynienia ze zwrotem poniesionych wydatków tylko pod względem ekonomicznym, ale również prawnym. Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzonego szkodą. Celem odszkodowania jest naprawienie szkody, które może nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłacenie odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 Kodeksu cywilnego). Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. sygn. akt III CZP 32/03, jednoznacznie wynika, iż „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”.

Jeżeli zatem odszkodowanie obejmuje koszty naprawy samochodu to pod względem podatkowym jego część może być uznana za zwrot poniesionych wydatków (kategoria kosztów obejmuje pojęcie wydatków), które nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych i dlatego ich zwrot nie stanowi przychodu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.