INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29.09.2010 r. (data wpływu 19.10.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu otrzymywanego wynagrodzenia za pracę w Ambasadzie RP w Hadze – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.10.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu otrzymywanego wynagrodzenia za pracę w Ambasadzie RP w Hadze.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 5 lat Wnioskodawczyni mieszka na terenie Królestwa Niderlandów. Do Holandii przeniosła się ze swoją rodziną, tu pracuje i wydaje zarobione pieniądze, tutaj również kształci się Jej dziecko. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. Umowa, na podstawie której została zatrudniona w Ambasadzie RP w Hadze od dnia 01.07.2010 r. do 30.09.2010 r. zobowiązuje Ją do odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy w Polsce. Progi podatkowe w RP są ustalone w inny sposób niż w Holandii. Zarobki w tych krajach są różne. W praktyce oznacza to dla Wnioskodawczyni poważne obniżenie rzeczywistych dochodów.

Ponadto w Holandii Wnioskodawczyni jest zobowiązana do uiszczania wszelkich opłat związanych z życiem codziennym, tj. opłaty za mieszkanie, samochód, edukację dziecka, itp.

W złożonym wniosku nie zadano pytania, ale z treści przedstawionego stanu faktycznego i własnego stanowiska w sprawie wynika, iż intencją Wnioskodawczyni było otrzymanie interpretacji indywidualnej na pytanie,

czy Wnioskodawczyni powinna płacić zaliczki na poczet podatku dochodowego od wynagrodzenia uzyskiwanego w Ambasadzie RP w Hadze...

Zdaniem Wnioskodawczyni, z przepisów podatkowych w Polsce i Konwencji zawartej między Holandią i Polską dotyczącej unikania podwójnego opodatkowania (Dz. U. Z 2003 r. Nr 216) wynika, iż obowiązek podatkowy obowiązuje w państwie, w którym podatnik mieszka i ma ściślejsze powiązania oraz gdzie znajduje się jego centrum życiowych interesów.

W opinii Wnioskodawczyni nie powinna odprowadzać zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Wnioskodawczyni wskazała, iż w Holandii Jej rodzina ma prawo do zwrotu znacznej części zapłaconej przez nich zaliczki na podatek dochodowy. Umowa, na podstawie której Wnioskodawczyni została zatrudniona w Ambasadzie RP utrudnia Jej tą możliwość i w znacznym stopniu obniża Jej finansowe możliwości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Tym samym określona osoba, która ma rodzinę w Polsce oraz wykonuje pracę zarobkową w Polsce, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13.02.2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Rozstrzygające znaczenia ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 5 lat Wnioskodawczyni mieszka na terenie Królestwa Niderlandów. Do Holandii przeniosła się ze swoją rodziną, tu pracuje i wydaje zarobione pieniądze, tutaj również kształci się jej dziecko. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. Ponadto w Holandii Wnioskodawczyni jest zobowiązana do uiszczania wszelkich opłat związanych z życiem codziennym, tj. opłaty za mieszkanie, samochód, edukację dziecka, itp.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, uznać należy, że Wnioskodawczyni, od momentu wyjazdu do Holandii posiada miejsce zamieszkania w Holandii, co wynika z faktu, iż tam znajduje się Jej ośrodek interesów życiowych. W związku z powyższym Wnioskodawczyni, od osiąganych od tego momentu dochodów podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, iż w Polsce podlegają opodatkowaniu wyłącznie dochody z pracy wykonywanej na jej terytorium, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Kwestia dochodów osiąganych przez pracowników ambasady została uregulowana w art. 19 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów.

Na podstawie art. 19 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji, uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, z wyjątkiem emerytur, wypłacane przez Umawiające się Państwo, jego jednostką terytorialną lub organ lokalny osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, mogą być opodatkowane w tym Państwie.

Jednakże ust. 1 lit. b) tego przepisu zawiera wyjątek od ogólnej zasady wyrażonej w lit. a).

Uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli usługi są świadczone w tym Państwie, a ta osoba jest osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, która:

1. jest obywatelem tego Państwa lub
2. nie stała się osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie wyłącznie w celu świadczenia tych usług.
   
   

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy wskazać, iż Wnioskodawczyni nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Dochody uzyskiwane przez nią z tytułu zatrudnienia w Ambasadzie RP w Hadze, zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. b) polsko-holenderskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlegają opodatkowaniu tylko w Holandii, a więc w państwie, w którym Wnioskodawczyni ma ściślejsze powiązania oraz gdzie znajduje się Jej centrum życiowych interesów.

W przypadku, gdy Wnioskodawczyni jest w stanie udowodnić, iż w czasie pobierania przez polskie podmioty podatku od przychodu z tytułu wykonywanej umowy o pracę w Ambasadzie RP w Hadze posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii, wówczas przysługuje Jej prawo do ubiegania się o zwrot pobranych zaliczek na podatek dochodowy poprzez złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty i właściwe wypełnienie deklaracji podatkowej.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Panią do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto należy wskazać, iż na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniała treść art. 14f § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które wpływają do organów od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł. Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 75 zł w dniu 18.10.2010 r., różnica w kwocie 35 zł zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona na wskazany przez Stronę numer rachunku bankowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.